Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2008

Η πρόκληση της έμπνευσης και το αέναο κυνήγι της ιδέας

Άκουσα πρόσφατα μια συνέντευξη της αγαπημένης μου ηθοποιού, Πέμης Ζούνη η οποία ρωτήθηκε με τι τρόπο αντιμετωπίζει μια ερωτική απογοήτευση. Απάντησε λοιπόν ότι κάποτε έκανε να ξεπεράσει μια απόρριψη έναν ολόκληρο χρόνο. Έκλαιγε κάθε μέρα, σκεφτόταν τυραννικά το πρόσωπο που αγαπούσε, και έζησε τη συντριβή αυτού του «μικρού θανάτου» όπως αποκάλεσε το τέλος εκείνης της σχέσης.
«Οι άνθρωποι της τέχνης» είπε στο τέλος, «ζούμε βαθιά τα συναισθήματά μας, με ιδιαίτερη αθωότητα και ειλικρίνεια. Δεν γίνεται όμως αλλιώς. Γιατί τα συναισθήματα και κυρίως ο πόνος είναι υλικά για τη δουλειά μας. Χωρίς αυτά δεν γίνεται να παίξουμε σωστά τίποτα».
Ούτε να γράψουμε, θα συμπληρώσω με όλη την συναίσθηση της δήλωσής μου. Γιατί η εμπειρία, άμεση ή έμμεση είναι ανεξάντλητη παρακαταθήκη ιδεών. Και η ιδέα είναι η πηγή της έμπνευσης. Tο σώμα της δημιουργίας, για το οποίο στη συνέχεια ο δημιουργός καλείται να γίνει ο κατά κάποιον τρόπο … στυλίστας του, να το ντύσει δηλαδή όσο πιο πρωτότυπα γίνεται για να το αναδείξει.
Αλλά τι είναι αυτό το πράγμα που λέγεται έμπνευση; Ποια είναι η ουσία του; Πώς ενεργοποιείται; Είναι θέμα ταλέντου μόνο ή συγκυριών; Είναι θέμα πηγαίο και αυτοφυές ή καλλιεργείται και αναπτύσσεται ανάλογα με το βαθμό εσωτερίκευσης και τηn προσπάθεια του επίδοξου δημιουργού; Είναι δύσκολη πράγματι η απάντηση και άπτεται όλων των επιπέδων της νόησης και της ψυχολογίας όποιου τολμά να διεισδύσει στο άδυτο της γραφής.
Ο Όμηρος αντικατοπτρίζοντας την ιδεολογία της εποχής για την αιτία της έμπνευσης, υποστηρίζει ότι η έμπνευση είναι θεόσταλτη, θείο δώρο προς τους εκλεκτούς, μάντεις και ποιητές, υπογραμμίζοντας έτσι την ανεξήγητη και μυστηριακή φύση της έμπνευσης. Αλλά και αργότερα, τα πρώτα μεταχριστιανικά χρόνια η Θεία Χάρη ή το Άγιο Πνεύμα φέρεται ως η γενεσιουργός αιτία των μεγαλόπνοων Πατερικών Κειμένων.
Όμως όπως κι αν έχει το πράγμα, απ' όπου κι αν προέρχεται η έμπνευση, εκείνο που έχει σημασία είναι ότι έρχεται απρόσκλητη σαν λάμψη αιφνίδια μες στο σκοτάδι της σκέψης και όλα φωτίζονται με τρόπο μυστηριακό, ενεργοποιώντας τους εγκεφαλικούς μηχανισμούς που παράγουν εικόνες, συναισθήματα, ιστορίες, ζωές ηρώων τόσο όμοιες με αυτές της καθημερινότητας αλλά και τόσο μοναδικές στα μάτια του αναγνώστη χάρη στην πένα του δημιουργού.
Ζώντας και παρατηρώντας τις ζωές των άλλων γύρω μας, πλημμυρίζουμε με δεδομένα και στοιχεία που άλλοτε μόνα τους, και άλλοτε συνθέτοντάς τα πρωτότυπα σαν έμπειροι δημιουργοί περίτεχνων ψηφιδωτών μπορούμε να οδηγηθούμε σε μια καλλιτεχνική δημιουργία. Αρκεί να μην μπλοκάρουμε τα συναισθήματα που βιώνουμε, να μην θελήσουμε να ανα-στείλουμε τη δράση τους μέσα στη φλέβα της σκέψης, για να αποφύγουμε την οδύνη. Το όποιο συναίσθημα βιώνει, ο καλλιτέχνης το ενισχύει, το αφήνει να απλωθεί μέσα του, να ριζώσει, να θεριέψει, να τον απειλήσει ώστε να καταλήξει να αναμετρηθεί μαζί του. Μέσα από αυτή την πάλη γεννιέται η ιδέα, άρα η έμπνευση. Η έμπνευση δηλαδή για τον δημιουργό είναι η θάλασσα όπου καταλήγει το ορμητικό ποτάμι των συναισθημάτων του. Είναι η εκτόνωση για τον πόνο του, η ηδονή στον έρωτά του για τη δημιουργία, η σαρκαστική απάντησή του στο πεπερασμένο της ύπαρξης. Δημιουργώ σημαίνει ζω μέσα από το δημιούργημά μου και μετά από τη βιολογική μου παρουσία σ’ αυτόν τον κόσμο. Σημαίνει φιλτράρω την ύπαρξή μου μέσα από το στοχασμό, την αυτοαπόρριψη και τη συναισθηματική προσέγγιση του κόσμου μου. Σημαίνει φλερτάρω με ό,τι φοβάμαι. Το αγγίζω, το δοκιμάζω, το τολμώ. Κι αυτό σημαίνει τέλος ότι βγάζω τη γλώσσα περιπαικτικά στη ματαιότητα που προκαλεί ο φόβος του θανάτου. Μήπως αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για να γράψει κάποιος;

