Πέμπτη 14 Μαΐου 2009

Άρωμα ζωής του Άρη Αποστολάκη

Aναρωτιέμαι πολλές φορές ποιες είναι οι προϋποθέσεις εκείνες οι οποίες αναγάγουν τη λογοτεχνία από πάρεργο (χόμπι) σε ανάγκη ώστε αυτομάτως να αποκτά μια ποιοτική βαρύτητα. Κατέληξα ότι λογοτεχνία αυτή είναι η ενασχόληση με το λόγο σε χρόνο που στερείς από κάτι άλλο, και όχι σε χρόνο που σου περισσεύει. Γι' αυτό λάτρεψα αυτό το βιβλίο. Επειδή ο συγγραφέας του, - ούτε είκοσι χρονών ακόμη - προτίμησε να ξενυχτήσει, να πονέσει, να μείνει μόνος για χάρη της λογοτεχνίας. Κι αυτό για μένα σημαίνει πολλά...
Όταν η ποίηση ανταμώνει την πεζογραφία, όταν η φωτογραφική αφήγηση διασταυρώνεται με τη στοχαστική διάθεση και όταν η συγκίνηση και ο λυρισμός αγγίζουν το σκληρό πρόσωπο της αλήθειας, τότε γεννιέται το Άρωμα Ζωής.
Δεν θα σταθώ στην ιστορία ιδιαίτερα. Την ιστορία την ανακαλύπτει κάθε αναγνώστης μόνος του. Λίγες πληροφορίες μόνο. Μια γυναίκα βιάζεται όταν ακόμη είναι παιδί. Γίνεται μάνα και γυναίκα πριν την ώρα της. Κι ένα αγόρι, ο γιος της, o Άγγελος, ο δεύτερος γιος της για την ακρίβεια, βρίσκεται φυλακισμένος, προκειμένου να εκβιαστεί η βιασθείσα για να υποκύψει σε έναν ισόβιο ψυχικό και σωματικό βιασμό. Έναν βιασμό από έναν άνθρωπο που η συμπεριφορά του καθορίζει την εξέλιξη μιας πλειάδας ανθρώπων και οδηγεί την ίδια την ηρωίδα, τη μητέρα της και τον Άγγελο σε μια ελλειμματική ζωή.
Η κεντρομόλος δύναμη του τυφλού πάθους και η φυγόκεντρος της ενοχής καθορίζουν τις ζωές μιας πλειάδας ηρώων που δι’ ελέου και φόβου αγωνίζονται να κατακτήσουν την κάθαρση και τη λύτρωση.
Το άρωμα ζωής είναι ομολογουμένως ένα μικρό σε έκταση βιβλίο. Όταν το έπιασα στα χέρια μου και γνωρίζοντας την μικρή ηλικία του συγγραφέα του, περίμενα να βρεθώ αντιμέτωπη με μια φρέσκια γραφή, εφηβικού περισσότερο χαρακτήρα και με μια θεματολογία που θα αφορούσε τη γενιά του και τις εμπειρίες του. Όμως έπεσα έξω. Η θεματολογία που γοήτευσε τον νεαρό συγγραφέα έχει τη ρίζα της στις διαχρονικές αξίες των κλασικών έργων.
Κυρίαρχη ιδέα, η μητρότητα. Η μητρότητα που με τη δύναμή της και την ενστικτώδη ρίζα της εγκλωβίζει κάποιες φορές τις φιλοδοξίες και τα όνειρα μιας γυναίκας καθιστώντας την ανίκανη να αντιδράσει ακόμη και στο χειρότερο εκβιασμό. Η Χαριτίνη, η πρωταγωνίστρια του βιβλίου, μητέρα του Άγγελου, είναι το αιώνιο σύμβολο της μάνας, και δη της μάνας που έχει καταφέρει να επιβληθεί σε κάθε πόνο, σε κάθε πάθος και σε κάθε τραύμα στο όνομα της μητρότητας. Πέρα από αυτή την ιδέα ωστόσο υπάρχει ένα ολόκληρο πλέγμα ιδεών που συμβάλλει στις εναλλαγές των σκηνικών αυτού του βιβλίου και συγχρόνως σε μια διαδοχή ανατρεπτικών καταστάσεων που προβληματίζουν και εκπλήσσουν τον αναγνώστη.
Άλλη κυρίαρχη έννοια του βιβλίου είναι το κατεξοχήν επίκαιρο θέμα της εποχής μας, οι συνέπειες ενός διαζυγίου για την ψυχική εξέλιξη ενός παιδιού. Ο Άγγελος, ο δεύτερος ήρωας ο οποίος είναι και ο κύριος αφηγητής της ιστορίας, καθώς ο συγγραφέας επιλέγει την πρωτοπρόσωπη άμεση αφήγηση, βιώνει την τραυματική εμπειρία να είναι όχι απλά παιδί χωρισμένων γονιών, αλλά παιδί γονιών με πολεμική και κατακερματισμένη σχέση. Είναι προφανές ότι ο συγγραφέας που από τις πρώτες κιόλας σελίδες του βιβλίου του, αποδεικνύει μια συγγραφική ωριμότητα ομολογουμένως πολύ ανεπτυγμένη και αντιστρόφως ανάλογη με την νεαρή ηλικία του, επιθυμεί να δώσει το στίγμα και το ερέθισμα πολλαπλού κοινωνικού προβληματισμού. Θίγει κακώς κείμενα της κοινωνίας χωρίς φόβο και χωρίς πάθος, με τρόπο μεστό και συνάμα λιτό.
