H EΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ ΝΑΙ

Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ ΝΑΙ
Σήμερα, που είναι η επέτειος του ΟΧΙ θα σας πω τον καημό μου. Όπως ίσως γνωρίζετε κάποιοι από σας, πέρα από συγγραφέας, είμαι και υπάλληλος. Για την ακρίβεια μέχρι πρότινος ήμουν υπάλληλος στο Ταμείο Νομικών. Και λέω μέχρι πρότινος όχι γιατί παραιτήθηκα ή επειδή με απέλυσαν αλλά, όπως θα έχετε ακουστά από 1/10/2008 ενοποιήθηκε με το Ταμείο Μηχανικών & Εργοληπτών Δημοσίων Έργων και το Ταμείο Υγειονομικών κι όλα μαζί αποτελούν το Ενιαίο Ταμείο Ανεξάρτητα Απασχολουμένων.
Επειδή ίσως οι περισσότεροι από σας δεν γνωρίζουν τι σημαίνει Δημόσια Διοίκηση κι έχετε στο μυαλό σας την κλασική εικόνα του Δημοσίου Υπαλλήλου των παλιών ελληνικών ταινιών με τις μαύρες μανσέτες (θυμηθείτε τον Δημήτρη Χορν ταμία στην ταινία «Μια ζωή την έχουμε») ή τους δημοσίους υπαλλήλους του Λαζόπουλου και των Επιθεωρήσεων, οφείλω να αποκαταστήσω την τάξη και την υπόληψη της ιδιότητάς μου.
Μη γελάτε, θα καταλάβετε παρακάτω τι εννοώ και γιατί διάλεξα τη σημερινή ημέρα για τη διαμαρτυρία μου.
Για να λειτουργήσει λοιπόν το Νέο Ταμείο, το άρτι βαπτισθέν χάριν συντομίας ως ΕΤΑΑ, χρειάζεται νομοθεσία, Διοικητικό Συμβούλιο, Γραμματέα, Διευθυντές, Προϊσταμένους και υπαλλήλους. Αυτά είναι τα απαραίτητα «υλικά» που για να πετύχει η ... συνταγή δεν τα ρίχνεις άτακτα στο καζάνι της Διοίκησης αλλά με συγκεκριμένες δόσεις, δηλαδή με συγκεκριμένη τάξη και συντονισμό.
Ποδαρικό σ’ αυτό το νέο Ταμείο λοιπόν έκανα εγώ. Είμαι η πρώτη υπάλληλος που μετακινήθηκε στην Κεντρική Υπηρεσία του νέου Ασφαλιστικού Οργανισμού.
«Κυρία Τραυλού, με την προϋπηρεσία σας και τον άριστο φάκελο που έχετε, θα θέλατε να αναλάβετε την Γραμματεία του Διοικητικού Συμβουλίου;» ήταν η τιμητική πλην καυτή ερώτηση.
Και σ’ αυτό το σημείο είναι που ταιριάζει η γνωστή ρήση «δεν ήξερες, δεν ρώταγες;» Ή το άλλο: Το τυράκι το έφαγες, τη φάκα δεν την είδες;
Δεν ρώτησα λοιπόν ούτε σκέφτηκα το ενδεχόμενο να υπήρχε κάποια φάκα στην πρόταση. Είχα εμπιστοσύνη στην εμπειρία μου και στις γνώσεις μου και – πώς να το κάνουμε – όπως έχω ήδη δηλώσει και άλλη φορά, μου αρέσει να παίζω με τη φωτιά και τις προκλήσεις (ομολογουμένως πετυχημένο το παρατσούκλι του Ταραντούλα «κοριτσάκι με τα σπίρτα»).
Απάντησα ναι κατά συνέπεια. Και δεν το μετανιώνω. Γενικώς με τα ΌΧΙ όταν βρεθώ αντιμέτωπη με δυσκολίες, δεν τα πάω καλά.

Πήγα λοιπόν στο ΕΤΑΑ. Κι επειδή ο νόμος της ίδρυσής του μοιάζει περισσότερο με αποκύημα μιας αιθεροβατούσας φαντασίας χωρίς ερείσματα στην πραγματικότητα και χωρίς εφαρμοσιμότητα σε πολλά δυστυχώς σημεία, ετούτο το ΕΤΑΑ μου θυμίζει κάπως το Γεφύρι της Άρτας.
Τι εννοώ;
Τώρα έχουμε Διοικητικό Συμβούλιο, Γραμματέα, ένα νόμο και λείπει το προσωπικό προς το παρόν. Νιώθω μοναξιά. Είμαι κάθε μέρα τετατετ μ’ ένα μυστικοπαθή νόμο που συνέχεια μου θέτει ερωτήματα και μου βάζει τρικλοποδιές. Είμαι μόνη σαν την Κοκκινοσκουφίτσα στο δάσος της γραφειοκρατίας και κινδυνεύω να με φάει ο κακός λύκος της σύγχυσης.
Επτάωρες και οκτάωρες συνεδριάσεις καταλήγουν σε συμπεράσματα και αποφάσεις που την επομένη ανατρέπονται, κι εγώ – εδώ ο καλός Γραμματικός – κάνω κάτι ξενύχτια για να αντεπεξέλθω που όμοιά τους δεν έχω περάσει ούτε όταν κάνω επιμέλεια βιβλίου, ούτε όταν έδινα μαθήματα στο Πανεπιστήμιο, ούτε όταν εκπονούσα την μεταπτυχιακή μου εργασία.
Ιδού η αιτία αγαπητέ κ. Ακάμα για την εξαφάνισή μου το τελευταίο διάστημα.
Βεβαίως, κάθε αρχή και δύσκολη. Πιστεύω ότι το νέο Ταμείο θα βρει το δρόμο του και τα πράγματα θα στρώσουν, αρκεί να ευθυγραμμιστεί η πολιτική βούληση με τις πρακτικές υποδείξεις των υπαλλήλων και να ενώσουν τις δυνάμεις τους.
Μέχρι τότε όμως η Τραυλού θα γράφει και θα ξενυχτάει. Το έχει η μοίρα της τελικά να μην ξεκολλήσει ποτέ απ' το χαρτί και το μολύβι. Και κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου, ενώ οι υπόλοιποι Έλληνες θα γιορτάζουν την επέτειο του ΟΧΙ, αυτή θα θυμάται την επέτειο του ΝΑΙ, το ΝΑΙ στην πρόκληση να εργαστεί πάνω στο όραμα μιας καλύτερης Κοινωνικής Ασφάλισης. Και δεν θα ξεχάσει έτσι ποτέ τα ξενύχτια της στο βωμό του ΕΤΑΑ. Ίδομεν…