Σ’ ένα βιβλίο ανατολικής φιλοσοφίας, - δεν θυμάμαι δυστυχώς ποιος το είχε γράψει – είχα διαβάσει ότι η έμπνευση, αυτή η ξαφνική λάμψη στο σύμπαν του μυαλού μας δεν είναι παρά μνήμες εμπειριών και γεγονότων που έχουμε ζήσει σε προγενέστερες ζωές μας οι οποίες σε κάποιους ανθρώπους καταφέρνουν να δραπετεύουν από το ασυνείδητο και σε κάποιους όχι. Δεν ξέρω βέβαια να πω αν ισχύει ή όχι κάτι τέτοιο αλλά μου αρέσει σαν εκδοχή. Αλλά κι αν ακόμη είναι αλήθεια κάτι τέτοιο, τι είναι εκείνο το ιδιαίτερο κάτι, που μπορεί να αφυπνίσει αυτές τις αποθηκευμένες και διπλοκλειδωμένες μνήμες του ασυνειδήτου;
Μπορεί να είναι ένας πόνος, όπως είπε η Πέμη Ζούνη. Ένας θάνατος αγαπημένου προσώπου ή ένας χωρισμός. Αλλά μπορεί να είναι και το πέταγμα μιας πεταλούδας μια στιγμή που τα μάτια της ψυχής του συγγραφέα έχουν τη διάθεση να το αντικρύσουν με αλλιώτικο τρόπο. Γιατί μπορεί άπειρες φορές να δεις πεταλούδα να πετάει και μόνο μία, να νιώσεις την ανάγκη να γράψεις κάτι γι’ αυτό.
Μπορεί ακόμη να είναι ένας ήχος. Ένα τραγούδι. Μια εικόνα που καδράρεται μες στο μυαλό, κολλάει σαν στάμπα και δεν λέει να φύγει μετά από ώρες, μέρες ή χρόνια.
Μπορεί ακόμη να είναι ένα αντικείμενο, που αρχίζει μαγικά να σου μιλάει και εσύ να του ανταποκρίνεσαι κάνοντας διάλογο μαζί του με τον κίνδυνο να θεωρηθείς τρελός. Όπως στο «Κλειδωμένο συρτάρι», το παλιό κλειδωμένο σεκρετέρ του παππού μου, ή στο «Φτερά από μετάξι», η αναπηρική καρέκλα μιας φίλης που δεν υπάρχει πια.
Έμπνευση μπορεί επίσης να είναι ένα φιλί που πήρες ή ένα φιλί που λαχτάρισες και δεν τόλμησες ποτέ, μια απουσία, μια κουβέντα ή μια σιωπή την ώρα που το βλέμμα σου σκοντάφτει πάνω στο τσιμέντο του ακάλυπτου.
Μπορεί να είναι ένα περιστατικό της επικαιρότητας που συγκλονίζει και σε προκαλεί να ατενίσεις τη ζωή σου ή τον κόσμο σου με άλλη ματιά. Θυμάμαι όταν έγραψα το «Ήθελα μόνο ένα αντίο», είχα συγκινηθεί από τη συμπαράσταση της Τουρκίας στο πρόβλημα του εγκλωβισμού ανθρώπων που αντιμετωπίσαμε στην Ελλάδα κατά τους σεισμούς του 1999. Αυτό υπήρξε το φυτίλι, που έγινε φλόγα κι έπειτα πυρκαγιά μέσα μου ώσπου να καταφέρω την ιστορία που δεν με άφηνε νύχτα μέρα να ησυχάσω, να την αποτυπώσω στο χαρτί.
Αλλά έμπνευση μπορεί να μην είναι κάτι τόσο σημαντικό, κραυγαλέο και αξιοπρόσεκτο. Μπορεί απλά να είναι μια σκέψη που θα περάσει βολίδα απ’ το μυαλό την ώρα του σιδερώματος ή του πλυσίματος των πιάτων όπως ομολογώ ότι γεννήθηκε μέσα μου η ιδέα του βιβλίου που τώρα αρχίζω να στήνω. Και λέω «στήνω» γιατί ο συγγραφέας δεν λειτουργεί μόνο με τη σκέψη αλλά με όλο το πλέγμα των αισθήσεων και των συναισθημάτων του. Πρέπει να φαντάζεται την εικόνα και όχι μόνο να την περιγράφει. Πρέπει να βρίσκεται πλάι στους ήρωές του, να τους κατασκοπεύει και να τους αφουγκράζεται. Τι ρούχα φορούν, ποιο άρωμα αναδίνει το κορμί τους, πώς αλλάζουν οι εκφράσεις των ματιών τους ανάλογα με το φως του φεγγαριού που πέφτει πάνω τους ή με τις αποχρώσεις που τα βάφει η οργή, η χαρά ή η θλίψη τους! Πρέπει να νιώσει νοερά το άγγιγμα των ηρώων του για να το περιγράψει, να αισθανθεί το φιλί τους, να υποστεί το θυμό τους. Ο συγγραφέας για να απολαύσει το δώρο της έμπνευσης, πρέπει να είναι έτοιμος να ταπεινωθεί από το ίδιο του το δημιούργημα. Δεν θα έχει την τιμή αλλιώτικα να δει αυτή τη λάμψη. Ούτε να εισπράξει αγάπη απ’ αυτό που έφτιαξε. Γιατί ένας ακόμη λόγος που γράφει, είναι επειδή γυρεύει να εισπράξει αγάπη μ’ αυτόν τον ανορθόδοξο κάπως τρόπο. Θέλει να αγαπηθεί χωρίς να δει κανείς το αληθινό του πρόσωπο. Θέλει να αγαπηθεί φορώντας μόνιμα τη μάσκα του ήρωά του. Ζητιανεύει την προσοχή των άλλων, κρύβοντας τις αλήθειες και τα συναισθήματά του μες στις ψυχές των χάρτινων ηρώων του. Γι’ αυτό και στη γνήσια λογοτεχνία τα πάντα φαίνονται και είναι αληθινά. Ακόμη και σε έργα που το θέμα τους είναι πέρα για πέρα έργο της φαντασίας, όπως το Άρωμα του Πάτρικ Ζίσκιντ.
Έμπνευση εν ολίγοις είναι μια λάμψη σαν εκείνη που αστράφτει μέσα σου όταν ερωτεύεσαι κεραυνοβόλα και μπαίνεις στην επικίνδυνη περιπέτεια της αγάπης χωρίς να ξέρεις πού θα καταλήξει. Να λοιπόν άλλος ένας λόγος που αυτοί που λέγονται συγγραφείς μπαίνουν και ξαναμπαίνουν στη διαδικασία να γράψουν λογοτεχνία: Γιατί ζουν ασταμάτητα έναν καινούριο έρωτα, όχι απαραίτητα και μόνο ταυτιζόμενοι με τους ήρωές τους, αλλά επειδή κάθε δημιουργία είναι έρωτας, μιας και μόνο μέσα από τον έρωτα προς μια ιδέα μπορείς να οδηγηθείς στην ευτυχία της δημιουργίας όπως έλεγε και ο Πλάτωνας στην Πολιτεία του. Αλλά για να αιστανθείς την ευτυχία, πρέπει πρώτα να δοκιμάσεις τον κάματο και την οδύνη της αλήθειας…