Είναι εντυπωσιακό το πώς ο Άρης περιγράφει άλλοτε φωτογρα-φίζοντας και άλλοτε ζωγραφίζοντας τις ανθρώπινες πληγές. Γιατί, διαβάζοντας το βιβλίο, ένιωσα ακριβώς ότι ο Άρης με τη γραφή παίζει όπως ο φωτογράφος με το φακό του και ο ζωγράφος με τα πινέλα και τα χρώματά του, καθώς μέσα από την ιστορία του δηλαδή την εικόνα του, προσπαθεί άλλοτε να φωτίσει συναισθήματα και άλλοτε να προσδιορίσει και να ξεδιαλύνει τις αιτίες της ανθρώπινης οδύνης όταν οι άνθρωποι φέρονται και άγονται από ένα αδυσώπητο πεπρωμένο.
Ενδεικτικά αναφέρω την εξής χαρακτηριστική παράγραφο:
Η μόνη μου ασχολία ήταν να ζωγραφίζω. Προτιμούσα να ζωγραφίζω όνειρα δικά μου. Όνειρα… Πολλές φορές, τα όνειρα δεν χωρούσαν στα μάτια και γινόντουσαν δάκρυα κι έπεφταν πάνω στο χαρτί.
Έβλεπα από τα παράθυρα της φυλακής άλλα παιδιά, συνομήλικα με εμένα, να δρουν και να φέρονται τόσο ξένα από την ηλικία τους. Προ-σπαθούσαν να βάλουν το ρούχο του μεγάλου. Μπήκαν στην εφηβεία και θεώ-ρησαν πώς έκαναν τη μεγάλη υπέρβαση. Ξέχασαν πως ήταν ακόμη παιδιά, έχασαν την ουσία, έχασαν την αθωότητα. Κι όμως, εγώ δεν τους ζήλευα, δεν είχαν τίποτε να τους ζηλέψω. Εγώ μέσα σ’ αυτή την καθημερινότητα θα πέθαινα, το ξέρω, το ξέρω στ’ αλήθεια πως δεν θ’ άντεχα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν πως εγώ ήμουν κλεισμένος μα εκείνοι βρισκόντουσαν παγιδευμένοι στην πιο άγρια φυλακή, στη φυλακή του ξένου ρούχου».
Η συμπύκνωση του λόγου και γενικά των εκφραστικών μέσων του Άρη είναι αξιοζήλευτη. Προτάσεις μικρές, ελλειπτικές, στακάτες, φράσεις που χορεύουν τη μελωδία βαθυστόχαστων νοημάτων, σηματοδοτούν μια σκέψη ταχύτατη, μια έκφραση που αποτελεί το απόσταγμα του όποιου φλύαρου στοχασμού, και καθιστούν το κείμενό του μεστό και ουσιαστικό, χωρίς περιττολογίες και βερμπαλισμούς χωρίς ωστόσο να στερούν από το κείμενο τον λυρισμό εκείνο που προκαλεί κόμπο στο στομάχι και φέρνει υπέροχες εικόνες και δάκρυα στα μάτια. Ο τρόπος που συνδυάζει τις λέξεις είναι μοναδικός ώστε να χτυπά τη φλέβα της συγκίνησης.
«Τα βράδια έβλεπα εφιάλτες» λέει στη σελ. 15 ο Άγγελος, «άκουγα φωνές μέσα στο μισοάδειο δωμάτιο. Ξύπναγαν οι μάγισσες και τα ξωτικά των παραμυθιών μου. Με φόβιζε πολύ το σκοτάδι, γιατί δεν ήταν εκεί κοντά η μαμά που θα τη φωνάξω και αμέσως θα πεταχτεί μέσα απ’ τον ύπνο, να με φιλήσει και να με καθησυχάσει».
Η φράση μέσα στην εκφραστική της απλότητα λέει τόσα πολλά!
Εφέτος, τίποτε δεν θύμιζε το πριν. Κάποια μάνα, κάπου, πίσω από μια μισά-νοιχτη κουρτίνα, θα περίμενε το παιδί της μα όχι η δικιά μου. Η δική μου μητέρα στεκόταν στο παράθυρο και περίμενε με τις ώρες, περίμενε… κι ας ήξερε πως δεν πρόκειται ούτε για μια στιγμή να περάσω από μπροστά της. Κάθε μέρα, κάθε νύχτα, μέχρι να ξαναγυρίσω, κούρνιαζε πίσω απ’ το παράθυρο λες και περίμενε μια άφεση αμαρτιών.
