Aντίο Αλέξη...

Θολά μάτια… Από το παράπονο, από τη θλίψη, από την απορία, από τα δάκρυα, από τα δακρυγόνα…
Θολή σκέψη… Από τον πανικό,

από τις απαντήσεις που δεν δίνονται,

από τις λύσεις που δεν βρίσκονται,

απ’ τη διαστρέβλωση της ελευθερίας που μοιάζει ταπείνωση,

απ’ την προδοσία της δημοκρατίας που αποδείχτηκε αναρχία,

απ’ την υποκρισία της αλήθειας

που μοιάζει ένα γραβατωμένο ψέμα,

από την προβολή της βίας ως κούφια δύναμη,

κάνοντας τον πολιτισμό να φέρνει

σε ελαττωματικό προσχέδιο του κόσμου ενός ανώριμου θεού.
Θολό τοπίο… Απ’ τη σκόνη του ψεύδους,

απ’ τη στάχτη της καμμένης αξιοπρέπειας,

απ’ τα χημικά όπλα , απ' την κακή χημεία παρόντος μέλλοντος.

Ζητείται ελπίς. Η αθέατη προς το παρόν. Ίσως και προς το μέλλον αν συνεχίσουμε να περπατάμε τυφλοί ανάμεσα στις νάρκες μιας ψεύτικης δημοκρατίας.

Μες στη θολούρα και ο Αλέξης...

Ένας απ’ τους πολλούς αθώους

που καταβάλλουν φόρο αίματος στην τρέλα των ένοπλων τυφλών.

Πού είσαι Πολιτεία;

Πώς οπλίζεις το χέρι ενός ανθρώπου που δεν βλέπει;

Που δεν διακρίνει τη διαφορά της ενοχής από την αθωότητα;

Που αντέχει τη διαφθορά καλύτερα απ' το ειρηνικό τραγούδι ενός παιδιού;

Θύμα των θολών ματιών ο Αλέξης.

Εκείνων που θεωρούν επικίνδυνο το ακίνδυνο, δύναμη την άχρηστη εξουσία.

Εκείνων που αντέχουν να ατενίζουν μόνο το φως του ηλεκτρικού και όχι της αλήθειας. Ο Αλέξης ήταν η καθαρή αλήθεια. Γελούσε, τραγουδούσε, ζούσε απλά.

Ζούσε... Δεν ζει πια. Έτυχε να βρεθεί αντίκρυ σε μια θολωμένη σκέψη.

Μια σκέψη που πάτησε ανελέητα τη σκανδάλη στο όνομα μιας εξουσίας που δεν ήξερε πώς να τη χειριστεί.

Που την καταχράστηκε. Και μια σφαίρα έβαλε στο σημάδι τα εφηβικά όνειρα του Αλέξη. Μια καθαρή, αθώα καρδιά σπαρτάρισε σαν περιστέρι κι έσβησε. Έτσι απλά… Άνευ λόγου… Ή λόγω θολού τοπίου, θολής σκέψης, θολών ματιών.
Για πόσα χρόνια αυτή η σφαίρα θα καρφώνεται στο στήθος της μάνας του;
Για πόσο καιρό αυτή η σφαίρα θα σημαδεύει τη δικιά μας καρδιά στους εφιάλτες μας;
Απόψε που γράφω αυτές τις λέξεις, έχω θολά μάτια.

Όμως δεν αντέχω να ατενίζω παρόν και μέλλον σαν δυο τοπία Κόλασης χειρότερα από της μεταθανάτιας.

Δεν θέλω να πιστέψω ότι ο Αλέξης έσβησε χωρίς να αποσκοπεί το πεπρωμένο να μας αφήσει ένα δίδαγμα.

Ελπίζω να ξεθολώσει κάποια στιγμή ετούτο το θεοσκότεινο τοπίο. Ελπίζω ακόμη...

Για σένα Αλέξη. Αντίο…
Να έρχεσαι έστω στα όνειρά μας να σε βλέπουμε. Έφυγες νωρίς…