14 σχόλια:

EKT είπε...

Καλώς όρισες, Πασχαλία.
Χαίρομαι που ήρθες στη συντροφιά μας και που είμαι η πρώτη που σε καλοσωρίζει.
Οι ωραίες σκέψεις σου σχετικά με την έμπνευση και το αέναο κυνήγι της ιδέας με βρίσκουν σε πολλά σημεία σύμφωνη. Επίτρεψέ μου όμως να προσθέσω κάτι. Η έμπνευση δεν είναι το αποκλειστικό προνόμιο κάποιων που για αυτό το λόγο τους λέμε « προικισμένους». Όσο και αν το λέει η ίδια η λέξη « εν – πνέω» πνέω εντός, φυσάω μέσα σε κάποιον τη θεία πνοή - πόσο ωραία αλήθεια είναι τα ελληνικά- η έμπνευση, το φευγαλέο θείο άγγιγμα, η λάμψη μέσα στο σκοτάδι όπως ωραία παρατηρείς, επισκέπτεται πολλούς « προικισμένους» και μη. Το θέμα είναι πως αυτό το φευγαλέο άγγιγμα, θα το μετουσιώσεις, πως θα υποτάξεις την έμπνευση στο δικό σου άρμα, πως θα τη ζωντανέψεις, πως θα της δώσεις σάρκα και ουσία για να μπορέσουν και άλλοι μετά να γευθούν τη χαρά που εσύ πρώτος δοκίμασες; Μήπως η έμπνευση δεν είναι παρά το «εναρκτήριο λάκτισμα» όπως είπε και ο Ισραηλινός συγγραφέας ΄Αμος Όζ σε μια συνέντευξή του; Μήπως για να « παίξεις μπάλα» χρειάζονται και άλλα εφόδια; Ταλέντο, πειθαρχία, δουλειά;
Και μια ερώτηση ακόμα που δεν μπόρεσα να απαντήσω, γιατί γράφουμε; Για τον εαυτό μας; Για τους άλλους; Για την υστεροφημία;
Ελένη Κ. Τσαμαδού

Πασχαλία Τραυλού είπε...

Κ. Τσαμαδού,
χαίρομαι ιδιαίτερα που μπήκατε στον κόπο να ασχοληθείτε με το άρθρο μου και που κάνατε «ποδαρικό» στο ιστολόγιό μου. Οι παρατηρήσεις σας είναι ευπρόσδεκτες και με βρίσκεται απόλυτα σύμφωνη με το ότι η έμπνευση είναι μόνο το ένα σκέλος της όποιας δημιουργίας. Πέρα από την πνοή απαιτούνται και άλλες σημαντικές προϋποθέσεις και ήδη επεξεργάζομαι ένα άρθρο σχετικό το οποίο θα δημοσιεύσω σε μια δυο μέρες με τίτλο: Τα αμέτρητα κοστούμια μιας ιδέας. Στην αρχή είχα εντάξει και αυτό το κομμάτι στο άρθρο που διαβάσατε όμως το άρθρο γινόταν εξαιρετικά μακροσκελές και σκέφτηκα να το δημοσιεύσω σε δύο φάσεις . Έχετε δίκιο βεβαίως στο ότι θα έπρεπε να κάνω έστω μια αναφορά και στο κομμάτι των άλλων προϋποθέσεων. Θα χαρώ ιδιαίτερα να συζητήσουμε μόλις δημοσιεύσω και το δεύτερο άρθρο ώστε να διασταυρώσουμε τις απόψεις μας σχετικά με τους λόγους που οδηγούν κάποιον να εισχωρήσει στη μαγεία της γραφής. Και πάλι σας ευχαριστώ και εκφράζω την επιθυμία μου να τα πούμε κάποια στιγμή και από κοντά. .

Μαρία (Τρίπολη) είπε...

Κυρία Τραυλού καλησπέρα σας και καλωσήρθατε κι εσείς στην bloggoσφαιρα!!
Λέγομαι Μαρια και κατάγομαι από την Τρίπολη που διαβασα και στο βιογραφικό σας ότι γεννηθήκατε εκεί.
Θα ήθελα να σας συγχαρώ για τα υπέροχα βιβλία σας, διάβασα το "Με Μπαλαντέρ τη μοναξιά" και το "Κλειδωμένο συρτάρι" και τώρα περιμένω να τελειώσω την εξεταστική μου για να διαβάσω και το "Ήθελα μόνο ένα αντίο".
Είχα ψάξει παλιότερα για blog σας αλλά δεν είχατε φτιάξει προφανώς και χάρηκα που είδα στο blog της κυρίας Λένας ότι τελικά ανοίξατε κι εσείς, δική σας γειτονιά όπως είπατε!
Σας εύχομαι μέσα από την καρδιά μου και τα επόμενα βιβλία σας να είναι τόσο καλά, και φυσικά ακόμα καλύτερα από αυτά που διάβασα τώρα!!! Με πολύ αγάπη
Μαρία

Πασχαλία Τραυλού είπε...

Μαρία μου, σ' ευχαριστώ για το καλωσόρισμα και εύχομαι να τα λέμε συχνά. Σύντομα βγαίνει το νέο μου βιβλίο "Φτερά από μετάξι" και ευελπιστώ να γίνει κι αυτό ένα έναυσμα για συζήτηση και προβληματισμό. Με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η επικοινωνία με ανθρώπους νέους οι οποίοι είναι πιο απαιτητικοί όχι μόνο στο επίπεδο της θεματολογίας ενός βιβλίου αλλά και από άποψη εκφραστικών μέσων.Περιμένω τις απόψεις σου.

Μαρία (Τρίπολη) είπε...

Κυρία Τραυλού γειά σας και πάλι!!
Διάβασα στη σελίδα του Ψυχογιού για το καινούριο σας βιβλίο, στα υπό έκδοση και το περιμένω με ανυπομονησία. Είμαι περίπτωση "βιβλιοφάγου", σκεφτείτε ότι το "Με μπαλαντέρ τη μοναξιά" το έβγαλα μέσα σε ένα απόγευμα. Τρελαίνομαι να διαβάζω, με ταξιδεύουν σε άλλους κόσμους τα βιβλία, μπορώ να καθίσω να διαβάσω ατελείωτες ώρες χωρίς να σταματήσω. Οι γονείς μου λένε ότι δεν συμφέρω :P οι δε φίλοι μου ότι δεν κάνω καλή απόσβεση!!!!
Παρακολουθώ από παιδάκι συγγραφείς, και η μεγάλη μου αδυναμία είναι η Λένα Μαντά, ενώ παλιότερα, στα παιδικά μου χρόνια παρακολουθουσα την Ζωρς Σαρρή και την Άλκη Ζέη. Επίσης παρακολουθώ πλέον κι εσάς, αλλά και τον Γιώργο Πολυράκη!!!
Πραγματικά, για να διαβάσω ένα βιβλίο, "μονοκοπανιά" που λέμε, πρέπει να μου μιλήσει, και το βιβλίο αλλά και ο συγγραφέας. Από τα δυο τα δικά σας που έχω διαβάσει, μου άρεσε περισσότερο το "Με μπαλαντέρ τη μοναξιά", ίσως γιατί μιλάει πολύ έντονα για τη φιλία, που ειναι ένα θέμα που πραγματικά με αγγίζει, και είναι πιο κοντά σ' εμένα!
Αυτά από εμένα!
Θα τα ξαναπούμε
Φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

καλησπέρα καλή αρχή

Τέσυ Μπάιλα είπε...

ένα καλωσόρισμα και μια σκέψη σ αυτή τη νέα γειτονιά κι απ΄το δικό μου παραθύρι αφού,
υπάρχει πάντα ένας ιδιαίτερος τρόπος για τον καθένα μας να συνδιαλέγεται μ΄ένα όνειρο κι ένα ρεύμα, αόρατο, ρέει και διαπερνά πάντα τους συνδιαλεγόμενους, διαμορφώνοντας τον ηθικό ορίζοντα αυτού του διαλόγου. Αν ισχύει αυτό, τότε ο τρόπος που επιλέγουμε, για να συμπορευτούμε με ό,τι το όνειρό μας προστάζει, καθορίζει τη δική μας αφοσίωση και το βαθμό συνέπειας, στον οποίο μπορούμε να φτάσουμε, όταν ένα όνειρο πάλλεται σα σφυγμός να δώσει ζωή στο ολοζώντανο κύτταρο της επιθυμίας μας.
Συχνά, η συνήθεια βαλτώνει στο νου, γίνεται λίμνη, που, όταν παγώσουν τα νερά της, τίποτε δε μοιάζει να μπορεί να δώσει ξανά ζωή.Κάποτε όμως αρκεί ένα τόσο δα μικρό πετραδάκι, για να ραγίσει η αράγιστη επιφάνεια και να αναδυθούν από τα παγωμένα νερά, στιγμές εσωτερικής δόνησης, χορδές ευαισθησίας, που ηχούν στη ψυχή μια νέα αρμονική συμφωνία.
Το μικρό αυτό πετραδάκι!Το πιο κρυφό όνειρό μας! Αυτό που θα γεμίσει το νου πάλι από την αρχή. Θα δώσει την ικανότητα στην ψυχή να αναρρώσει, να ανοίξει φτερά(μεταξιού;), να πετάξει πάνω από συντρίμμια κι οδύνη και να βρει νέους ηδονοφόρους ορίζοντες αναπόλησης. Ανελέητη Κίρκη το όνειρο να βρεις στη ζωή το δικό σου πετραδάκι. Για να μπορείς να γεύεσαι μιαν άλλη διάσταση ζωής και να σωθείς μέσα στη φυγή ενός πολύ ιδιωτικού καταφύγιου. Κι από τα καταφύγια όλα, γλυκύτερο το ολόλευκο χαρτί, όπου πάνω του, γενναιόδωρα, αποκαλύπτονται οι συγκινήσεις, που ένα φωτεινό αστέρι, στραμμένο ερωτικά προς τα μάτια σου, μπορεί να προσφέρει.
Κι αν αφεθείς στο σειρηνικό κάλεσμά του μπορείς να ακούσεις κι εσύ θροίσματα φύλλων, που ένας άνεμος ερωτευμένος εμπνέει. Να ταξιδέψεις στον ωκεανό της καλλίσωμης σιωπής, στα θαλασσινά της μάτια, στα μαλλιά, στο αγνό κορμί της, να περιπλανηθείς κι εσύ,πολύπαθος Οδυσσέας,στη σιωπηλή, γόνιμη γαλήνη που σαγηνεύει το νου κι απαλύνει τη γεύση της ζωής.
Κι ύστερα, σιγά σιγά, θα μπορέσεις να νιώσεις τον καημό της πλώρης ενός θαλασσοβρεγμένου καικιού που άραξε για πάντα στη μικρή αγκαλιά του λιμανιού του κι απέμεινε να νοσταλγεί θαλασσινές μνήμες.
Ν΄ακούσεις την αιολική μουσική των κυμάτων, όταν αργοσαλεύουν στη θαλασσινή τους συμφωνία, τον άνεμο να χτυπά κατάστηθα ένα μακρινό ακρωτήρι τη νύχτα.
Κι ύστερα να δεις, ν΄ανοίξεις τα μάτια σου, διάπλατα, για να μπορέσεις να δεις, όσο καλύτερα μπορείς,όση περισσότερη αθέατη πλευρά υπάρχει στον κόσμο γύρω μας. Αν έχεις τύχη, ίσως προλάβεις εκείνη τη φευγαλέα ματιά του ζέφυρου πάνω στη κατακόκκινη βουκαμβίλια, που όλο νάζι παίζει φιλήδονα με το απολλώνιο φως. Και τον ήλιο να μπαίνει από παντού και, τρυφερός εραστής, να παίζειμε το πιο λιγνό λαιμό μιας μαργαρίτας φίλης του, ξεχασμένος σε κάποιο αλωνάκι. Και να τυλιχτείς στο ίδιο κουβάρι της ηδονής μαζί του, για να γεμίσει δήλιο φως και πυθμενική ομορφιά η αγκαλιά σου.
Κι έτσι να μάθεις ν΄αγαπάς απ΄την αρχή τον κόσμο. Με την αγάπη ενός μικρού παιδιού στα ορθανοιχτά μάτια σου. Με το άλικο χαμόγελο μιας παπαρούνας γύφτισσας που χορεύει ανέμελα στον καταπράσινο κάμπο της ψυχής σου. με την αγάπη μιας σταγόνας βροχής που γλείφει σιγανά το τρυφερό μπουμπούκι της πρώτης ανοιξιάτικης στιγμής.
Ένας Παρθενώνας αισθήσεων χτίζεται μέσα σου και προσκομίζει το παρθενικό του κάλλος, λάφυρο στα πόδια της ματαιοδοξίας σου, ακριβό αντίδωρο όμως και αντιστύλι στη μοναξιά που θάλλει στο απαραβίαστο καταφύγιο σου.
Γι αυτό γράφω. Για να μπορώ να γεμίσω το καταφύγιό μου με πετραδάκια επικούρειας ευχαρίστησης συντονισμένη σ΄εκείνον τον δίαυλο ευαισθησίας που ορίζει το ανθρώπινο ήθος.
Γράφω, σημαίνει παραδίδομαι στο ατέρμονο που μιλά χωρίς αρχή και τέλος αυτού του απεριόριστου ψιθύρου που κυλά δίπλα μας, πίσω από τηνκοινόχρηστη ομιλία μας και που μοιάζει με πηγή ατείρευτη, είχε πει κάποτε ο Μπλανσώ.
Γιατί, αν είναι αλήθεια, ότι η τέχνη γενικότερα οδηγεί στον εξανθρωπισμό και στην ηθική μας βελτίωση, τότε το γράψιμο αποτελεί το όχημα εκείνο που προπορεύεται στην πορεία αυτή.
Και παραμένει όνειρο ακατασίγαστο να βρει τον δικό του τρόπο προσέγγισης, τη δική του γλώσσα για να συνομιλήσει μαζί του, ή απλώς, για να αφεθεί στη μαγεία του διαλόγου και να χαθεί για πάντα, με καθαρή ματιά όμως, στο μικρό του, ιδιωτικό καταφύγιο.
Αναστασία(Τέσυ) Μπάιλα Βάιλα

Πασχαλία Τραυλού είπε...

Τέσυ με χαρά διαπιστώνω ότι εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος.Μου άρεσε ειλικρινά το κείμενό σου και με έκανε να αναρωτηθώ πόσοι στ' αλήθεια λόγοι υπάρχουν για να γράψει κανείς; Πόσες ανάγκες, πόσα όνειρα, πόσες πληγές και πόσα λάθη γίνονται απόσταγμα μιας εμπειρίας πολύτιμης για όσα μας περιμένουν παρακάτω; Κι ένα βιβλίο τι να είναι αλήθεια; Η ανάγκη μόνο του συγγραφέα να εκφράσει όσα βουβά τον βασανίζουν ή μια ανάγκη να κρυφτεί για να ξεχάσει όσα τον βασανίζουν;

Ανώνυμος είπε...

Κ. Τραυλού, γειά σας. Ο Ηλίας Τάκης είμαι απο Γερμανία. Εχω βιβλιοπωλείο στη Νυρεμβέργη και συνεργάζομαι με τις εκδόσεις Ψυχογιός. Πρεπει να σας πω, ό,τι τα βιβλία σας ειναι απο τα πιο κινήσιμα στο Βιβλιοπωλείο μου και οι πελάτισσές μου με ανυπομονυσία περιμένουν το τελευταίο σας.

Πασχαλία Τραυλού είπε...

qΚ.΄Τάκη Ηλία, μου δώσατε μεγάλη χαρά που τα βιβλία μου έχουν απήχηση και στην Νυρεμβέργη. Ελπίζω κάποτε να δοθεί η ευκαιρία να τα πούμε και από κοντά. Αν θέλετε, λύστε μου την απορία, αν γίνονται παρουσιάσεις βιβλίων στην πόλη σας, διότι θα με ενδιέφερε μια τέτοια προοπτική για να έρθω πιο κοντά με το αναγνωστικό κοινό του απόδημου ελληνισμού.

Ανώνυμος είπε...

Κα Τραυλού γειά σας. Παρουσιάσεις βιβλίων απο έλληνες συγγραφείς, γίνονται σχεδόν σπάνια. Απο την πλευρά μου όμως, διοργανώνω εκθέσεις βιβλίων σε διάφορα σημεία της Γερμανίας (ελληνικά σχολεία, Ελληνικές Κοινότητες και εκκλησίες.) Προσπαθώ πάντα σε εκθέσεις να έχω και κάποιον συγγραφέα. Τον περασμένο Νοέμβριο είχα διοργανώσει μεγάλη έκθεση βιβλίου και είχα φέρει απο ελλάδα την Χρύσα Δημουλίδου, τον Θανάση Νικολάου, την Λένα Μερίκα, την Θάλεια Αντωνιάδη και την Ελίνα Μαρμαρίδου. Επίσης είχαμε συμφωνήσει με την Πόπη Γαλάτουλα για να έρθει η Κα Μαντά στο Düsseldorf, αλλά τελικά αναβλήθηκε η έκθεση. Εύχομαι να βρούμε κάποια φόρμουλα και να έρθετε και εσείς σε κάποια απο τις επόμενες εκθέσεις που θα κάνω. Εγώ δουλεύω πολύ με τις εκθέσεις και στο μέλλον θα διοργανώσω αρκετές.

Ανώνυμος είπε...

Χαίρομαι που είσαι εδώ.Ανεξήτηλη ουσία ,ομιχλώδες όνειρο.
Ακολουθώ το γέλιο σου.
Η πτώση του αστεριού,οιμουσικές που σε κλέβουν, οι θεοί που αγαπάς . Η η πίστη , η θάλασσα, το άγνωστο χρώμα σου.
Πυκνό σκοτάδι, μαγεμένα κύματα.
Αναζητώ τον παλμό σου.
Διαφάνεια και οδύνη παγώνουν στις φλέβες μου.
Όταν λυγίσω που θα ΄σαι?

Πασχαλία Τραυλού είπε...

Ποιος ή ποια είσαι ανώμυμε; Αυτό που έγραψες είναι εκπληκτικό! Σ' ευχαριστώ ου το καταχώρησες στο ιστολόγιό μου. Με άγγιξε πραγματικά.

Ανώνυμος είπε...

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ

Θέλω στα ράφια μιας μικρής
φτηνής βιβλιοθήκης
καθώς στον τοίχο θ' ακουμπά
φτενούλα κι επιμήκης

κάποιος στην τύχη ψάχνοντας
του μέλλοντος μια μέρα
ένα βιβλίο μου να βρει
βαλμένο εκεί πέρα.

Κι αφού διαβάσει κάτι τι
και πάλι ξανακλείσει
τα κίτρινα τα φύλλα του
θέλω να το αφήσει

όχι αδιάφορα καθώς
αφήνουν κάτι ξένο
μα με μια κίνηση στοργής
σαν κάτι αγαπημένο.


Γιώργης Χολιαστός