Το στοιχείο ωστόσο που με διαβεβαίωσε ότι μιλώντας για τον Άρη Αποστολάκη μιλάμε για ένα συγγραφέα που έχει τη στόφα ενός συγγραφέα κλασικών προδιαγραφών, φέρελπι να δημιουργήσει στο μέλλον έργα ώριμα και διαχρονικά είναι η διάθεσή του να φιλοσοφεί, εκφράζοντας τις απόψεις του με μια γεωμετρική και ακριβή λεκτική διατύπωση.
Το παρελθόν μας είναι πάντα εδώ, πάντα υπάρχουν ανοιχτοί λογαριασμοί. Ποτέ δεν ξεφεύγουμε. Νομίζουμε πως όλα τα αφήσαμε πίσω. Τι γλυκό ψέμα για να είναι αληθινό! Το παρελθόν γαντζώνεται στη σάρκα, ψαχουλεύει τις καρδιές και κάθε νύχτα πρωταγωνιστεί στα όνειρά μας. Εδώ είναι, απλά εμείς σκύβουμε το κεφάλι, εδώ είναι και ψάχνει ένα απόκρυφο μονοπάτι για να τρυπώσει και πάλι στις ζωές μας.
Θα έλεγα ότι η φράση αυτή αποτελεί την πεμπτουσία και την πηγή έμπνευσης του Άρη Αποστολάκη. Το παρελθόν είναι το γαΪτανάκι που ενώνει και ζαλίζει όλους τους ήρωές του. Το παρελθόν είναι η μαύρη τρύπα που τους ρουφάει και τους αποπροσανατολίζει από το στόχο τους, την λήθη και την ευτυχία.
Ίσως γι’ αυτό στην σχεδόν κινηματογραφική εξέλιξη της ιστορίας του με γλώσσα που επίσης παρακολουθεί την ιλιγγιώδη ταχύτητα των εικόνων του, χρησιμοποιεί το εύρημα του flash back για να φωτίσει τα αίτια των συμπεριφορών και της ψυχικής κατάρρευσης των ηρώων του.
Ολόκληρη η ζωή της Χαριτίνης καθορίζεται και αμαυρώνεται από την κηλίδα του βιασμού της, - γέρασε, τη γέρασε το δάκρυ θα πει κάπου - ολόκληρη η ζωή της μοναχής Μαρίας που αποχωρίστηκε την κόρη της από μια λάθος απόφαση του παρελθόντος, όλη η ζωή της Αυγής κόντεψε να πάει στράφι από μια λάθος απόφαση που ευτυχώς την αναθεωρεί την τελευταία στιγμή κατορθώνοντας έτσι να δώσει μια θετική πνοή στο βιβλίο και στο τελικό του δίδαγμα που αρχικά μοιάζει να έχει πεσιμιστικό χαρακτήρα.
Με φράσεις όμως όπως «όταν αγαπάς μια ζωή δεν σου φτάνει» το σκοτάδι της απαισιοδοξίας φωτίζεται, η απόγνωση διαλύεται, η θλίψη νικιέται, το μήνυμα ανασκευάζεται και μετουσιώνεται σε μήνυμα αισιοδοξίας.
Δεν είναι ωστόσο μόνο το τελικό μήνυμα αισιοδοξίας που δίνει φως σ΄ αυτό το βιβλίο. Όσο διήρκησε η ανάγνωσή του, ένιωθα ένα άγγιγμα αγγελικό. Οι απόψεις που αποτυπώνει ο συγγραφέας χαρακτηρίζονται από μια αύρα αθωότητας. Η απουσία χυδαιότητας και ηθικής σήψης καθώς και ο καυτηριασμός αυτών των φαινομένων όπου υπάρχουν μέσα στην ιστορία του, βάζουν ξεκάθαρα όρια ανάμεσα στην αθωότητα και την ενοχή, ανάμεσα στην αγνότητα και τη διαφθορά τόσο που, διαβάζοντας, νιώθεις ότι επιστρέφεις σε αγνές αξίες και ιδανικά που λείπουν από την εποχή μας και αναβιώνουν νοσταλγικά.
Δεν μπορώ να μην ασχοληθώ ωστόσο με το ρόλο του μοναστικού βίου που θίγει ο ήρωας. Το μοναστήρι στο βιβλίο γίνεται σύμβολο, σύμβολο λύτρωσης και καταφυγής, σύμβολο αυτοκριτικής και αυτογνωσίας και ο σταυρός, μέσω αναγνώρισης και κρίκος συνάντησης και σύνδεσης χαμένων ανθρώπων. Υπάρχει μια βαθειά θρησκευτικότητα στο κείμενο, με την ευρεία έννοια του όρου που σε κανένα σημείο δεν παρεκτρέπεται σε θρησκοληψία. Εντάσσεται στο πλέγμα των υγιών, ηθικών αξιών που προβάλλονται μέσα στο βιβλίο, συμπυκνωμένη στην έννοια μιας βαθιάς πίστης που συμβάλλει καταλυτικά στο να αντιμετωπίζει ο άνθρωπος τα προβλήματα που συναντά στο διάβα της ζωής του.
Πέρα από την ιδεολογική ανάλυση του βιβλίου αξίζει να αναφερθούν κάποια στοιχεία για τη δομική και την τεχνική του εικόνα. Το βιβλίο χωρίζεται σε πρόλογο, οκτώ κεφάλαια και επίλογο. Κάθε κεφάλαιο αφορά και μια χρονική ενότητα της ζωής των ηρώων και η μετάβαση από τη μια χρονική φάση στην άλλη γίνεται αβίαστα και εύληπτα. Εμβόλιμα βεβαίως παρέχονται κάποιες πινελιές χρονικών παλινδρομήσεων ώστε να φωτιστεί η ιστορία με μυστικά του παρελθόντος. Αυτές οι παρεμβολές είναι ιδιαίτερα σημαντικές για την εξέλιξη της υπόθεσης και συνάμα ενισχύουν τις ανατροπές που εκπλήσσουν μοναδικά τον αναγνώστη.
Καθώς ο συγγραφέας παίζει ασταμάτητα ανάμεσα στην πλοκή μιας ιστορίας και το φιλοσοφικό στοχασμό, καταφέρνει να παραμένει δεμένος στον ιστό της υπόθεσης κάνοντας μικρές στοχαστικές ακροβασίες τις οποίες ενσωματώνει επιτυχώς στη ροή του λόγου και της πλοκής του. Συγχρόνως, χρησιμοποιεί το εύρημα του κρυμμένου μυστικού για την ακρίβεια μιας πλειάδας μυστικών καλά κρυμμένων το ένα μέσα στο άλλο, σαν τα ειδώλια της μπάμπουσκας, που αποκαλύπτονται σταδιακά και εντυπωσιάζουν τον αναγνώστη κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του.
Το βιβλίο δομικά και εκφραστικά έφερε στο νου μου άλλοτε τον Κάφκα (Γράμματα στον πατέρα μου) και άλλοτε τον Έλιοτ, ιδίως στα σημεία που γίνεται αναφορά στο παρελθόν. Τόσο η δομή όσο και η έκφραση έχει έντονες επιρροές από αμερικανική ποίηση με κάποιες πινελιές σεναριακής και σκηνοθετικής διάθεσης.
Κλείνοντας θα ήθελα να επισημάνω τη δεξιοτεχνία και τη λεπτότητα με την οποία ο Άρης Αποστολάκης χειρίστηκε τις ερωτικές σκηνές και τους ερωτικούς διαλόγους. Με σεβασμό προς τους ήρωές του και με έμφαση στο θυμικό και όχι στο σαρκικό στοιχείο.
Θα μπορούσα να πω πολλά ακόμη γι’ αυτό το βιβλίο αλλά θεωρώ ότι είναι καλύτερο να αφήσω τον αναγνώστη να τα ανακαλύψει μέσω της προσωπικής του επαφής με αυτό. Θα σταματήσω όμως εδώ, αφού επισημάνω ότι αυτό το βιβλίο αποτελεί τον καθρέφτη της ευαίσθητης ψυχοσύνθεσης, της βαθιάς στοχαστικότητας και ενός πηγαίου ταλέντου που όταν θα ζυμωθεί με την εργατικότητα και το πείσμα του Άρη Αποστολάκη θα μας χαρίσει έργα μοναδικά.
Προσωπικά τα περιμένω.
Για επίλογο της παρουσίασης διάλεξα το γράμμα της Αυγής, προς τον Άγγελο.
«Φεύγω μα μη λυπάσαι. Θα σε σκέφτομαι κάθε λεπτό που περνά. Είσαι η ζωή μου, είσαι ό,τι πιο όμορφο έχω. Θα προσμένω να φιλήσω ξανά τα χείλη σου. Μην αφήσεις κανένα να σε βλάψει. Κάνε το καλύτερο για σένα. Αν ποτέ κινδυνέψεις έλα και πάρε την καρδιά μου, τη ζωή μου. Δικιά σου είναι. Γεννήθηκα για σένα και θα πεθάνω αν χρειαστεί για σένα, μονάχα για σένα.
Χαμήλωσα τα μάτια και κοίταξα το σώμα μου. Γυμνός από αγάπη…»
Δεν θα είσαι ποτέ γυμνός από αγάπη, Άρη. Tώρα που μπήκες στον κόσμο του βιβλίου θα το διαπιστώσεις. Γιατί από το πρώτο κιόλας βιβλίο σου κέρδισες την αποδοχή και την αγάπη μας.

