http://www.diavasame.gr/page.aspx?itemID=PPG1386_1851
Η ΚΟΤΑ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΤΑΝ ΝΑ ΠΕΤΑΞΕΙ
31.08.2014
Εκδοτικός Οίκος ΔΙΟΠΤΡΑ
Συγγραφέας Sun-Mi Hwang
Μετάφραση Αναστασία Καλλιοντζή
Κατηγορία Ξένη Λογοτεχνία
ISBN 978-960-364-691-4
Σελίδες 160
Ένα βιβλίο που μπορεί να απευθυνθεί σε κάθε ηλικία, που από τον τίτλο του ακόμη αναδύεται ένα παράπονο για τις αδικίες που στιγματίζουν τη ζωή και το οποίο προσεγγίζεται από πολλές οπτικές γωνίες, δεν μπορεί παρά να είναι γραμμένο στη γλώσσα που κατανοεί η παγκόσμια πια κοινωνία μας, στη γλώσσα της ψυχής. Κύριο χαρακτηριστικό της θεματικής του είναι το ότι αγγίζει ζητήματα που είναι κοινά και πανανθρώπινα διαχρονικά.
Το όνειρο, η λαχτάρα της ανατροπής των στερεοτύπων και η υπέρβαση εαυτού είναι αναμφίβολα οι ειδοποιοί διαφορές του ανθρώπινου είδους από τα υπόλοιπα έμβια όντα, ως προϊόντα της θυμικής και πνευματικής του διάστασης. Η Sun Mi Hwang χρησιμοποιώντας τον ανθρωπομορφισμό μιας κότας πετυχαίνει να αποδώσει ευχάριστα ετούτη την ιδιαιτερότητα, υπογραμμίζοντας προβληματισμούς, ανατροπές και διαπιστώσεις που δεν θα αφήσουν κανέναν αναγνώστη ασυγκίνητο.
Καθώς στο βιβλίο είναι ευδιάκριτα τουλάχιστον τρία διαφορετικά επίπεδα ερμηνείας, η Μπουμπουκίτσα, η πρωταγωνίστρια με τούτο το τρυφερό και χαριτωμένο όνομα, αποτελεί σύμβολο διαφόρων χαρακτηριστικών και ιδιοτήτων εν γένει των ανθρώπινων αλλά και πιο ειδικά των γυναικών όπως αυτές βιώνουν την ύπαρξή τους μέσα στις οργανωμένες κοινωνίες.
Ετούτη η χαρισματική κότα πρώτα απ’ όλα συμβολίζει τον ασυμβίβαστο άνθρωπο που αρνείται να παραμείνει στάσιμος και να μην εξελιχτεί στη διαδρομή της ύπαρξης και της ιστορίας του όποιο κόστος και αν απαιτείται. Έπειτα, υπό μια φεμινιστική θεώρηση, είναι η εκπρόσωπος εν γένει του γυναικείου φύλου, που στο βιβλίο συνδέεται κατεξοχήν με την έννοια της μητρότητας και τις απορρέουσες για τις γυναίκες συνέπειες από αυτήν.
Η μητρότητα, ιδωμένη από τη συγγραφέα ως υπέρτατος στόχος, ως αγαθό και ένστικτο, αλλά και ως βίωμα τραυματικό, καθώς στη διαδικασία της κοινωνικοποίησης η γέννηση ενός παιδιού συχνά μετατρέπεται σε μέσο εξάρτησης, χειραγώγησης και τροχοπέδη στα όνειρα των γυναικών, αποτελεί τον πυρήνα του βιβλίου. Αυτός ο θεματικός πυρήνας έδωσε την ευκαιρία στη Sun Mi Hwang να αποτυπώσει τις αντιφάσεις και την τραγικότητα του γυναικείου φύλου που το ίδιο του το σώμα του επιβάλλει ισόβια και διαχρονικά.
Προερχόμενη η ίδια η συγγραφέας από μια χώρα ανατολική με αυστηρά ακόμη φαλλοκρατικά ήθη στα ζητήματα των έμφυλων σχέσεων, οι συμβολισμοί της πετυχαίνουν την καρδιά του στόχου και οποιαδήποτε γυναίκα, ακόμη και εκείνη που δεν έχει ιδιαίτερη επαφή και έφεση στη λογοτεχνική ανάγνωση, είναι αδύνατο να μην ταυτιστεί με τούτο το χαριτωμένο ζωάκι που άλλοτε του κόβουν τα φτερά, άλλοτε το «βιάζουν» να γεννά αυγά –σαφής υπαινιγμός για το trafficking– άλλοτε του αρπάζουν τα γεννήματά του και άλλοτε αποφασίζει να πάει κόντρα στη θηλυκή του μοίρα προστατεύοντας τα αυγά μιας άλλης κακορίζικης μάνας.
