Ρέκβιεμ...

Ρέκβιεμ...

Η λογοτεχνία σίγουρα δεν είναι μόνο η φωτογραφία της κοινωνίας. Ούτε ο γελωτοποιός που απλώς διασκεδάζει τα πλήθη. Ούτε η θεατρίνα που προσφέρει θέαμα για δυο ώρες με πρώτη ύλη τις λέξεις. Ούτε ο θηριοδαμαστής των ανθρώπινων συναισθημάτων. Η λογοτεχνία είναι όλα αυτά μαζί μα πριν και πάνω απ’ όλα είναι το καρδιογράφημα του ανθρώπου κάθε εποχής και η ακτινογραφία των αθέατων ρωγμών των αξιών της.

Σήμερα, καθώς μες στη χοάνη της παγκοσμιοποίησης ρίχνονται και αναμιγνύονται οι ανθρώπινες αξίες και τα οικονομικά συμφέροντα, και ουδείς εντέλει δύναται να προβλέψει τι σόι χαρμάνι θα προκύψει απ’ αυτή τη μίξη, η λογοτεχνία οφείλει να απορροφά και να καταγράφει τους κοινωνικούς κραδασμούς και τους υπαρξιακούς προβληματισμούς περισσότερο από ποτέ.
Όχι πως είναι γιατρικό για τη νοσηρότητα που εμφανίζει η αυτοπραγμάτωση μέσα στα φαινόμενα της κοινωνικής αλλοτρίωσης και παθογένειας, μα σίγουρα μπορεί να λειτουργήσει ποικιλοτρόπως μες στον χαοτικό αποπροσανατολισμό του σήμερα. Μπορεί να είναι ο λωτός που θα μας κάνει έστω πρόχειρα να ξεχαστούμε, ο καθρέφτης που θα προβάλει τη γύμνια μας, αλλά συνάμα μπορεί να αναδειχτεί στο στόμα  που θα αντισταθμίσει την ανεξήγητη σιωπή μας και στη θεματοφύλακα της μνήμης που δεν πρέπει να χαθεί. Εκείνο που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να της επιτρέψουμε να γίνει είναι το ραβδί της Κίρκης που θα μετατρέψει τους αναγνώστες σε πλαδαρούς, παθητικούς αποδέκτες του εύκολου και ανούσιου μηνύματος.

Έμμεση ιστορική πηγή καθώς είναι πάντα, όχι επειδή η αποτύπωση της ιστορικής εικόνας κάθε εποχής αποτελεί αυτοσκοπό της, αλλά επειδή εξ ορισμού η λογοτεχνία δεν είναι μόνο ψυχαγωγία του αποδέκτη και ψυχοθεραπεία του γράφοντος, αποτελεί εργαλείο πολύτιμο στα χέρια του απλού ανθρώπου για να κατανοήσει τη ζωή, τον κόσμο και τον εαυτό του.

Σήμερα, με το  ένα χέρι των «παγκό-σμιας εμβέλειας ηγετών» βαθιά μες στην τσέπη μας να αρπάζει τις οικονομίες μιας ζωής και με το άλλο να ξεριζώνει τα όνειρα απ’ τις καρδιές τις δικές μας και των απογόνων μας, είναι απορίας άξιο πώς γίνεται η λογοτεχνική παραγωγή να μένει στην πλειοψηφία της απαθής, εγκλωβισμένη στην ασφάλεια της εύκολης αποδοχής. Ποιο είναι το αφιόνι που ήπιε ο νεοέλληνας στοχαστής ώστε να βυθιστεί σε μια ακατάσχετη πορνο-γραφική φλυαρία που την αεροβάφτισαν κουλτούρα και διανόηση, λίγο προτού πεθάνει; Πού είναι τα έργα εκείνα που μένουν ανεξίτηλα στο χρόνο και στις σκέψεις;