9 σχόλια:

Maria Tzirita είπε...

Εύχομαι κι από δω καλή επιτυχία στον αγαπητό σε όλους μας Άρη, είμαι σίγουρη πως την αξίζει! Χάρηκα πολύ που σε είδα χθες Πασχαλία μου, φιλιά πολλά!

Ανώνυμος είπε...

Έχω ξεκινήσει το βιβλίο, αρκετά συντομα θα εις τις εντυπώσις μου.

Ανώνυμος είπε...

Το ολοκλήρωσα.

Τέσυ Μπάιλα είπε...

όταν ένας νέος συγγραφέας καταθέτει τη σκέψη του και μάλιστα τόσο αιχμηρά και σε τόσο νεαρή ηλικία, τότε δεν έχει καμιά σημασία ποιοι ακριβώς ήταν οι λόγοι που σηματοδότησαν αυτή του την ανάγκη. Αυτό που μετρά είναι η κατάθεση ψυχής του κι ο βαθμός αφοσίωσης στη βάσανο της γραφής που ανεπίστρεπτα κυριεύει την ύπαρξή του, ανατρέποντας τα πάντα, για να γίνει ένα νέο άρωμα ζωής γι αυτόν, ένα αναγκαίο ταξίδι με δρομοδείχτη το φως.
Άλλωστε ο ίδιος σημειώνει:
“μην χαρίζεσαι εύκολα ποτέ. Μην αφήσεις να σε παρασύρει καμιά ουτοπία, χίμαιρα ή έρεβος. Να καταθέτεις την ψυχή σου μονάχα στο φως, σε ό,τι πραγματικά αξίζει”.
καλοτάξιδο το βιβλίο αυτό και καλή συνέχεια
Τέσυ Μπάιλα

Άρης Αποστολάκης είπε...

απλά ένα μεγάλο ευχαριστώ για τις στιγμές συγκίνησης που έζησα ακούγοντας αυτά τα λόγια λίγες μέρες πριν!

clementine είπε...

