Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008

To πρόσωπο ή το προσωπείο του συγγραφέα


Μου λείψατε!!!
Όχι ότι δεν απόλαυσα το καλοκαίρι μου μιας και είχα υπερβολική ανάγκη για ξεκούραση μετά από έναν εξοντωτικό χειμώνα και την ολοκλήρωση του νέου μου βιβλίου, αλλά μετά από δυο μήνες περίπου χωρίς επαφή μαζί σας, ένα στερητικό σύνδρομο το νιώθω. Κάποιες φορές βέβαια λίγη ανάπαυλα επιβάλλεται ακόμη και στις ανθρώπινες σχέσεις. Έτσι, για να φορτίζουμε τις μπαταρίες μας και να μην μας τρώει η ρουτίνα, η τυποποίηση και η ανία.
Λέω λοιπόν να εγκαινιάσουμε την χειμερινή περίοδο μ’ ένα θέμα που με απασχόλησε στις διακοπές.
Καθώς καθόμουν λοιπόν σε ένα σιφνιώτικο ταβερνάκι ένα μεσημέρι, άκουσα μια συζήτηση στο διπλανό τραπέζι που με ξένισε εν πρώτοις αλλά έπειτα ομολογώ ότι έστησα αυτί.
«Λες να είναι αυτή, βρε Λουκία;»
«Μπα. Πιτσιρίκα φαίνεται. Σώπα καλέ που είναι αυτή συγγραφέας»
«Βρε, σου λέω, την είχα δει σε μια τηλεοπτική συνέντευξη στο κανάλι του Βόλου».
«Σύνελθε, Λουκία! Συγγραφέας με μίνι; Πας καλά;»
Γέλασα. Συστήθηκα. Τους έλυσα την απορία. Έδειξαν ότι χαίρονται αλλά τα μάτια τους συνέχισαν να με κοιτούν παραξενεμένα.
Κι εγώ αντίστοιχα, απόμεινα με την απορία αν οι αναγνώστες έχουν ή θέλουν να έχουν μια συγκεκριμένη εικόνα στο μυαλό τους για το συγγραφέα.
Αν ο συγγραφέας πρέπει και στις μέρες μας να λειτουργεί ως πρότυπο και πρέπει ανά πάσα στιγμή να υπερασπίζεται το ρόλο του πνευματικού ανθρώπου.
Αναρωτήθηκα αν οι σύγχρονοι συγγραφείς είναι πια πνευματικοί άνθρωποι ή παίζουν απλά ένα παιχνίδι για να μην βαριούνται, αντί για κουμκάν ή μπιρίμπα.
Αν οι συγγραφείς ανέκαθεν είναι τελικά πνευματικοί άνθρωποι ή άνθρωποι γεμάτοι ελαττώματα και πάθη που έτυχε να έχουν ένα ταλέντο στη γραφή.
Κι αν τέλος, η επαφή συγγραφέα και αναγνώστη γεφυρώνει την καλύτερη επικοινωνία με το έργο ή προκαλεί πολλές φορές αδιέξοδα και σύγχυση όταν η εικόνα που θέλει να φαντάζεται ο αναγνώστης για το συγγραφέα είναι διαφορετική από την αληθινή του υπόσταση.
Εσείς τι λέτε;

62 σχόλια:

Smaragdenia είπε...

ΒΡΕ καλώς το βρε καλώς το! Αμάν βρε κούκλα μου, κι έλεγα μας ξέχασε το κορίτσι; ΠΟύ είναι η Πασχαλία, οεο;;;; Καλό φθινόπωρο, καλή δύναμη και σύντομα να διαβάσουμε και το καινούργιο σου βιβλίο!!
φιλάκια,
Σμαραγδή

Ανώνυμος είπε...

Αγαπημένη μου Σμαραγδή, όχι δεν σας ξέχασα. Έγραφα το καινούργιο βιβλίο και δεν σήκωνα κεφάλι. Τώρα όμως θα επανορθώσω για την απουσία. Πες μου την άποψή σου για το θέμα που έθεσα αν θέλεις. Φιλιά

Τέσυ Μπάιλα είπε...

Ωραίο θέμα ξεκίνησες Πασχαλία μου!
είναι στη σημερινή εποχή ο συγγραφέας πρότυπο πνευματικού ανθρώπου, ή καλύτερα, υπάρχουν σήμερα πνευματικοί άνθρωποι, όταν η γενικότερη έκπτωση αξιών μαστίζει την κοινωνία;
και στις μέρες μας το γραπτό κείμενο δηλώνει στάση ζωής όχι μόνο χάρη στο θέμα του αλλά κυρίως ως ποιότητα γραφής;
κατορθώνει το σύγχρονο γραπτό κείμενο να διεκδικήσει την επιβίωσή του στην πάροδο του χρόνου ή μένει στο προσκήνιο για λίγο όσο κρατάει ένα πυροτέχνημα;
και ποια είναι η ευθύνη όλων μας γι αυτό; γιατί ευθύνη δεν έχει μόνο ο πνευματικός άνθρωπος αλλά και ο αναγνώστης. Διεκδικεί άραγε κι αυτός το μέγιστο της καλλιέπειας ή χάρη της ευκολίας παραμένει αποκλεισμένος από την ειδοποιό διαφορά που ορίζει την ποιότητα ενός κειμένου;
ο Ελύτης έγραφε πως "ο ποιητής δείχνει κι η ορατότητα μεγαλώνει"
Αμφίδρομη λοιπόν η σχέση αφού ο πνευματικός άνθρωπος δείχνει κι ο αναγνώστης οφείλει να ανοίξει τα μάτια του.Να μην παραμείνει μια απαίδευτη μάζα ανίκανη να σκεφτεί κριτικά, να αξιολογήσει τη γλωσσική έκφραση και να διακρίνει το καίριο!
ας σταθούμε στα λόγια του Σαρτ που έγραφε" το κακό κείμενο είναι εκείνο που επιδιώκει να αρέσει κολακεύοντας τον αναγνώστη, ενώ το καλό είναι γεμάτο απαιτήσεις και δηλώνει την εμπιστοσύνη του σ΄ αυτόν"
Ο συγγραφέας όταν πετύχει να μπει στη σφαίρα του πνευματικού ανθρώπου, όπως οφείλει, τότε σε καμιά περίπτωση, όσο γεμάτος πάθη και ελαττώματα μπορεί να είναι, δεν θα προκαλέσει σύγχυση στην εικόνα που ο αναγνώστης σχηματίζει διαβάζοντάς τον. γιατί πάντα θα ακτινοβολεί, είτε με μίνι είτε με τουαλέτα, το άστρο της πνευματικής δημιουργίας πάνω του.
Τέσυ Μπάιλα

Maria Kat είπε...

Πασχαλία μουυυυυυυυυ
Καλωσόρισες!!!! Κάτι μήνες έχουμε να μιλήσουμε!!!
Άρχισα να ανησυχώ! Λέω έτσι και δεν φανεί κ αυτή την εβδομάδα θα της στείλω μαιλ!!! :P
Η κοπέλα πάντως έθεσε τη μίνι που φορούσες ως σοβαρό επιχείρημα για το αν είσαι συγγραφέας ή όχι. Τι άλλο θα ακούσω η γυναίκα???
Θα γράψω πιο εμπεριστατωμένη άποψη από αύριο που θα είμαι...ξύπνια γιατί ώρα... 3 τα ξημερώματα.
Απλά είδα την εμφάνισή σου και χάρηκα και είπα να κάνω κι εγώ ένα ΝΤΟΥΥΥΥΥΥΥΥ!!!!
Φιλάκια πολλά!!!!Σε επιθυμήσαμε!!
Νιου Μπουκ ε???? Αντε άντε να μαζευόμαστε!!!! :P

Ανώνυμος είπε...

Τέσυ μου, εύστοχη όπως πάντα. Έχω την ίδια ανησυχία αν όσοι γράφουμε σήμερα μπορούμε να σταθούμε επάξια στο ρόλο που έπαιξαν σε άλλες εποχές οι άνθρωποι οι αφοσιωμένοι στη γραφή και γενικότερα στο πνεύμα. Διατηρώ τις ανησυχίες μου βέβαια μιας και νομίζω ότι επιβάλλεται να "σκάβουμε" περισσότερο την κοινωνία μας και τα κακώς κείμενα και να αντιδρούμε όχι μόνο μέσω της γραφής.
Μαράκι, αεράκι μου, στο facebook έμαθα ελάχιστα πράγματα. Τελικά δεν με ελκύει η διαδικασία και πολύ. Μου έλειψες κι εμένα και όποτε θέλεις στείλε mail να τα πούμε και κατ' ιδίαν. Οι εξετάσεις σου πώς πήγαν; Με τα χαρτιά σου για το ΑΣΕΠ; Περιμένω νέα και την τοποθέτησή σου επί του θέματος που έθεσα. Καλό χειμώνα με υγεία και κέφι. Πολύ κέφι!!! ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα Πασχαλία μου και καλό φθινόπωρο! Πολύ χαίρομαι που σε βλέπω και πάλι στη μπλογκογειτονιά, αυτό το στερητικό σύνδρομο που περιγράφεις το βίωσα κι εγώ για έναν μήνα περίπου και σε καταλαβαίνω! Χθες στην έκθεση μιλούσα με τη Λένα για σένα κι εκείνη που σε ξέρει καλύτερα μου είπε: "Α, η Πασχαλία άμα γράφει βιβλίο χάνεται απ'τον κόσμο!" Και πολύ καλά κάνεις βέβαια, διαφορετικά δε θα μας έδινες τέτοια αριστουργήματα. Εύχομαι λοιπόν καλότυχο να είναι και το επόμενο που περιμένω να διαβάσω με αγωνία...
Όσο για το θέμα που θέτεις, ομολογώ ότι και προσωπικά με έχει απασχολήσει πολλές φορές. Καταλήγω να συμφωνήσω στο ότι οι συγγραφείς είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι με πάθη και αδυναμίες, οι οποίοι απλά έχουν μια κλίση στο γράψιμο. Σίγουρα είναι καλλιτέχνες (άρα τη "λόξα" μας την έχουμε!), αλλά από κει και πέρα δε νομίζω ότι οφείλουν να το παίζουν πνευματικοί, κουλτουριάρηδες ή οτιδήποτε άλλο. Εξάλλου αυτό που πραγματικά είσαι, ο αναγνώστης σου θα το "διαβάσει", θα το διακρίνει δηλαδή μέσα στα βιβλία σου, όποια προσπάθεια κι αν κάνεις να το κρύψεις.
Πολλά πολλά φιλιά και καλή αντάμωση!

Ανώνυμος είπε...

Μαρία μου και σε σένα καλό και δημιουργικό χειμώνα! Όντως όταν γράφω εξαφανίζομαι βιώνοντας την αλλοπαρμένη μου έκσταση για να μπορώ να αποδώσω το συναισθηματικό και νοητικό κόσμο των ηρώων μου. Ελπίζω να μην με έχετε γράψει στα μαύρα κατάστιχα λόγω αυτής της εξαφάνισης και να με κατανοείτε σαν άνθρωποι που βιώνετε τη διαδικασία της γραφής. Όσον αφορά το ερώτημα, αν οι συγγραφείς είναι άνθρωποι με πάθη ή πνευματικοί οδηγοί κατά καποιον τρόπο, η αλήθεια είναι ότι πιστεύω πως σαφώς οι γράφοντες έχουμε το δικαίωμα ως άνθρωποι να έχουμε τις αδυναμίες μας, αλλά θεωρώ ότι επειδή γράφοντας βαθαίνει η σκέψη και η κρίση πρέπει να μας χαρακτηρίζει αφενός η δυναμη να αποστασιοποιούμαστ από΄τα πάθη μας, αφετέρου να λειτουργούμε ως πρότυπα (ουσιαστικη η διαφορά από τα είδωλα) γιατί αν δεν το κάνουμε ποιος θα το κάνει; Η νεολαία μας έχει ανάγκη από υγιή πρότυπα που αν δεν προέλθουν από το χώρο του βιβλίου, δηλαδή του πνεύματος, τότε από πού θα εκπηγάσουν. Θεωρώ απλά ότι το φορτίο που σηκώνει ένας συγγραφέας δεν είναι μόνο το έργο του και η εικόνα του, αλλά και το υγιές προφίλ που πρεπει να βγάζει για να λειτουργήσει ως πρότυπο. Αν θυμηθούμε λίγες εποχές πριν, θα κατανοήσουμε οτι οι συγγραφείς λειτουργούσαν ως καθοδηγητές επειδή ακριβώς είχαν το θάρρος να αγγίζουν θέματα που για τους άλλους ήταν απαγορευμένα ή επικίνδυνα. Βεβαίως, το θέμα είναι τεράστιο και απαιτεί εκτενή ανάλυση γι' αυτό και ζήτησα και τις δικές σας απόψεις. ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

EKT είπε...

Καλώς μας ξαναγύρισες. Και καλό φθινόπωρο.
Κάποτε κάποιος είπε, ΅τους συγγραφείς καλύτερα να τους διαβάζεις και να μη τους γνωρίζεις΅. Θα έλεγα πως συμφωνώ σε γενικές γραμμές, υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις, δηλαδή οι παρούσες, αλλά και οι απούσες φίλες!
ΕΚΤ Ελένη

Ανώνυμος είπε...

Να ευχηθώ και εγώ με την σειρά μου καλό φθινόπωρο και καλή επιστροφή στην γραφή καθώς περιμένουμε με αγωνία το νέο σας βιβλίο.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραίο το θέμα που θέσατε...
Πιστεύω (ή μάλλον θέλω να πιστεύω) πως οι σημερινοί συγγραφείς είναι απλοί άνθρωποι σαν όλους εμάς που φοράνε και μίνι και ότι άλλο θέλουν... Δεν ύπαρχει κάποιος ιδιαίτερος τρόπος, με τον οποίο πρέπει να φέρονται οι "πνευματικοί" άνθρωποι... Ίσα, ίσα που για να μπορουν να μας προσεγγίσουν και να μας αγγίξουν πρέπει να ζουν και να φέρονται όπως εμείς... Αυτή είναι η άποψη μου, δε ξέρω ίσως φανεί λίγο αφελής... Περιμένω με ανυπομονησία να διαβάσω το καινούργιο σας βιβλό που δεν αμφιβάλλω πως θα είναι υπέροχο όπως και τα προηγούμενα...

Πωλίνα, 15 ετών

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή Ελένη, καλό και δημιουργικό φθινόπωρο. Η άποψη ότι τους συγγραφείς καλύτερα να τους διαβάζει κανείς παρά να τους γνωρίζει, με βρίσκει και μένα απολύτως σύμφωνη. Ομολογώ ότι μου έχει τύχει τώρα πια που κινούμαι στον εκδοτικό χώρο, να γνωρίζω συγγραφείς που λάτρευα και να απογοητευτώ τόσο ώστε να αποκτώ μια προκατάληψη για τη δουλειά τους. Γι' αυτό επεσήμανα ότι ο ρόλος του συγγραφέα δεν είναι απλώς εκείνος του γράφοντος αλλά και του ανθρώπου - προτύπου που σμιλεύει συνειδήσεις και ίσως το δυσκολότερο είναι το δεύτερο μέρος. Ίσως όσοι σήμερα θέλουμε να λεγόμαστε συγγραφείς πρέπει να αναλογιστούμε και τις ευθύνες αυτού του ρόλου.
Αγαπητέ κ. Ακάμα χαίρομαι που τα ξαναλέμε! Ελπίζω και το νέο βιβλίο να μην σας απογοητεύσει. ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή Πωλίνα, σαφώς οι συγγραφείς είναι άνθρωποι της εποχής τους. Κινούνται και ζουν ως "κοινοί θνητοί". Απλώς, θεωρώ ότι έχουν μια επιπλέον ευθύνη. Να δώσουν ένα ηθικό παράδειγμα, ζώντας μια όμορφη ζωή ώστε να βοηθούν ιδίως τους νέους να μην χάνονται στις στενωπούς των χαλεπών καιρών μας. Η κατάθλιψη, τα ναρκωτικά, το αλκοόλ είναι προβλήματα που ίσως να μειωνόταν η έκτασή τους, αν οι συγγραφείς ήταν πιο κοντά στη νεολαία ώστε να μην βρίσκουν βήμα να την πλησιάσουν "οι κακοί" του κόσμου μας, ούτε να την εκμαυλίσουν όσοι γίνονται είδωλα καθιερώνοντας καταστροφικά μοντέλα ζωής. Ναι, ο συγγραφέας πρέπει να είναι απλός, κατανοητός, άνθρωπος αλλά με σθένος να χαλιναγωγεί τα πάθη του μιας και για να γράψει κανείς, προύπόθεση αποτελεί η κριτική και η αυτογνωσία. Φιλιά πολλά. ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

Maria Kat είπε...

Καλησπέρα κι από μενα ξανά!! Πασχαλία μου για τα νέα μου σου έγραψα προσωπικό μαιλ.
Σχετικά με το θέμα που έθεσες, η αλήθεια είναι πως μέχρι, τυχαία, να γνωρίσω τη Λένα, με την οποία έχω
μια ας πούμε πιο συχνή επικοινωνία, δεν ήμουν ποτέ περίεργη να γνωρίσω κάποιον από τους αγαπημένους μου συγγραφείς,
άσχετα αν παρακολουθούσα πολλούς. Έπειτα, από τη Λένα γνώρισα εσένα, την Μαρία και την κυρία Τσαμαδού,
και κάθε άλλο παρά απογοητευμένη δηλώνω. Το αντίθετο ακριβώς. Απο εκεί και πέρα, πιστεύω πως οι συγγραφείς πανω απ' όλα είναι άνθρωποι.
Επομένως έχουν κάθε δικαίωμα να έχουν τις αδυναμίες τους, τα "χούγια" τους, την επιλογή τρόπου ζωής τους, την επιλογή στο ντύσιμό τους κλπ. Πιστεύω, πως
πάνω απ' όλα ο συγγραφέας πρέπει να είναι ο εαυτός του, τόσο όταν γράφει όσο όταν βρίσκεται πρόσωπο με πρόσωπο με έναν αναγνώστη. Αν δεν
είναι ο εαυτός του είναι υποκριτής, και ποτέ η υποκρισία δεν είναι καλή για πρότυπο έτσι δεν είναι;Αυτό χρειάζεται απλά για τη σχέση του συγγραφέα με
τον αναγνώστη.Ειλικρίνεια και αυθεντικότητα. (εσύ την έχεις μην αγχώνεσαι.......κι ας φοράς μίνι φούστα!!!χαχχαχαχαχα)

Ανώνυμος είπε...

Μαρία μου, θα συμφωνήσω ότι η αυθεντικότητα είναι βασικότατο στοιχείο για έναν συγγραφέα. Όταν όμως λέω να ειναι πρότυπο δεν εννοώ σε καμία περίπτωση ότι πρέπει να υποκρίνεται. Απλά θέλω να έχει και κοινωνική δράση. Και για να έχει, πρέπει να έχει αντίστοιχα μια συνεχή και αδιάλειπτη εσωτερική αναζήτηση. ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑ ΠΑΣΧΑΛΙΑ

lakis είπε...

"...άνθρωποι γεμάτοι ελαττώματα και πάθη που έτυχε να έχουν ένα ταλέντο στη γραφή."
Κατά την ταπεινή μου άποψη έτσι είναι οι συγγραφείς - κι ας μην το παραδέχονται πολλοί από αυτούς.

Τέσυ Μπάιλα είπε...

άνθρωποι γεμάτοι ελαττώματα και πάθη οι συγγραφείς, σύμφωνοι! μια και μόνο γεμάτος πάθη μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος και να δημιουργήσει. Που "έτυχε" να έχουν ταλέντο στη γραφή, πολύ σωστά!
αλλά και επιφορτισμένοι με μια τεράστια ευθύνη!
Να μετατρέψουν το ταλέντο αυτό σε λογοτεχνική δημιουργία, ικανή να ΄καινοτομήσει στην εποχή της.
Να οικοδομήσουν ιδανικά τέτοια που θα εμπνεύσουν τις επόμενες γενιές να κάνουν ένα ακόμα βήμα μπροστά.
Δυσεπίτευκτος στόχος κι έχει ως προυποθετική αρχή την προσωπική οδύνη της προσπάθειας, την προσωπική μετάλλαξη, οχι προς ένα άνθρωπο απόμακρο αλλά προς ένα νέο φωτεινό δρομοδείκτη για την αποφυγή της συλλογικής παρακμής. έναν άνθρωπο που θα έχει πετάξει το προσωπείο του δοκησίσοφου για να ενδυθεί το πρόσωπο της αληθινής σοφίας, που μόνο ταπεινό, αυθεντικό και γνήσιο μπορεί να είναι.
Τέσυ Μπάιλα

Ανώνυμος είπε...