Προστάτες στο διάβα της ζωής της θα υπάρξουν πολλοί, όλοι εκείνοι στην ουσία που διαθέτουν την ευφυΐα και την ενσυναίσθηση να μπουν στη θέση ενός άλλου και να καταλάβουν ότι η καταστρατήγηση του αυτοπροσδιορισμού, η βία, η καταπάτηση των συναισθημάτων του άλλου, υπόκεινται στη συμπαντική αρχή της ανταπόδοσης και αργά ή γρήγορα θα τους επιστραφεί το καλό ή το κακό που κάνουν. Περισσότεροι ωστόσο είναι εκείνοι οι άλλοι που δεν καταλαβαίνουν ή βολεύονται στην απάθειά τους. Το βιβλίο είναι γεμάτο από δήμιους, κυνηγούς, αφέντες και ώρες ώρες θαρρείς θυμίζει μια μικρή γκανγκστερική ιστορία που διαδραματίζεται σε μια φάρμα ή ακόμη πιο εντυπωσιακά σε ένα κοτέτσι. Οι ρόλοι όμως και οι συμβολισμοί είναι τόσο έντονοι και οι …πρωταγωνιστές υποδύονται με τόση καθαρότητα και σαφήνεια τα πρόσωπα που ενσαρκώνουν, ώστε από την πρώτη κιόλας σελίδα καταλαβαίνει και ο πιο αδαής για ποιους χτυπάει η … καμπάνα από την πένα της συγγραφέως.
Ανθρωπιά, τρυφερότητα, αγάπη και οι αντίποδές τους είναι τα συναισθήματα που αγγίζουν τον αναγνώστη, επαναφέροντας στο προσκήνιο του μυαλού του τον μόνιμο προβληματισμό για τον ρόλο των κοινωνιών στη διαμόρφωση μιας βολικής τάξης όπου αρσενικά και θηλυκά δεν συμβιώνουν –τουλάχιστον όχι ακόμη– επί ίσοις όροις, αλλά βιώνουν μια εξωγενή αντιπαλότητα που κάποτε πρέπει επί της ουσίας να αμβλυνθεί. Έχοντας διακειμενικά τη δυνατότητα σύγκρισης της «Φάρμας των ζώων» του Όργουελ με αυτό το βιβλίο, θα τολμούσα να πω πως η «Κότα που ονειρευόταν να πετάξει» αποτελεί ένα βήμα παραπέρα στον ανθρώπινο στοχασμό για την αναβάθμιση αλλά και την αποκτήνωση του ανθρώπινου είδους, που εξαρτώνται από την ευαισθησία, την αυτοβελτίωση και τον πολιτισμό που ο άνθρωπος επιδιώκει να φτιάξει.
Η Μπουμπουκίτσα, άλλοτε ως πρωταγωνίστρια παραμυθιού, άλλοτε ως πρωταγωνίστρια μυθιστορήματος για ενήλικες –καθώς το βιβλίο παιχνιδίζει ευχάριστα ανάμεσα στα δύο είδη–, κατορθώνει αυτό που πολλοί βαθυστόχαστοι ήρωες της παγκόσμιας λογοτεχνίας δεν καταφέρνουν απόλυτα: να μιλήσει ταπεινά και σεμνά για το παράπονο, την αγωνία και την τραγικότητα των γυναικών παντού και πάντα…
Το όνειρο, η λαχτάρα της ανατροπής των στερεοτύπων και η υπέρβαση εαυτού είναι αναμφίβολα οι ειδοποιοί διαφορές του ανθρώπινου είδους από τα υπόλοιπα έμβια όντα, ως προϊόντα της θυμικής και πνευματικής του διάστασης. Η Sun Mi Hwang χρησιμοποιώντας τον ανθρωπομορφισμό μιας κότας πετυχαίνει να αποδώσει ευχάριστα ετούτη την ιδιαιτερότητα, υπογραμμίζοντας προβληματισμούς, ανατροπές και διαπιστώσεις που δεν θα αφήσουν κανέναν αναγνώστη ασυγκίνητο.
Καθώς στο βιβλίο είναι ευδιάκριτα τουλάχιστον τρία διαφορετικά επίπεδα ερμηνείας, η Μπουμπουκίτσα, η πρωταγωνίστρια με τούτο το τρυφερό και χαριτωμένο όνομα, αποτελεί σύμβολο διαφόρων χαρακτηριστικών και ιδιοτήτων εν γένει των ανθρώπινων αλλά και πιο ειδικά των γυναικών όπως αυτές βιώνουν την ύπαρξή τους μέσα στις οργανωμένες κοινωνίες.
Ετούτη η χαρισματική κότα πρώτα απ’ όλα συμβολίζει τον ασυμβίβαστο άνθρωπο που αρνείται να παραμείνει στάσιμος και να μην εξελιχτεί στη διαδρομή της ύπαρξης και της ιστορίας του όποιο κόστος και αν απαιτείται. Έπειτα, υπό μια φεμινιστική θεώρηση, είναι η εκπρόσωπος εν γένει του γυναικείου φύλου, που στο βιβλίο συνδέεται κατεξοχήν με την έννοια της μητρότητας και τις απορρέουσες για τις γυναίκες συνέπειες από αυτήν.
