Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΣΤΩ ΜΙΑ ΦΟΡΑ

ΕΣΤΩ ΜΙΑ ΦΟΡΑ





Ήρθε η στιγμή και για την πρώτη παρουσίαση! Στις 3 Μαρτίου, ημέρα Τρίτη (την επομένη της Καθαρής Δευτέρας) στο βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκης, Πανεπιστημίου 17, στις 7 το απόγευμα σας περιμένω από κοντά για να μιλήσουμε για το νέο μου βιβλίο και για όσα θέματα επιχείρησα να θίξω μέσα σ' αυτό. Κοντά μας οι αγαπητοί μου Λένα Μαντά (συγγραφέας), ο Γιώργος Χασάπογλου (θεατρικός συγγραφέας), η Σάσα Καστούρα (ηθοποιός) και ο Νίκος Παπαδόπουλος (ηθοποιός). Η παρουσία σας θα είναι χαρά και τιμή μου.

Φιλικά, Πασχαλία Τραυλού

28 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν μπορώ να μην έρθω, ήδη το διαβάζω, κοντεύω να το ολοκληρώσω.

Ανώνυμος είπε...

Eλπίζω να μην σας απογοήτευσα!

Τέσυ Μπάιλα είπε...

όλοι οι φίλοι σου θα είμαστε εκεί Πασχαλία μου,
Καλή επιτυχία!!!

Maria Kat είπε...

Εννοείται θα είμαι εκεί!!! :)

Ανώνυμος είπε...

Έχω ξεπεράσει κατά πολύ το μέση, πολύ καλό, περισσότερα σε λίγο στο blog μου, θα μου το επιτρέψετε.

Ανώνυμος είπε...

Κάθε επιτυχία εύχομαι και στην παρουσίαση της Τρίτης. Ξέρεις ποια είναι η ειρωνία; Μισή ώρα μετά την έναρξη της παρουσίασης θα ξεκινώ από το σταθμό Λαρίσης με προορισμό τη Θεσσαλονίκη προκειμένου να παρευρεθώ στον Ιανό. Καλοτάξιδο να είναι και να το αγαπήσει ο κόσμος!

Ανώνυμος είπε...

Kαλοτάξιδο και το δικό σου βιβλίο Νίκο μου. Με πανί την ψυχή σου, είμαι σίγουρη ότι θα ταξιδέψει μακριά. Φιλιά πολλά. Κάθε επιτυχία. ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

Μαρία Πόντη είπε...

κυρία Πασχαλί το βιβλίο είναι πολύ ωραίο!!! ωραίο!
μόλις τέλειωσα το δεύτερο μέρος αλλά πρέπει να κκοιιμηθώ γιατί αυτιο δουλευω.
μπράβο! συγκηνηθηκα πάρα πολύ
καληνύχτα

Ανώνυμος είπε...

ΟΛΟΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ, ΕΚΕΙ!!!!!
ΠΕΡΙΚΛΗΣ

Maria Tzirita είπε...

Ραντεβού στον Ελευθερουδάκη λοιπόν! Φιλιά Πασχαλία μου, καλό τριήμερο!

Μαρία Πόντη είπε...

υρία Πασχαλία μπορρώ να έρθω κι εγώ με την μητέρα μου;. το τε΄λείωσα το βιβλίο!!!
είναι πολύ καλό και μου άρεσε πολύ!

Ανώνυμος είπε...

Καιτο ρωτάς Μαρία μου; Φυσικά και να έρθεις. Θα σας περιμένω με πολλή χαρά. Πασχαλία Τραυλού

Μαρία Πόντη είπε...

σας ευχαριστώ πολύ. θέλω πολύ να σας γνωρίσω από κοντα. εείδσ πρινν λίγο τις φωτογραφίρες που βάλατε στου κ. Ψυχογιού το αφιέρωμα. πολύ ωραίεςς είναι! αληθινες είναι;.

ΜΕΡΚΟΥΡΙΟΣ ΑΥΤΖΗΣ είπε...

Θα το ήθελα πολύ, όμως η Τρίτη είναι γενικά μια δύσκολη μέρα για μένα. Όπως και να 'χει όμως εύχομαι να είναι καλοτάξιδο, καλή επιτυχία στην εκδήλωση και να είσαι πάντα δημιουργική...
Μερκούρης

Ανώνυμος είπε...

Μερκούριε, σ' ευχαριστώ για τις ευχές και να είσαι σίγουρος ότι καταλαβαίνω από φόρτο εργασίας. Θα χαρώ πολύ να τα ξαναπούμε από κοντά και ευελπιστώ να μας δοθεί πάλι η ευκαιρία στην έκθεση βιβλίου Θεσσαλονίκης το Μάιο. Φιλικά, Πασχαλία Τραυλού

Ανώνυμος είπε...

Περάστε για λίγο και από το blog μου.

Ανώνυμος είπε...

Mαρία μου, οι φωτογραφίες στο μπλογκ είναι αληθινές και τραβηγμένες από μια πολύ ευαίσθητη και καλή φωτογράφο, την Τέσυ Μπάιλα την οποία τη γνωρίζετε κατά κάποιον τρόπο γιατί γράφει συχνά στο ιστολόγιό μου.

Ταραντούλα είπε...

Όλα καλά με το βιβλίο. είπαμε είναι πολύ καλό αλλά εκείνη η άθλια αφίσα που κυκλοφορεί και που μιλάει για όλα τα βιβλία μαζί τάχα μου για να τα παρουσιάσει ποιανού ιδέα ήταν; έστω μια φορά μάτια μου για τον έρωτα και τρίχες κατσαρές! κι όλα μαζί στο ίδιο τσουβάλι να σαχλαμαρίζουν στα βιβλιοπωλεία! Τρομερή......., έμπνευση ήθελα να πω!
Τα σέβη μου!

Ανώνυμος είπε...

Η αλήθεια είναι ότι έχω εντυπωσιαστεί.
Η πορεία σου, όπως τη διαβάζω είναι τουλάχιστον ευχάριστα απρόσμενη.
Δείγματα είχες δείξει βέβαια και στην παραμονή σου στη Βέροια.
Εύχομαι (αλήθεια χρειάζεται;) κάθε επιτυχία στις ευγενείς προσπάθειες σου...(ειδικά σήμερα από ότι διαβάζω)
Ένας συμμαθητής σου από τη Βέροια
Π.Μ.

Ανώνυμος είπε...

Παναγιώτη Μαντρατζή, αγαπημένε μου φίλε, ΕΣΥ;
ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

Ανώνυμος είπε...

Πέτυχες διάνα!!!
Ελπίζω να τα πήγες θαυμάσια χτες...
Α...μήπως έχεις e-mail?
Πολλούς χαιρετισμούς....
Π.Μ.

Ανώνυμος είπε...

Βεβαίως, Παναγιώτη μου και έχω e-mail. Είναι tnomik11@yahoo.gr. Θα χαρώ πάρα πολύ να επικοινωνήσεις μαζί μου. Έχουμε πολλά να πούμε.

Τέσυ Μπάιλα είπε...

ΓΙΑ ΤΟ « ΕΣΤΩ ΜΙΑ ΦΟΡΑ»

Ελάχιστων ανθρώπων η ευαισθησία συνιστά πόνο εσωτερικής ζωής και η ευαισθησία της συγγραφέως του «Έστω μια φορά», αποτυπωμένη στις σελίδες του, βήμα – βήμα, αποτελεί την έκφραση μιας εσωτερικής καταιγίδας που ξεσπά και απελευθερώνει ένα δριμύ κοινωνικό κατηγορώ.
Έστω μια φορά! Τρεις λέξεις με μια ασύλληπτη δύναμη κατορθώνουν να συνοψίσουν το σύνολο ενός μεγάλου λογοτεχνικού έργου στα πολλαπλά του επίπεδα, τα οποία καλούμαστε να αποκωδικοποιήσουμε εμβαθύνοντάς τα.
Ιστορίες ανθρώπων εμπλέκονται η μία μέσα στην άλλη με κεντρική ηρωίδα την Ευρυδίκη, που εμφανίζεται αναπάντεχα ανατρέποντας την ισορροπία τόσο του βιβλίου όσο και της ζωής των ανθρώπων γύρω της, πυροδοτώντας μια εξέλιξη που παρακολουθούμε κυριολεκτικά με κομμένη την ανάσα.
Πρόκειται για μια νεαρή καθηγήτρια πανεπιστημίου, μια ακόμα γυναίκα εγκλωβισμένη στα περιοριστικά σύνορα που η κοινωνία κατασκευάζει, ένα νέο άνθρωπο που ασφυκτιά με τη ζωή του ακινητοποιημένη μέσα στο πλαίσιο μιας αμείλικτης ηθικής. Της ηθικής που χωρίς ίχνος ήθους περιορίζει συμπιέζοντας τον ορίζοντα της ελευθερίας που απαιτείται για να αναπτυχθεί η αξιοπρέπεια. Της ηθικής που παρουσιάζει την στέρηση για ποιότητα και μετατρέπει τη ζωή σε μια τρομακτικά αδιάφορη πορεία.
Αν χρέος είναι μια στάση ζωής που ασυμβίβαστα αντιστέκεται απέναντι σε ό,τι απειλεί τις αξίες της, τότε η Ευρυδίκη, περιορισμένη σε μια εξαιρετική αντίληψη περί χρέους, βρίσκει το θάρρος να εναντιωθεί σθεναρά, αφού γι αυτήν χρέος είναι να υπερασπίσει τις αξίες που νοηματοδοτούν τη ζωή, η αξιοπρέπειά της, το δικαίωμα στην υπαρκτική της αυτοδιάθεση και αυτοεκτίμση που αδιαπραγμάτευτα διεκδικεί, έστω για μια φορά σε ολόκληρη την καλά στεγανοποιημένη ζωή της.
Καταδικασμένη κι αυτή «στα κάτεργα ξένων ονείρων» στη σεμνοπρέπεια και σεμνοτυφία που η μητέρα της, φορώντας το προσωπείο του υπέρτατου δικαστή, χάραξε πάνω στην επιφάνεια της ψυχής της, για να μπορεί να συγκροτήσει το δικαστήριο των ενοχών της, η Ευρυδίκη αντιπαραθέτει το έστω μια φορά αλλά για πάντα!
Διεκδικεί το λίγο της μια φοράς έτοιμη να πληρώσει το τίμημα μόνο και μόνο για να γευτεί όχι τον απαγορευμένο καρπό ενός έρωτα, αλλά την ζεστή γεύση της ελευθερίας.
Η Ευρυδίκη αποφασίζει, καταδικασμένη στη δυαδική μοναξιά ενός ανυπόφορου πια γι αυτήν γάμου, να ζήσει για μια φορά για το πάθος. Να πετάξει στον ατίθασο ουρανό μιας τρικυμίας κι ας σπάσει τα φτερά της! να συρθεί μεσοπέλαγα στο πιο βαθύ ωκεανό κι ας πνιγεί, αλλά να κάνει αυτή τη φορά το ταξίδι που η ίδια αποφάσισε. Ανοίγει τα δικά της φτερά πιο πολύ για να πιστέψει σ΄ αυτά μια που τίποτα έως τότε δεν διακρίνεται στη ζωή της που να μπορεί να πιστέψει.
Κι αφήνεται στην αγκαλιά ενός έρωτα γόη και πλανευτή, ο οποίος στα μάτια του Ορφέα αντανακλά πάνω της τη ζάλη της τρικυμίας. Η ζωή της παίρνει ξαφνικά κάτι απ΄ τον αγέρα της μέθης. Όπως η φύση ακολουθεί τη μουσική του Ορφέα εκείνη ακολουθεί το μουσικό του έρωτα ευτυχισμένη ίσως για πρώτη φορά.
Όμως, ως άλλη τραγική ηρωίδα, διαπράττει την ύβρη της και ο αναγνώστης γνωρίζει απ΄ την αρχή ότι η κάθαρση που θα έρθει θα την καλέσει να πληρώσει το αντίτιμο της επιλογής της. Η ζωή της ένας μουσικός παλμός στη λύρα του Ορφέα. Μα η μοίρα του Ορφέα είναι να διαλύεται πάντα σα θρηνητικό τραγούδι στο μεταίχμιο δυο κόσμων. Έτσι η Ευρυδίκη ακροβατεί ακριβώς πάνω στο ορφικό μεταίχμιο. Εκεί που ο έρωτας, ως γενεσιουργός και κινητήριος δύναμη ζωής κυβερνά αλλά ο θάνατος κατέχει την εξουσία, αφού είναι αλήθεια, ότι ο έρωτας όταν δεν γιατρευτεί τελικά σκοτώνει.
Γράφοντας προσπαθεί να ισορροπήσει, λησμονώντας την ωμή πραγματικότητα γύρω της, αδιαφορώντας για την άβυσσο που την καλεί ανεπίστρεπτα. Λίγο πριν την απόλυτη παραφροσύνη, όταν διαλύεται ο ορίζοντας του ψυχικού της προσδιορισμού, η Ευρυδίκη ατενίζει τον κόσμο με τη μεγαλοπρεπή στάση της αξιοπρέπειας και αναμετράται με τα δικά της πάθη αντιμέτωπη με το λευκό χαρτί που ξέρει να κρύβει καλά τη φουρτούνα που μαίνεται στα βάθη του μυαλού της, αλλά ποτέ δεν της χαρίζεται. Χάνεται στα σκοτεινά δρομάκια μιας ιδιωτικής περιοχής στην οποία κανείς δεν επιτρέπεται να εισχωρήσει.
Η δύση δεν είναι όμως πάντα το σκοτεινό τέλος μιας ανατολής αλλά η ώρα που κατασταλάζει το φως κι όλα διαγράφονται πιο έντονα μέσα στις αντιθέσεις του. Κι είναι πάντα το απάγκιασμα της φωτεινής κυριαρχίας, που σου επιτρέπει να δεις πιο ξεκάθαρα τα πράγματα μέσα στις σκιές που τα περιβάλλουν.
Μια σκιά δίπλα της χρόνια ολόκληρα ο Λάζαρος θα γλιστρήσει στη ζωή της την ώρα της πιο μεγάλης ανάγκης και θα επαναπροσδιορίσει την ποιότητα των πραγμάτων, αποκαλύπτοντας ότι συχνά είναι δίπλα μας αυτό που τόσο μακριά μας ψάχνουμε.
Η περίπτωση της Ευρυδίκης γίνεται ο σπινθήρας που θα πυρπολήσει τις ζωές όλων. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες που κινούνται γύρω της θα προσδιορίσουν τη ζωή τους απ΄ την αρχή, θα βρουν την ευκαιρία να αναζητήσουν τη δική τους μια φορά και να εξαγνιστούν από τα δικά τους πάθη. Θα κινητοποιηθούν να αντικρύσουν τα λάθη τους.
Ο καταγγελτικός μονόλογος της Ευρυδίκης, τόσο δυνατός, άλλοτε ρέει σαν ποταμός, συμπαρασύροντας τον αναγνώστη κι άλλοτε πάλι γίνεται αιχμηρό δόρυ, βαθιά χωμένο στο αναίσθητο σώμα της σύγχρονης κοινωνίας. Εισορμά σ΄ αυτό σαν θρήνος, για να περιγράψει τη μελαγχολία μιας ψυχής.
Ποτέ άλλοτε όμως ένα τόσο δριμύ κατηγορώ δεν κατάφερε να μεταποιηθεί σε τέτοια μουσική ποίηση ήχων και εικόνων. Εικόνες που αγκαλιάζουν το φως του περιγραφόμενου τοπίου και το επιστρέφουν στον αναγνώστη, για να δει αλλιώς τα πράγματα.
Το κείμενο βρίθει συμβολισμών και αποτελεί μια ελεγεία για τον έρωτα, μια κατάθεση ψυχής από τη συγγραφέα, η οποία αναζητά να επαναπροσδιορίσει την ηθική και στην πορεία αντιδωρίζει πλούτο ήθους. Και είναι η γοητεία της συγγραφής που απελευθερώνει το λόγο σ΄ αυτό το εκπληκτικό μανιφέστο για την αγάπη και τον έρωτα σε όλες τους τις μορφές.
Εκπληκτική η αναφορά στον αετό με την οποία αρχίζει το έργο. Ο έρωτας αρπακτικό που θα πετάξει μια ακόμα φορά, έστω κι αν σπάσει ό,τι πολυτιμότερο έχει, τα ίδια του τα φτερά, κυριαρχεί και κυριολεκτικά εκτινάσσει ένα κείμενο, η εκφραστική επένδυση του οποίου συνιστά την τέχνη του λόγου που επί χρόνια η συγγραφική φυσιογνωμία της Πασχαλίας Τραυλού με συνέπεια υπηρετεί πιστά.
Αν είναι αλήθεια ότι μόνο η τέχνη που συγκινεί θα κατορθώσει να ζήσει, κι αν το λογοτεχνικό είδος έχει διάρκεια γιατί ο άνθρωπος σε κάθε εποχή θα μπορεί μέσα του να ανακαλύπτει τον ίδιο του τον εαυτό και να επανατροφοδοτεί τα συναισθήματά του, τότε είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι το Έστω μια φορά θα παραμείνει για πάντα, αφού η Ευρυδίκη καταθέτει την ίδια της την ψυχή και πίσω από τον ασφυκτικό, καλά τακτοποιημένο κόσμο της κρύβεται μια σπουδαία γυναίκα που διεκδικεί το δικαίωμά της να ονειρεύεται εσαεί. Το δικαίωμα για το Έστω μια φορά του ονείρου, γιατί:

«το όνειρο πρέπει να το πιστέψεις για να βγει αληθινό. Να ματώσεις για χάρη του. Να κλάψεις. Να γονατίσεις. Να συρθείς. Να ξενυχτίσεις. Να το κυνηγήσεις ακόμη κι όταν βλέπεις μόνο τον καπνό του και το ίδιο μοιάζει μακρινό και άπιαστο».
Τέσυ Μπάιλα

clementine είπε...

Χάρηκα λοιπόν πάρα πολύ που γνώρισα την Τέσυ χθές. (πασχαλία μου συγχώρεσέ με για τον χώρο σου)
Ετσι λοιπόν θα πάρω την τελευταία παράγραφο από την τόσο εύστοχη και τέλεια παρουσίασή της εδώ και θα της πώ ξανά να παλέψει και να δεί και το δικό της όνειρο να ζωντανεύει. Τέσυ νομίζω ότι μπορείς να το πετύχεις.....

Πασχαλία μου η παρουσίαση ήταν εξαίσια με τη μαγική φωνή του Νίκου να ζωντανεύει το μύθο σου....

Ανώνυμος είπε...

Τέσυ καταπληκτική η παρουσίασή σου, την επόμενη φορά που θ λείπει ο παρουσιαστής πιστεύω ότι θα σου πήγαινε άψογα ο ρόλος. Περιμένω ναμου στείλεις εκείνο που μου είπες.

Ανώνυμος είπε...

Αν είναι να 'ρθει, καλως να 'ρθει κι ο ερωτας.Ας τον νιώσω κι εγώ, έστω μια φορά
Επιθυμία ανθοφορίας, από την πλευρά της στρωμένης ζωής, ποθ δείχνει να έχει τα πάντα κι ας είναι καλομεγειρεμένο φαγητό, σε ακριβό σερβίτσιο, αλλά χωρίς αλάτι.
Έτσι κι αλλιώς, θα ρθεις,
σε περιμένω.
Όλα τα φώτα τα 'σβησα,
κι η πόρτα μου ανοιχτή, να μπεις εσύ,
καθημερνός και σπάνιος, σαν θαύμα...
γράφει η Αχμάνοβα για τον έρωτα στο ¨προς θάνατον".

Ο έρωτας, ενικού αριθμού, πουλί ήταν, αρπακτικό. Από κείνα που αν τα δεις να πετούν στο μέρος σου, νιώθεις τα πόδια σου να τρέμουν, επειδή πανικοβάλλεσαι.
Συχμό της εποχής μας φαινόμενο , η τακτοποίηση της ζωής, μέσα από "ένα καθώς πρέπει " γάμο, που εγγυάται την καλή συνέχεια.
Συχμνό φαινόμενο , οι προκαθορισμένες ζωέςαπό γονιό (κυριώς μάνα)-τύραννο, φιγούρα σε όλους μας γνωστή, είτε εκ των έσω είτε από την πλευρά του θεατή.
Θα μπορούσε η ιστορία να έχει αυτό σαν βάση, να είναι τόσο απλή.
Μα , είναι κι ο έρωτας.
Που έρχεται όταν δυό ζωές έχουν ήδη δεθεί σε κοινή πορεία, όπου λάθη και απογοητεύσεις έχουν μπει στην 'ακρη(Φίλλιπος), μαζί με όνειρα κι ελπίδες(Ευριδίκη),ενώ μοδίστρες στις ζωές των άλλων κόβουν πατρόν (Περσεφώνη), 'εχοντας απλά κακομπαλώσει τις δικές τους.
Εξ άλλου, τι να ένε?Μάνα ήταν, τι θα μπορούσε να πει? Ναρημάξει το σπίτι της?(241 σελ.)
Όσο δεν είχε μπεί ο Σατανάς μέσα της, όλα κυλούσαν ήρεμα.Τρέχεις να σωθείς, όταν αντικρίζεις τη φωτιά!(242 σελ),
λέει, νομίζοντας πως κάνει πάντα το σωστό, μέχρι να φτάσει στην αλήθεια της:
Γεράσαμε!Μαραθήκαμε!Προφταίνω?(578)
Ευριδίκη.
Ωραία, νέα, ατυχής,{κατα την Λ. Νικολακοπο΄ύλου), στο βάθος που δίνει η ερημιά της αυτογνωσίας, τη στιγμή που κοιταζόμαστε στον καθρέφτη της ψυχής, στη μέση των άλλων, στο πλήθος.
Το ροκάνισμα του σαρακιού στην τέλεια ζωή της,είναι το κουδούνι που σημαίνει κίνδυνο,
βρισκοντάς την ενδεδυμένη το επίσημο ένδυμα του "ως ωφείλην".
Κωφεύει, ως την στιγμή που υπερισχύει το λαμπρόν της αμαρτίας ένδυμα.
Η αμαρτία.
Αμάρτημα θανάσιμο, το απαγορευμένο που μας ελευθερώνει, σαν το παραπανήσιο το γλυκό στη δίαιατα(Ο Κραουνάκης προλογίζει τα λαικά της αμαρτίας).
Καλεί η ζωή, και δεν αλλάζει γνώμη καρδιά μου, αναχωρούμε!
αναφέρει ο Χέρμαν Έσσε στα "σκαλοπάτια".
Αναχωρεί η ηρωίδα, αφήνεται στα νύχια του αρπακτικού, κι ας φοβάται.Πρωτόγνωρα τα συναισθήματα,
Άρχισε πρώτα ο στρόβιλος στις ομίχλες,
σύρθηκα ύστερα στο Όρος των Ελαίων.
Σταυρώθηκα πριν το ξημέρωμα, κι ούτε μια απορία(Ε.Γκίκα/Σώμα,Σταυρός,Σάρκα, Σταυρώθηκα).
Σταυρώνεται η Ευριδίκη από τον έρωτα, βρήκε το αρπακτικό τη λεία του, κι όταν η ενοχή, πηγαία ή εκβάλουσα , παίρνει το μερτικό της, γλυστράει στην τρέλλα, έχοντας μεταλάβει,
Αγία Κοινωνία σε χρώμα βυσσινί της αμαρτίας και της πληγής(Ε.Γκίκα), με τη σκουριά στο σώμα να έχει κολλήσει.
Ορφέας.
η έξοδος και το άνοιγμα στο σκοτεινό της ερημιάς της τούνελ, ο έρωτας που χυμάει μεσ' στο χειμώνα, ν' αρπάξει μια καρδιά, ή , να 'βρει μια άλλη ν' αρπαχτεί ο ίδιος.Κι όταν η αλήθεια τον συναπαντήσει και τον αγγίξει η λεπίδα της, θα φτάσει να χτυπάει το σήμαντρο.(604 σελ.)
Άνθιμος
Η πίστη σ' ένα "ανίερο" καθήκον, αυτό του σεβασμού στη μνήμη εκλειπόντος, η αγάπη που θεριεύει αλλά διστάζει να βγει, περιμένοντας το συνιάλο που δεν φτάνει,αφού η άλλη λογική, είναι υπαγορευμένη από την στυγνή των στενών οριζόντων που έθεσε στη ζωή της η Περσεφόνη.Γιατί, η θυσία που της επιβάλει η δική της λογική για το παιδί της, θα αποτελέσει την βάση της ολοκληρωτικής της κατοχής πάνω του.
Ύστερα, παραδωμένος στον έρωτά του για την Κυβέλη, μια γυναίακ διαφορετική, της οποίας η ομορφιά έιναι το εισητήριο της αμαρτίας,αφού η τελευταία, παοτελεί την επιβεβαίωση της υπαρξής της.
Ένας ήρωας, πιστός στο καθήκον του, που σαν τον φέρει αντιμέτωπο με ανθρώπους που στο παρελθόν του αγάπησε πολύ, θα πράξει ως ωφείλει, σ' ένα γαιτανάκι από μυστικά και ψέμματα, έρωτα και τρέλλα, που θα οδηγήσουν όλους, στο φως.
Φως πέφτει μέσα στην ψυχή του, αφού ,
δεν έκανε λάθος εκλογή.Με τον σωστό άνθρωπο έζησε(578 σελ.)
Η απάντηση που έψαχνε, ταλαντευόμενος ανάμεσα σε δύο αγάπες, ήρθε,αφού,
ότι σ΄αυτήν την αλήθεια αντιμάχονταν, ήταν ένα τραγικά άδειο κουτί(578σελ.).
Μέσα απ' αυτό το γαιτανάκι, θα ρίξει φως και σε παλιά πληγή, βαθιά, όπου η οργή κι η αντιπάθεια, θα πρέπει να γίνουνε συγνώμη κι εκ' των υστέρων αγάπη, αφού η Καλλιόπη θα λύσει γρίφους(541 σελ.),μιας κι είναι προτιμότερο να πληρώνουμε το τίμημα της αλήθειας,παρά την αμείλικτη τιμωρία που αργά ή γρήγορα επιβάλλεται για την υποκρισία μας.(543 σελ.)
Καλλιόπη
Λένε πως, η ντροπή κι η αξιοπρέπεια, το ίδιο πράγμα ορίζουν.
Πορεύτηκε αυτή το δρόμο που χάραξε μια θυσία, και γέρασε ντυμένη ηθική κι αξιοπρέπεια.Μα, όπωςε αναφέρει,
γέρασα και δεν πέταξα ποτέ!Ή, μάλλον, μια φορά κι από τότε γκρεμοτσακίστηκ' η ψυχή μου.(555 σελ.).
Και πλήρωσε. Η καρδιά της με το αίμα, που έφτιαξε ένα συννεφάκι στο αριστερό της στήθος(570 σελ.).
Η Έμιλυ Μπροντέ, έγραφε πως,
είναι κακό ν' αναζητάς αγγέλους στους ουρανούς. Οι άγγελοι, είναι στη διπλανή πόρτα.
Λάζαρος.
Ο άγγελος της διπλανής πόρτας, που θυσιάζει όνειρα, για να γίνει σκιά, φρουρός σ' ότι αγαπάει και κρύβει, αρκούμενος μέσα στη δειλία του, στο λίγο.Ως την στιγμή που η δειλία του γίνεται τόλμη, πίστη , σθένος, για να διεκδικλησει και να πάρει, έστω μια φορά, το μερτικό του απ΄τα όνειρα.(590 σελ.).
Ένα τσακισμένο πουλ'ι, που πέφτει στο Κολωνάκι ένα βράδυ, ενώνει τσακισμένες(με τον ένα ή άλλο τρόπο) ψυχές, αφού εκτός των ανωτέρω, υπάρχει ο Ορέστης και η Μαργαρίτα,η Αφροδίτη μια πληγωμένη θεά από τον έρωτα,η Ζωή, ο Μάρκος.Όλοι, με φανερές ή κρυφές πληγές, που αιμοραγούν, μέχρι την κάθαρσή τους.
Όταν η φιλοσοφία, και η αμφισβητησή της εκ των έσω, συναντά τον έρωτα, όταν το πάθος ντύνεται τον πόθο, το καθήκον την αμαρτία ενώ ο φόβος καθορίζει συμπεριφορές μέχρις ορίων,και οι Τέσσερις Εποχές (τα τέσσερα πορτραίτα της Ευριδίκης) ρίχνουν την μουσικότητά τους σε αντάτζιο και κρεσσέντο, η ιστορία είναι υπέρ του δέοντος ενδιαφέρουσα.
Αν η ιστορία ειδωθεί από έναν ανατόμο της ανθρώπινης ψυχολογίας που διαθέτει το Θείο Χάρισμα της έμπνευσης, η ιστορία μοιάζει ειδωμένη εκ των έσω.Οι ήρωες , δεν είναι χάρτινοι, ζουν μαζί μας.
Η απιστία, σαν φαινόμενο ή, σαν γεγονός μεμωνομένο, μας ιντριγκάρει όλους.
Οι ήρωες, απιστούν. Περισσότερο, ως προς τους ίδιους, έστω κι αν η μοιχεία είναι η αφορμή.Και είναι τόσο αληθινοί μέσα στις αδυναμίες τους, που μας γίνονται μισητοί ή πολύ αγαπημένοι.
Κι αυτό,χάρη στη μαεστρία του να μπορεί ο δημιουργός να χειρίζεται το νυστέρι των ψυχών να γίνεται ανατόμος, πίσω απ' την στέρεα ουσία του κόσμου( Ε. Γκίκα), να βλέπει το σχέδιο πίσω απ' το βαμβάκι(Β. Γουλφ).
Στο παρών μυθιστόρημα, επιτυγχάνεται το ραντεβού με τον σκοτεινό εαυτό μας, σε δοκιμασία των ορίων μας.
Η τρέλλα της ηρωίδας, με παραληρηματικές εισαγωγές - ποιήματα σε κάθε κεφάλαιο, δείχνει την βαθιά γνώση που προκύπτει από την επισταμένη καθολική μελέτη της κλινικής συμπεριφοράς του ασθενούς.
Οι πορείες των ηρώων,η εξέλιξη και η κατάληξή τους,κατάληξη που στον καθένα δίνει όσα του πρέπουν,καταγράφονται από πένα μεθυστική,με την πληρότητα που δίνει ο άρτιος χειρισμός της, ειδωμένες παό μάτι-νυστέρι, αρπακτικού, που τίποτα δεν ξεφεύγει, ούτε η πιό μικρή λεπτομέρεια.
Κορυφαίες στιγμές, πολλές.
Πέραν της εισαγωγής, η απελευθέρωση του αρπακτικού(570-571 σελ.), όπου μεταφορικά, η δίψα για ζωή, έστω μια φορά, έστω κι αργά,μας φέρνει αντιμέτωπους με μεγάλη της σύντομης ζωής μας αλήθεια,όπου,
Ορθή, όπως παλιά στην προκυμαία,
θα περιμένω πάντως το πλοίο της άγονης γραμμής.
Κι εκείνο, κάποτε θα περάσει,
δεν μπορεί
PERIKLHS

Agathi είπε...

Αγαθη απο Κυπρο. Εστω μια φορα. Συναρπαστικο . Πιστευω ολες οι γυναικες αλλες πολυ και αλλες λιγο ολες παιρνουμε την φαση της Ευριδικης.Το ποσο ηθελε να ερωτευθει να γευτει τον ερωτα το πληρωσε καπως ακριβα. Βρηκε την ευτυχια τελικα στον Λαζαρο. Οσο για την Καλλιοπη πιστευω οτι εφυγε ευτυχισμενη. Επισης μου αρεστ ιδιαιτερα ο Ανθιμος που τελικα πηρε την Γιουλα παρα την αυταρχικη Περσεφονη. Ειναι τοσο ανθρωπινα τα μυθυστορηματα σας που πολλες φορες νοιωθω τους ηρωες κοντα μου. Οπως επισης Ηθελα μονο ενα Αντιο και το Κλυδωμενο Συρταρι, μονο που το τελος τους με εκανε και εκλαψα. Σας ευχαριστω που διαβασετε το μυνημα μου εινα τοσο βαθεια τα συναισθηματα μου για τα βιβλια σας.φιλακια και καλο Πασχα θα τα ξαναπουμε.

alexia είπε...

Καλησπέρα κι από εμένα.Είμαι η Αλεξία από Χαλκίδα,πρόσφατα πήρα το βιβλίο σας και άρχισα να το διαβάζω,φαίνεται να κρύβει κάτι πολύ σημαντικό στις σελίδες του καθώς εξελίσσεται.Χαίρομαι που μέσα από αυτό το blog μπορούμε οι αναγνώστες να έρθουμε σε επαφή με την συγγραφέα,κάτι που δεν γινόταν μια δεκαετία πριν ας πούμε.Όταν το τελειώσω θα επανέλθω να σας πω εντυπώσεις,μέχρι στιγμής έχει συνεπάρει την σκέψη μου και ψάχνω ελεύθερο χρόνο να το πάρω στα χέρια μου και να συνεχίσω το διάβασμα.