To ζεϊμπέκικο της Κατίνας της Πένυς Παπαδάκη

Το ζεϊμπέκικο της Κατίνας της Πένυς Παπαδάκη.

http://www.psichogios.gr/site/Books/show?cid=1001428

Όταν διάβασα αυτό το βιβλίο της αγαπημένης μου φίλης Πένυς Παπαδάκη, με το οποίο πρωτογνώρισα τη γραφή της για να ακολουθήσει το Αντίο Φιλενάδα, τα Παιχνίδια ζωής (που ομολογουμένως το έχω αδυναμία) και οι Κόρες της Αυγής, προσπαθούσα να βρω λέξεις που μπορούσαν να αποδώσουν την πεμπτουσία των νοημάτων του. Η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο νου ήταν «αυθεντικό», σαν τη ζωή... Σαν την εμπειρία που στάζει στη φλέβα της μνήμης και γίνεται ιστορία... Ιστορία του ανθρώπου και του τόπου που τον αναθρέφει.

Η δεύτερη λέξη που σκέφτηκα ήταν «ελληνικό». Το βιβλίο είναι πλημμυρισμένο από τοπία ρωμέικα, συνάμα με τοπία ψυχής που αντικατοπτρίζουν την ψυχική απεραντοσύνη του Έλληνα. Η Κατίνα, η ηρωίδα είναι μια ελληνίδα που στο DNA της κουβαλάει εκείνη την πρωτόγονη – με την καλή έννοια – ρωμιοσύνη, που την ατσαλώνει ώστε να μην το βάζει κάτω ακόμη κι όταν όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα μάταιων πολέμων. Η Κατίνα μετουσιώνει τον Λεωνίδα, τη Μπουμπουλίνα, τον Κολοκοτρώνη, κι όλους τους επώνυμους και ανώνυμους ήρωες της ελληνικής ιστορίας μαζί. Είναι αληθινή, ζει ανάμεσά μας, την γνωρίζουμε, διαβάζουμε την ψυχή της και μέσα απ’ τα τσαλίμια και τη δύναμή της, αναγνωρίζουμε τη ράτσα μας και τα δεινά μας.

Η τρίτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν «καλογραμμένο». Γλώσσα δυνατή, λεπίδι σε κάποια σημεία και μετάξι σε άλλα, σε αρπάζει και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα προτού το τελειώσεις. Άλλοτε σε ματώνει, σε λυτρώνει άλλοτε και σε γιατρεύει, μα σίγουρα σε σαγηνεύει μέσα απ’ την οδύνη και την ηδονή που σου προσφέρει η ανάγνωσή του. Κι αυτό γιατί χωρίς να βάζει κάποιο διδακτικό στόχο, το βιβλίο αυτό δίνει κουράγιο στον καθένα  να παλέψει και να νικήσει και στις πιο δυσοίωνες μάχες του.

Και η τελευταία λέξη που το περιγράφει είναι «επίκαιρο». Το ζεϊμπέκικο της Κατίνας, φερμένο από την εποχή μιας αλλοτινής ελληνικής κρίσης, έρχεται να μεταφέρει τα ισχυρά της μηνύματα για να μας δώσει αισιοδοξία αποτελώντας το ελιξήριο του αγώνα που οφείλουμε στους εαυτούς μας, στους απογόνους και στον τόπο μας. Τι κι αν γονατίζουμε πάλι, τι κι αν ματώνουμε, τι κι αν οι οικονομικές αφαιμάξεις μας κάνουν να βλέπουμε το μέλλον μας θολό; Όλοι κρύβουμε μια λεβέντισσα Κατίνα μέσα μας, επειδή είμαστε Ρωμιοί όπως κι εκείνη και όλοι μπορούμε να διαλέξουμε το ρυθμό που θα χορέψουμε τη ζωή μας. Eξάλλου, το ζεϊμπέκικο χορεύεται με τα χέρια ανοιχτά όπως αγέρωχα και λεύτερα πετάει ο αϊτός και συνάμα, παραπέμπει στην σταύρωση καθώς ο χορευτής σηκώνει τον αόρατο σταυρό του σεβντά και της στενοχώριας του όποτε τον χορεύει. Στενοχώρια και λευτεριά, στενοχώρια για την λευτεριά...

Διαβάστε το στην επανεκδοθείσα του μορφή από τις εκδόσεις Ψυχογιός μιας και το ζεϊμπέκικο της Κατίνας, όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα συνεχίσει να μας γοητεύει. Είναι... δυναμωτικό, ελληνικό και θεραπευτικό! Είναι σεβνταλίδικο όπως η ρωμέικη ψυχή μας.