Η μητρότητα, ιδωμένη από τη συγγραφέα ως υπέρτατος στόχος, ως αγαθό και ένστικτο, αλλά και ως βίωμα τραυματικό, καθώς στη διαδικασία της κοινωνικοποίησης η γέννηση ενός παιδιού συχνά μετατρέπεται σε μέσο εξάρτησης, χειραγώγησης και τροχοπέδη στα όνειρα των γυναικών, αποτελεί τον πυρήνα του βιβλίου. Αυτός ο θεματικός πυρήνας έδωσε την ευκαιρία στη Sun Mi Hwang να αποτυπώσει τις αντιφάσεις και την τραγικότητα του γυναικείου φύλου που το ίδιο του το σώμα του επιβάλλει ισόβια και διαχρονικά.
Προερχόμενη η ίδια η συγγραφέας από μια χώρα ανατολική με αυστηρά ακόμη φαλλοκρατικά ήθη στα ζητήματα των έμφυλων σχέσεων, οι συμβολισμοί της πετυχαίνουν την καρδιά του στόχου και οποιαδήποτε γυναίκα, ακόμη και εκείνη που δεν έχει ιδιαίτερη επαφή και έφεση στη λογοτεχνική ανάγνωση, είναι αδύνατο να μην ταυτιστεί με τούτο το χαριτωμένο ζωάκι που άλλοτε του κόβουν τα φτερά, άλλοτε το «βιάζουν» να γεννά αυγά –σαφής υπαινιγμός για το trafficking– άλλοτε του αρπάζουν τα γεννήματά του και άλλοτε αποφασίζει να πάει κόντρα στη θηλυκή του μοίρα προστατεύοντας τα αυγά μιας άλλης κακορίζικης μάνας.
Προστάτες στο διάβα της ζωής της θα υπάρξουν πολλοί, όλοι εκείνοι στην ουσία που διαθέτουν την ευφυΐα και την ενσυναίσθηση να μπουν στη θέση ενός άλλου και να καταλάβουν ότι η καταστρατήγηση του αυτοπροσδιορισμού, η βία, η καταπάτηση των συναισθημάτων του άλλου, υπόκεινται στη συμπαντική αρχή της ανταπόδοσης και αργά ή γρήγορα θα τους επιστραφεί το καλό ή το κακό που κάνουν. Περισσότεροι ωστόσο είναι εκείνοι οι άλλοι που δεν καταλαβαίνουν ή βολεύονται στην απάθειά τους. Το βιβλίο είναι γεμάτο από δήμιους, κυνηγούς, αφέντες και ώρες ώρες θαρρείς θυμίζει μια μικρή γκανγκστερική ιστορία που διαδραματίζεται σε μια φάρμα ή ακόμη πιο εντυπωσιακά σε ένα κοτέτσι. Οι ρόλοι όμως και οι συμβολισμοί είναι τόσο έντονοι και οι …πρωταγωνιστές υποδύονται με τόση καθαρότητα και σαφήνεια τα πρόσωπα που ενσαρκώνουν, ώστε από την πρώτη κιόλας σελίδα καταλαβαίνει και ο πιο αδαής για ποιους χτυπάει η … καμπάνα από την πένα της συγγραφέως.
Ανθρωπιά, τρυφερότητα, αγάπη και οι αντίποδές τους είναι τα συναισθήματα που αγγίζουν τον αναγνώστη, επαναφέροντας στο προσκήνιο του μυαλού του τον μόνιμο προβληματισμό για τον ρόλο των κοινωνιών στη διαμόρφωση μιας βολικής τάξης όπου αρσενικά και θηλυκά δεν συμβιώνουν –τουλάχιστον όχι ακόμη– επί ίσοις όροις, αλλά βιώνουν μια εξωγενή αντιπαλότητα που κάποτε πρέπει επί της ουσίας να αμβλυνθεί. Έχοντας διακειμενικά τη δυνατότητα σύγκρισης της «Φάρμας των ζώων» του Όργουελ με αυτό το βιβλίο, θα τολμούσα να πω πως η «Κότα που ονειρευόταν να πετάξει» αποτελεί ένα βήμα παραπέρα στον ανθρώπινο στοχασμό για την αναβάθμιση αλλά και την αποκτήνωση του ανθρώπινου είδους, που εξαρτώνται από την ευαισθησία, την αυτοβελτίωση και τον πολιτισμό που ο άνθρωπος επιδιώκει να φτιάξει.
Η Μπουμπουκίτσα, άλλοτε ως πρωταγωνίστρια παραμυθιού, άλλοτε ως πρωταγωνίστρια μυθιστορήματος για ενήλικες –καθώς το βιβλίο παιχνιδίζει ευχάριστα ανάμεσα στα δύο είδη–, κατορθώνει αυτό που πολλοί βαθυστόχαστοι ήρωες της παγκόσμιας λογοτεχνίας δεν καταφέρνουν απόλυτα: να μιλήσει ταπεινά και σεμνά για το παράπονο, την αγωνία και την τραγικότητα των γυναικών παντού και πάντα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου