Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

O Κοντορεβιθούλης σε νέες περιπέτειες...


           


O Κοντορεβιθούλης σε νέες περιπέτειες...

            Μια σταλιά ανθρωπάκι ήταν εκείνο το παιδί του παραμυθιού που είχε τη φρόνηση να αφήνει ίχνη πίσω του όσο οι γονείς του το οδηγούσαν μαζί με τα αδέρφια του βαθιά σ’ ένα άγριο δάσος επειδή ήταν λέει φτωχοί και αδυνατούσαν να θρέψουν τα παιδιά τους.

            Το παραμύθι έκανε πάταγο και κατατάχτηκε ανάμεσα στα πιο αγαπημένα παραμύθια όλων των εποχών. Και αναρωτιέμαι. Κανείς δεν εξίστατο ποτέ γιαυτούς τους άκαρδους γονείς που άφησαν έρμαια τα σπλάχνα τους στο δάσος; Είναι η φτώχια το άλλοθί τους για το έγκλημα που διέπραξαν;

            Κι αν ο Κοντορεβιθούλης δεν ήταν τόσο θαρραλέος και προνοητικός ώστε να εξασφαλίσει την έξοδο από το δάσος , κανείς δεν σκέφτηκε τι θα μπορούσε να συμβεί;

            Το παραμύθι το είχα διαβάσει παιδί και ξανάπεσε στα χέρια μου πρόσφατα. Διαφορετική η ανάγνωση,διαφορετική η προσέγγιση όπως ήταν αναμενόμενο. Κι όσο το διάβαζα, τόσο ο Κοντορεβιθούλης μου θύμιζε τον Έλληνα και οι γονείς του τους σύγχρονους πολιτικούς. Αυτούς που οδήγησαν στο άγριο δάσος τα παιδιά τους για να τα«σώσουν» από τη φτώχεια. Μια σταλιά και ο Έλληνας, χαμένος σ’ ένα "δάσος"παλεύει να γλιτώσει απ’ τα δόντια του «γίγαντα». Παγκόσμια αγορά τον λένε αυτό τον γίγαντα και παγκοσμιοποίηση το δάσος.

            Μόνο που ο Κοντορεβιθούλης Έλληνας σαν να ξέχασε να βάλει στην τσέπη του ξερά φασόλια για να βρει το δρόμο της επιστροφής. Σαν να έχασε τη σύνεση και την προνοητικότητά του.

            Το δάσος ετούτη τη φορά δεν είναι σκηνικό από παραμύθι. Οι αναίσχυντοι «γονείς», τον "προστατεύουν" με σκληρότητα.. Ο "γίγαντας" είναι τρομακτικότερος από ποτέ και ο Κοντορεβιθούλης δυστυχώς είναι στο ίδιο μπόι και αλλάζει συνεχώς ονόματα για να μπορεί να του κρυφτεί. Άλλοτε τον λένε Δαυίδ, άλλοτε Οδυσσέα, άλλοτε Τοσοδούλα και άλλοτε απλώς, Έλληνα. Το μόνο που διαφέρει αυτή τη φορά είναι οι άδειες τσέπες του και η άγνοια του μονοπατιού που θα τον οδηγήσει στο ξέφωτο... Μοιάζει επίσης να έχει χάσει το πολυμήχανο πνεύμα του κι εκείνη τη σφεντόνα της Παλαιάς γραφής με την οποία σημάδεψε άλλοτε τον γίγαντα στο Δόξα πατρί. Σαν να του πάει του Έλληνα το όνομα "Κανένας" ετούτη τη φορά. Σαν να τον έπεισαν να το υιοθετήσει και διόλου δεν μ' αρέσει. Άραγε θα μπορέσει να κλέψει τις μπότες του γίγαντα και να περπατήσει μ’ αυτές, ή θα γίνει το μεζεδάκι του; Ίδομεν!


1 σχόλιο:

Barbara είπε...

Πόσο ανάγκη έχει πραγματικά ο κάθε Έλληνας αυτή τη στιγμή να ελπίσει σε μια αίσια έκβαση του παραμυθιού... Το ελπίζω όσο τίποτα , ιδιαίτερα όταν κοιτάζω το γιο μου και θέλω τόσο πολύ να τον πείσω κάποια μέρα να μην πάψει να πιστεύει στα παραμύθια ...
Πολλούς χαιρετισμούς ,
Βαρβάρα