Θέλω κι εγώ να πώ θερμά συγχαρητήρια στον Αρη για την κατάθεση ψυχής. Σίγουρα έχει να μας δώσει πολλά στο μέλλον. Και μπράβο και σε σένα Πασχαλία μου για τη στήριξη που του προσφέρεις, αφού ξέρεις πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι να περπατήσεις στους δρόμους της συγγραφής. Λυπάμαι που δεν τα κατάφερα τελικά να είμαι κοντά σας.
Σίγουρα όμως θα υπάρξει και το μετά......
Φιλιά σε όλους σας

EditorInCliff είπε...

Θέλω πραγματικά να πω μέσα από την καρδιά μου ένα μεγάλο 'ΜΠΡΑΒΟ' σ' εσένα, Πασχαλία.
Γιατί παρ' όλο που είσαι αυτή τη στιγμή από τις λίγες συγγραφείς που βρίσκονται σταθερά τα τελευταία χρόνια στην πρώτη γραμμή (μα πιο πρώτη δε γίνεται!), βοηθάς έναν νέο και ταλαντούχο άνθρωπο όπως ο Άρης να ανοίξει τα φτερά του, παρουσιάζοντας το βιβλίο του.

Συγχαρητήρια!

Smaragdenia είπε...

Καλημέρα κι από μένα στην μπλογκοπαρέα. Διάβασα το βιβλίο του Άρη και είναι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!!! Μάλιστα, τη μέρα που πήγα να το αγοράσω από τον παπασωτηρίου, ήταν εκεί το παλληκάρι και μου έκανε και αφιέρωση.
Άρη μου, σου εύχομαι καλοτάξιδο το βιβλίο σου.
Σμαραγδή

ΕΙΡΗΝΗ ΦΡΑΓΚΑΚΗ είπε...

Πρώτα απ' όλα ένα μεγάλο μπράβο στην Πασχαλία που ξέρει να αντιλαμβάνεται την αγωνία του συγγραφέα - στην περίπτωσή μας του Άρη - και να την μετριάζει.Γιατί μετά από όσα διάβασα συγκινήθηκα εγώ, πόσο μάλλον εκείνος.
Είναι τιμή,ευλογία κι επιπλέον "ανάσα ζωής" για έναν ανερχόμενο συγγραφέα να του δίδεται η δύναμη να συνεχίσει με περισσότερο σθένος μέσα από τα λόγια μιας ήδη φτασμένης ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ. Περισσότερο χαίρομαι γιατί βλέπω πως αρκετοί από τους αγαπημένους μας συγγραφείς είναι κοντά στα νέα παιδιά και προσπαθούν με τις γνώσεις τους και το κοράγιο τους να τους δίνουν δύναμη. Αυτό το λέω γιατί και ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ που ακούει στο όνομα Μαρία Τζιρίτα είναι πάντα κοντά τους.
Και τώρα Άρη μου ήρθε η σειρά σου..
Δεν έχω να πω κάτι περισσότερο από όσα έγραψε και είπε για σένα η Πασχαλία.Μας καλύπτει με τα πλούσια λόγια της.Όμως θέλω κι εγώ να εκφράσω τον θαυμασμό μου στην "πένα" σου και να τονίσω ότι το μικρό της ηλικίας σου και η μεγαλοσύνη των λόγων σου με συνεπήρε.Με καθήλωσες στις σελίδες του "παιδιού" σου και μ' έκανες να το ζήσω στο πετσί μου.Τόσο αληθινά λόγια και τόσο καλογραμμένα!
Έχεις μεγάλο δρόμο μπροστά σου Άρούλη μου στρωμένο με δάφνες κι αυτό είναι επιτυχία κι ανταμειβή στην ωραιότητα του χαρακτήρα και του μυαλού σου!
Εννοείται ότι από σένα περιμένουμε πάντα τα επόμενα τώρα πια.Μετά απ' το Άρωμα Ζωής που μας έδωσες δεν έχουμε παρά να περιμένουμε κι άλλο...
Καλή έμπνευση να έχεις πάντα, καλοτάξιδο το Άρωμα Ζωής και κάθε επόμενο.
Έχεις την απεριόριστη εκτίμηση κι αγάπη μου!
ΣΥΝΕΧΙΣΕ..ΤΟ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ...