Σύμπτωση να' ναι άραγε; Σκέψεις βασισμένες στο βιβλίο της ιστορίας της Γ' γυμνασίου.

http://www.thinkfree.gr/opinions/%CE%BD%CE%B1-%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CE%BB%CF%8E%CF%82-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%8D%CE%BC%CF%80%CF%84%CF%89%CF%83%CE%B7




Ιστορία Γ’ Γυμνασίου

Νεότερη και σύγχρονη ιστορία

Ευγενία Λούβη & Δημήτριος Χρ. Ξιφαράς

Ινστιτούτο Τεχνολογίας Υπολογιστών και Εκδόσεων Διόφαντος, 2012

Σελ. 187

Γράφει η Πασχαλία Τραυλού / συγγραφέας – φιλόλογος / tnomik11@yahoo.gr

Διαβάζω ιστορία μαζί με τον γιο μου για τις εξετάσεις του. Το θέμα της είναι η Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία από τον 18^ο αιώνα ως σήμερα. Είναι μια ευκαιρία για να ξεσκονίσω την ελληνική ιστορία που έχω ξεχάσει ή που δεν θυμάμαι από τη Φιλοσοφική. Διαβάζω το βιβλίο με μια νέα ματιά, μέσα από το πρίσμα των γεγονότων που σημαδεύουν τις μέρες μας. Αναρωτιέμαι αν διαβάζω κάποια πράγματα που έγιναν κάποτε και ανήκουν στο παρελθόν ή μήπως τα γεγονότα βρικολάκιασαν και κυνηγούν το παρόν μας για να του πιουν το αίμα. Γιατί έτσι νομίζω πως νιώθουμε όλοι μας: σαν να ξύπνησε το παρελθόν και τα χρέη που κάποιοι αναίσχυντα προκάλεσαν, και κυνηγούν εμάς για μια εξαντλητική για άλλη μια φορά και … ιστορική αφαίμαξη. Γυρίζω τις σελίδες, κι έχω την αίσθηση πως με πνίγει μια σκόνη βαριά σαν στάχτη. Σαν να είναι αποθηκευμένη μες στα φύλλα του βιβλίου η προγονική μας τέφρα, η μαύρη και άραχνη σαν τη μοίρα μας πολύπαθου τόπου μας.

Προσπαθώ να δω ως εποικοδομητική ετούτη τη σαδιστική επινόηση κάποιων εγκεφάλων του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος να υποβάλλουν κάθε καλοκαίρι τα παιδιά μας σ’ αυτό το μαρτύριο της αποστήθισης. Μεγάλο κεφάλαιο αυτό και πρέπει κάποτε να το συζητήσουμε, δεν είναι όμως του παρόντος. Αλλού θέλω να σταθώ. Στην ιστορία. Σε όσα μετά λύπης μου θυμήθηκα.

Σελίδα 58: Τα Σεπτεμβριανά: 3 Σεπτεμβρίου 1943: Η Ελλάδα αδυνατούσε να εξοφλήσει τα δάνειά της με αποτέλεσμα οι Μεγάλες Δυνάμεις να επιβάλλουν οικονομικό έλεγχο στη χώρα και περικοπή κρατικών δαπανών. Τη νύχτα της 2^ης προς 3^η Σεπτεμβρίου η Φρουρά της Αθήνας με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Δημήτριο Καλλέργη και τον αγωνιστή του ’21 Μακρυγιάννη συγκεντρώθηκαν γύρω από τα ανάκτορα απαιτώντας Σύνταγμα. Κατάφερναν να καταλύσουν την απόλυτη μοναρχία.

Σελίδα 59: Καθιέρωση της συνταγματικής μοναρχίας: Οι υπερεξουσίες του βασιλιά νόθευαν τον δημοκρατικό χαρακτήρα του πολιτεύματος. Τα κόμματα χρησιμοποίησαν αθέμιτα μέσα (καλπονοθεία, εκβιασμοί, χρηματισμοί) για να επηρεάσουν τους ψηφοφόρους. Ο λαός ξεσηκώνεται και διεκδικεί σύνταγμα. Ένα σύνταγμα εν τέλει στο οποίο ο βασιλιάς μπορούσε πάλι να κάνει του κεφαλιού του. Ήταν ωστόσο ένα βήμα…

Σελίδα 61. Το 1864 το πολίτευμα γίνεται βασιλευομένη δημοκρατία, όταν ο Χαρίλαος Τρικούπης καυτηρίασε τον βασιλιά με το πολιτικό κείμενό του «Τις πταίει;» επειδή προσλάμβανε και απέλυε αυθαίρετα δημοσίους υπαλλήλους όπως επίσης ανεξέλεγκτα ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις. Ο βασιλιάς Γεώργιος που έτρεμε η καρέκλα του, αποφασίζει να ρίξει νερό στο κρασί του. Κάνει εκλογές και στο Λόγου του Θρόνου που εκφωνεί στις πρώτες εργασίες της νέας Βουλής, αποδέχεται το 1874 την αρχή της δεδηλωμένης, βάσει της οποίας θα εκλέγεται πρωθυπουργός ο βουλευτής που έχει την πλειοψηφία στην ψηφοφορία της βουλής και δεν θα είναι πλέον έρμαιο της βούλησης της βασιλείας. Η πολιτική ζωή του τόπου μοιάζει να αλλάζει, αλλά δίχως την κοινωνική και οικονομική βελτίωση, η δημοκρατία και η πολιτική μένουν μόνο κούφιες ιδέες στα χαρτιά. Ο λαός συνεχίζει να ζει στην ανασφάλεια και στην ανέχεια.

Σελίδα 63. Μετά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 στη Θεσσαλία η Ελλάδα υποχρεώνεται από τις μεγάλες δυνάμεις να πληρώσει αποζημίωση πολέμου στους Τούρκους. Το τονίζω «αναγκάζεται». Το είπαν οι «μεγάλες δυνάμεις. Οι … μικρές δυνάμεις των πολιτικών δεν έφεραν αντιρρήσεις. Ή κι αν έφεραν, αποτελούσαν φωνή βοώντος εν τη ερήμω… Η Ελλάδα δεν έχει να πληρώσει. Της επιβάλλεται εποπτεία από την Επιτροπή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (ΔΟΕ) που ανέλαβε τη διαχείριση των κυριότερων ελληνικών εσόδων. Μετά από τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς, βίας, ληστείας, αυθαιρεσίας, λεηλασίας από τους Τούρκους, πληρώσαμε αποζημίωση στους Τούρκους! Εκεί που μας χρωστούσαν, μας πήραν και το βόδι, όπως λέει παραστατικά και ο λαός.

Σήμερα, έναν αιώνα μετά: Το πολίτευμα είναι προεδρευομένη δημοκρατία αλλά το τοπίο δεν λέει να αλλάξει. Η Ελλάδα αδυνατεί να σταθεί μόνη στα πόδια της και να εξοφλήσει τα χρέη της. Νέα χρέη. Χρωστάει παντού, με υποθήκη τη ζωή, την ανάσα, τα όνειρα, το μέλλον της. Βρίσκεται για άλλη μια φορά υπό την οικονομική εποπτεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Τρόικα. Υπέστη τραγικές φθορές κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και δεν εισέπραξε ίχνος αποζημίωσης για τα εγκλήματα πολέμου της Γερμανίας σε βάρος της. Συνεχίζει να ζει με δανεικά. Με υποθήκη τα όνειρα των παιδιών της.

Συμπέρασμα: Οι κυβερνήσεις αλλάζουν, τα πολιτεύματα αλλάζουν, αλλά η Ελλάδα και η μοίρα της μένουν ίδιες. Σύμπτωση να ‘ναι άραγε; Να φταίει η νοοτροπία η δική μας ή των Δυνάμεων που μας «προστατεύουν» και είναι «φίλοι» μας; Να φταίει που κανείς δεν λέει να αλλάξει την «αρχή της πεπατημένης» στις πολιτικές πρακτικές του ωχαδελφισμού, του βολέματος, της ασυδοσίας, της υποταγής, της παρανομίας, της αυθαιρεσίας, ή να φταίει το ότι η Ελλάδα «βολεύει» να μείνει ες αεί εξαρτημένη;

Από τα δεδομένα μας προκύπτει πως έως τώρα οι κυβερνώντες δεν κατάφεραν να υποστηρίξουν την πολυπόθητη αλλαγή του τοπίου. Ο φόβος και η ανασφάλεια παραμένουν. Άραγε να είναι σύμπτωση που επί διακόσια χρόνια η Ελλάδα μοιάζει να τρέχει επιτόπου δίχως να κάνει ούτε ένα βήμα προς τα μπρος; Οι γενιές αλλάζουν μα το ιστορικό τοπίο παραμένει ανιαρά πανομοιότυπο, αποδεικνύοντας ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται σταθερά αφού δεν λένε ν’ αλλάξουν γραμμή τα μυαλά που τη γράφουν.

Αν με ευλογήσει ο Θεός και μπορέσω να διαβάσω και το εγγόνι μου για τις εξετάσεις της τρίτης γυμνασίου έπειτα από τριάντα χρόνια και να του μάθω το πότε και το γιατί η απόλυτη μοναρχία στη σύγχρονη Ελλάδα έπρεπε να αλλάξει καμιά δεκαριά ονόματα για να βαφτιστεί «δημοκρατία» σκέτο σαν τον καφέ της παρηγοριάς, ετούτο το άνοστο, άχρωμο, άγευστο σύγχρονο πολίτευμα, που μόνο δημοκρατία δεν είναι έτσι που το κατάντησαν στις μέρες μας, δεν θέλω να διανοηθώ πως θα διαβάζω πάλι την ίδια κι απαράλλαχτη σύγχρονη ιστορία… Θα βαρεθώ μέχρι δακρύων…