αιμΓειά σας κα Τραυλού.
Επιτέλους καταφέρνω να μπω Blog σας!Με λένε Γιάννα και είχα την χαρά να σας δω από κοντά όταν ήρθατε στην Κύπρο γύρω στις γιορτές του Πάσχα. Ομολογώ ότι και γω σκεφτόμουν πως είναι μία συγγραφέας, τί φοράει, πώς μιλά πως συμπεριφέρεται... και κυριότερο τί θα της πω και ΠΩΣ θα της μιλήσω εγώ!! Μείνε όπως είσαι, μην αλλάξεις τίποτα...(που λεέι και ο Πανταζής)!!΄Οταν σας είδα και μίλησα μαζί σας για λίγο σκέφτηκα ότι...λάθος έκανα, άνθρωπος είναι κι αυτή όπως εμάς αλλά έχει ένα ταλέντο...... να γράφει βιβλία και να μας ταξιδεύει σε μέρη μακρυνά και ονειρεμένα. Συγχαρητήρια κα Τραυλού!!

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή κυρία Τραυλού,
είστε η αγαπημένη μου συγγραφέας και χαίρομαι πάρα πολύ που μου δόθηκε η ευκαιρία να σας μιλήσω απ'ευθείας από εδώ. Έχω διαβάσει βιβλία σας και μάλιστα μερικά είναι από τα αγαπημένα μου,ενώ είχα κάνει αίτηση για να μου υπογράψετε στο τελευταίο σας βιβλίο. Ακόμη έχω διαβάσει και όλες τις αναρτήσεις στο ιστολόγιό σας και ομολογώ πως είναι υπέροχα τα κείμενα όλων. Σας ζηλεύω γιατί αν ήταν το όνειρό σας να γίνετε συγγραφέας, το πραγματοποιήσατε. Προσωπικά δεν ξέρω αν θα ήθελα να επιδιώξω το ίδιο, προς το παρόν όμως μ' αρέσει πολύ να γράφω όλα όσα σκέφτομαι. Αν θέλετε επισκεφθείτε το ιστολόγιό μου και διάβαστε όσα γράφω (βέβαια μόλις το δημιούργησα και δεν έχω πολλά). Θα με ενδιέφερε πολύ η γνώμη σας.

Σας ευχαριστώ
Χριστίνα Γεωργαλλή

Ανώνυμος είπε...

Χριστίνα μου, καλώς όρισες στο ιστολόγιό μου και σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Το ότι έγινα συγγραφέας δεν ήταν όνειρο αλλά ανάγκη. Κι αυτό είναι ακόμη. Να αφουγκράζεσαι τον εαυτό σου. Αν με ρωτήσεις ακόμη και τώρα αν εξάλλου αν θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα δεν ξέρω να σου το απαντήσω. Μ' αρέσει και έχω ανάγκη να γράφω θα σου πω. Στο ιστολόγιό σου πολύ ευχαρίστως να μπω. Γράψε μου τη διεύθυνση. ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

Ανώνυμος είπε...

Επειδή δεν ξέρω αν μπορείτε να το δείτε στο προηγούμενο σχόλιο, στο ιστολόγιό μου μπαίνετε με τον σύνδεσμο:

http://xristinagewrgallh.blogspot.com/

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΕΩΡΓΑΛΛΗ

Ταραντούλα είπε...

Πάθη, αδυναμίες και λόξα!αυτό είναι όλο για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους! πνευματικοί άνθρωποι στις μέρες μας ΤΕΛΟΣ. την καλησπέρα μου κα. Τραυλού
Ταραντούλα

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή Ταραντούλα, ευχαριστώ που μας συγκαταλέγετε στους "λοξούς". Κάπως επιπόλαιη και ωμή η τοποθέτησή σας νομίζω. Πίστευα ότι είχα δώσει την εντύπωση ισορροπημένου ανθρώπου. Σας υπόσχομαι να το ψάξω και "ιατρικώς" μετά την υπόδειξή σας. Όσο για τα πάθη, εσείς θα ξέρετε μάλλον καλύτερα. Τα σέβη μου. ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

Maria Kat είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Maria Kat είπε...

???? Λοξοί??? