http://www.diavasame.gr/page.aspx?itemID=PPG1386_1559
Εκδοτικός Οίκος ΛΙΒΑΝΗΣ
Συγγραφέας Anna Crusafont
Μετάφραση Μαρία Ακριβάκη
Κατηγορία Ξένη Λογοτεχνία
ISBN 978-960-14-2616-7
Σελίδες 255
«Καμιά φορά η καταπιεσμένη πικρία απελευθερώνεται ένα Σαββατοκύριακο φαινομενικά όμοιο με όλα τα άλλα και μια ιδέα έρχεται να σκίσει τα πέπλα αυτής της τόσο καλά περιφρουρημένης άγνοιας. Σε πιάνει απροετοίμαστο.» Η Χούλια, η ηρωίδα της Ισπανίδας συγγραφέως Αnna Crusafont, βιώνοντας την έκρηξη αυτής της καταπιεσμένης πικρίας από τη ζωή που έζησε, από τη ζωή που όρισαν άλλοι για εκείνη και από τη ζωή που λαχταρά να αρχίσει από την αρχή στην κρίσιμη καμπή που σηματοδοτεί πάντα η μέση ηλικία, τολμά να κάνει ένα διάλειμμα. Διάλειμμα από τις επιλογές της, από τον γνώριμο εαυτό της, από τις ανάγκες που νόμιζε ότι έως τώρα κάλυπτε. Ταξιδεύει στο νησί Ίζολα μπέλα, βιώνοντας την ψευδαίσθηση πως αλλάζοντας τόπο αλλάζει και χρόνο, ο οποίος της δίνει το δικαίωμα να έρθει αντιμέτωπη όχι μόνο με νέες εικόνες, αλλά και με μια νέα οπτική της ζωής.
Ο σύζυγος και τα παιδιά της μένουν εκτός του κάδρου αυτού του διαλείμματος, που της δίνει το δικαίωμα να αφουγκραστεί τον εαυτό της και να εντοπίσει τις κρυφές ανάγκες που έμειναν απωθημένες στο υποσυνείδητο, από τα τρέχοντα γεγονότα της καθημερινότητας. Σ’ αυτή την εκδρομή, που καταλήγει να είναι μια εκδρομή της συνείδησής της στα τοπία των αληθινών της οραμάτων και αναγκών, η Χούλια ανακαλύπτει την τόλμη που είχε από παιδί να ζήσει, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτή η λέξη.
Η δομή του βιβλίου αποτελεί ίσως το μεγάλο του ατού. Ο τρέχων χρόνος κυλά παράλληλα με έναν χρόνο παρελθοντικό που αποτυπώνεται μες στα ημερολόγια της Χούλια, περιγράφοντας εμπειρίες και αντιδράσεις της ηρωίδας παλιά και τώρα, απέναντι σε παρεμφερή περιστατικά. Ο έρωτας ως σημείο αναφοράς και στους δυο χρόνους ξεδιπλώνεται αντιδιασταλτικά, αποδεικνύοντας αφενός τον ρόλο της ωριμότητας στην καλύτερη διαχείριση των ανθρώπινων σχέσεων, αφετέρου την αβεβαιότητα, την αθωότητα και εν κατακλείδι τη δυσκολία που σε κάθε ηλικία προκύπτουν όταν βρίσκεται κάποιος αντιμέτωπος με τον φτερωτό θεό.
Ένα άλλο καίριο σημείο αναφοράς, πέρα από την αντιπαράθεση των ανθρώπινων αντιδράσεων σε διαφορετικές ηλικιακές φάσεις, αποτελεί ο τρόπος διαχείρισης των ίδιων γεγονότων από τα δύο φύλα. Ο Λόρενς, παλιός ηθοποιός, πρώην ερωτευμένος και νυν βυθισμένος σε μια απογοήτευση που τείνει να γιατρευτεί χάρη στην παρουσία της Χούλια, αναδεικνύει μες στο βιβλίο έναν διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης και προσέγγισης των πληγών του.
Και τέλος, κοινός πυρήνας των δυο ηρώων, η γραφή, η λαχτάρα της Χούλια να γράψει ασταμάτητα, αφού προηγουμένως έχει υποστεί την ψυχική στίλβωση που επιφέρουν στον άνθρωπο οι εμπειρίες, με εμπνευστή και ενισχυτή σε αυτή της την προσπάθεια τον Λόρενς, που επιδιώκει συμπτωματικά να καταγράψει τις εμπειρίες του από το θεατρικό σανίδι, όντας εξαρχής συνειδητοποιημένος και αφοσιωμένος στο όραμα που έχει μέσα του αναπτυχθεί.
Το βιβλίο κινείται, όπως είναι προφανές, σε πολλά επίπεδα. Ενώ στην αρχή μπορεί να μοιάζει με μια ερωτική ιστορία φυγής βγαλμένη από γυναικεία πένα, απέχει πολύ από την ελαφριά αντιμετώπιση ενός ρομάντζου. Οι παράλληλοι βίοι και οι εμπειρίες των δυο ηρώων δίνουν την ευκαιρία στη συγγραφέα να «φιλοσοφεί», συμπυκνώνοντας λογοτεχνικά σημαντικές, διαχρονικά ισχύουσες διαπιστώσεις.
«Η διάρκειά μας, όπως ο χείμαρρος που διαβρώνει την ίδια του την κοίτη, και ποτέ δεν σταματά.»
Ο άρτια δουλεμένος λόγος, η αβίαστη ροή, οι ανατρεπτικές αλλαγές παρελθόντος-παρόντος, η εστίαση στα καίρια σημεία των ψυχοσυναισθηματικών μεταβολών των ηρώων στη σχέση που σταδιακά αναπτύσσεται με βαθιά δουλεμένους διαλόγους και με κρυφοκοιτάγματα στις μύχιες σκέψεις και αγωνίες τους και τέλος, η εξέλιξη του γραπτού λόγου σε πυρήνα αυτού του ερωτικού δεσμού που δένει δυο ανθρώπους στην περίοδο της ωριμότητας, αφήνει στον αναγνώστη εκείνους τους γλυκούς προβληματισμούς για την ουσία, τον λόγο και τον ρόλο του έρωτα, των δεσμεύσεων που αναλαμβάνει κανείς και του χρόνου που είναι πάντοτε αμείλικτος με τα ανθρώπινα λάθη για τη διαχείριση της ανθρώπινης ευτυχίας και τις ευκαιρίες που ο ίδιος διαμορφώνει στη ζωή που αποφασίζει να ζει. Τα φαντάσματα από το παρελθόν δεν ηρεμούν ποτέ και η αναμέτρηση μαζί τους συνήθως καταλήγει στην υποταγή μας στο θέλημά τους. Έτσι, η Ίζολα μπέλα είναι ένα βιβλίο τυλιγμένο σε μια πάχνη ερωτισμού για να καταλήξει σ’ ένα σκληρό ρεαλιστικό συμπέρασμα.
Ο σύζυγος και τα παιδιά της μένουν εκτός του κάδρου αυτού του διαλείμματος, που της δίνει το δικαίωμα να αφουγκραστεί τον εαυτό της και να εντοπίσει τις κρυφές ανάγκες που έμειναν απωθημένες στο υποσυνείδητο, από τα τρέχοντα γεγονότα της καθημερινότητας. Σ’ αυτή την εκδρομή, που καταλήγει να είναι μια εκδρομή της συνείδησής της στα τοπία των αληθινών της οραμάτων και αναγκών, η Χούλια ανακαλύπτει την τόλμη που είχε από παιδί να ζήσει, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτή η λέξη.
Η δομή του βιβλίου αποτελεί ίσως το μεγάλο του ατού. Ο τρέχων χρόνος κυλά παράλληλα με έναν χρόνο παρελθοντικό που αποτυπώνεται μες στα ημερολόγια της Χούλια, περιγράφοντας εμπειρίες και αντιδράσεις της ηρωίδας παλιά και τώρα, απέναντι σε παρεμφερή περιστατικά. Ο έρωτας ως σημείο αναφοράς και στους δυο χρόνους ξεδιπλώνεται αντιδιασταλτικά, αποδεικνύοντας αφενός τον ρόλο της ωριμότητας στην καλύτερη διαχείριση των ανθρώπινων σχέσεων, αφετέρου την αβεβαιότητα, την αθωότητα και εν κατακλείδι τη δυσκολία που σε κάθε ηλικία προκύπτουν όταν βρίσκεται κάποιος αντιμέτωπος με τον φτερωτό θεό.
Ένα άλλο καίριο σημείο αναφοράς, πέρα από την αντιπαράθεση των ανθρώπινων αντιδράσεων σε διαφορετικές ηλικιακές φάσεις, αποτελεί ο τρόπος διαχείρισης των ίδιων γεγονότων από τα δύο φύλα. Ο Λόρενς, παλιός ηθοποιός, πρώην ερωτευμένος και νυν βυθισμένος σε μια απογοήτευση που τείνει να γιατρευτεί χάρη στην παρουσία της Χούλια, αναδεικνύει μες στο βιβλίο έναν διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης και προσέγγισης των πληγών του.
Και τέλος, κοινός πυρήνας των δυο ηρώων, η γραφή, η λαχτάρα της Χούλια να γράψει ασταμάτητα, αφού προηγουμένως έχει υποστεί την ψυχική στίλβωση που επιφέρουν στον άνθρωπο οι εμπειρίες, με εμπνευστή και ενισχυτή σε αυτή της την προσπάθεια τον Λόρενς, που επιδιώκει συμπτωματικά να καταγράψει τις εμπειρίες του από το θεατρικό σανίδι, όντας εξαρχής συνειδητοποιημένος και αφοσιωμένος στο όραμα που έχει μέσα του αναπτυχθεί.
Το βιβλίο κινείται, όπως είναι προφανές, σε πολλά επίπεδα. Ενώ στην αρχή μπορεί να μοιάζει με μια ερωτική ιστορία φυγής βγαλμένη από γυναικεία πένα, απέχει πολύ από την ελαφριά αντιμετώπιση ενός ρομάντζου. Οι παράλληλοι βίοι και οι εμπειρίες των δυο ηρώων δίνουν την ευκαιρία στη συγγραφέα να «φιλοσοφεί», συμπυκνώνοντας λογοτεχνικά σημαντικές, διαχρονικά ισχύουσες διαπιστώσεις.
«Η διάρκειά μας, όπως ο χείμαρρος που διαβρώνει την ίδια του την κοίτη, και ποτέ δεν σταματά.»
Ο άρτια δουλεμένος λόγος, η αβίαστη ροή, οι ανατρεπτικές αλλαγές παρελθόντος-παρόντος, η εστίαση στα καίρια σημεία των ψυχοσυναισθηματικών μεταβολών των ηρώων στη σχέση που σταδιακά αναπτύσσεται με βαθιά δουλεμένους διαλόγους και με κρυφοκοιτάγματα στις μύχιες σκέψεις και αγωνίες τους και τέλος, η εξέλιξη του γραπτού λόγου σε πυρήνα αυτού του ερωτικού δεσμού που δένει δυο ανθρώπους στην περίοδο της ωριμότητας, αφήνει στον αναγνώστη εκείνους τους γλυκούς προβληματισμούς για την ουσία, τον λόγο και τον ρόλο του έρωτα, των δεσμεύσεων που αναλαμβάνει κανείς και του χρόνου που είναι πάντοτε αμείλικτος με τα ανθρώπινα λάθη για τη διαχείριση της ανθρώπινης ευτυχίας και τις ευκαιρίες που ο ίδιος διαμορφώνει στη ζωή που αποφασίζει να ζει. Τα φαντάσματα από το παρελθόν δεν ηρεμούν ποτέ και η αναμέτρηση μαζί τους συνήθως καταλήγει στην υποταγή μας στο θέλημά τους. Έτσι, η Ίζολα μπέλα είναι ένα βιβλίο τυλιγμένο σε μια πάχνη ερωτισμού για να καταλήξει σ’ ένα σκληρό ρεαλιστικό συμπέρασμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου