EΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΠΟΛΩΝΟΣ ΤΗΣ ΜΑΡΩΣ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΠΟΛΩΝΟΣ ΤΗΣ ΜΑΡΩΣ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ.
Διαβάζω τη Μάρω Βαμβουνάκη φανατικά. Ό,τι έχει γράψει, υπάρχει στη βιβλιοθήκη μου. Για την ακρίβεια τη μελετώ και τη ζηλεύω. Ζηλεύω την εκφορά του λόγου της, την ικανότητά της να περιγράφει το σύμπαν των ηρώων της με απόλυτα λιτές και ζυγισμένες λέξεις. Τη ζηλεύω που κατορθώνει να κάνει ανασκαφή στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση και τα ευρήματά της να έχουν πάντα τη διαύγεια του νερού. Είναι από εκείνες τις συγγραφείς που έχουν το χάρισμα να αποτυπώνουν στο χαρτί ό,τι ακριβώς εκφράζει την πεμπτουσία της σκέψης τους. Δεν γράφει κατά προσέγγιση ή περίπου. Γράφει ακριβώς τη σκέψη της. Κι αυτό είναι δύσκολο όσο κι αν φαίνεται αυτονόητο ή απλό.
Ο Ερωτευμένος Πολωνός δεν είναι ένα ακόμη ερωτικό μυθιστόρημα. Ο έρωτας είναι το πρόσχημα για να προβεί η συγγραφέας σε μια πετυχημένη ανατομία του καλλιτέχνη που κάποτε στέκεται αντίκρυ στον καθρέφτη του και αναμετριέται με το παρελθόν, το μέλλον και το παρόν του, με τη σιωπή, το ψέμα και την αλήθεια, τα θέλω και τα μη θέλω του έτσι όπως όλα αναθεωρούνται και ανατρέπονται από τις ζυμώσεις που επιβάλλουν η εμπειρία και ο χρόνος.
Η απογύμνωση της ουσίας της ύπαρξης απ’ το κοινωνικό περίβλημά της, η αναγκαιότητα της παρουσίας των άλλων ως επιβεβαίωση της οντότητας του καλλιτέχνη, η ακροβασία πάνω από ψεύδη και αλήθειες, η κατάρριψη του ιδεώδους της κοινωνικής αποδοχής, η απόρριψη των κανόνων στους οποίους κάποτε πειθάρχησε ο άνθρωπος, οι ανάγκες που αποδεικνύονται επίπλαστες και η αναζήτηση για άλλη μια φορά της ευτυχίας την οποία υπόσχονται πράγματα αδύναμα να την προσφέρουν είναι μόνο κάποιοι από τους προβληματισμούς που αναλύει ή υπαινίσσεται η επιδέξια πένα της Μάρως Βαμβουνάκη. Μέσα από τα ουράνια μάτια του Πολωνού η ηρωίδα της δεν ανακαλύπτει μόνο το ρόλο του έρωτα στην ανθρώπινη ευτυχία. Αφουγκράζεται επιτέλους τον εαυτό της. Ακούει την προσταγή εκείνου του Εγώ που ως τώρα ατροφούσε κάτω από τη σκιά του Υπερεγώ της.
Αν προσθέσει κανείς τη χειμαρρώδη εκφορά του λόγου της, τη δαντελένια ακολουθία των ασύνδετων σχημάτων που αναδεικνύουν την εσωτερική νομοτέλεια του μοναδικού ύφους της Μάρως Βαμβουνάκη, εύκολα κατανοεί κανείς ότι αυτό το μυθιστόρημα που κινείται με άνεση στα πεδία της λογοτεχνίας, της φιλοσοφίας, της ψυχανάλυσης και της λογοτεχνίας ταυτόχρονα υπόσχεται μια μοναδική περιπέτεια και εμπειρία σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γραφής, δοκιμάζοντας τα όριά της και ρίχνοντας άπλετο φως στην έρημο που κατοικεί ο καλλιτέχνης μόλις πέφτει η αυλαία.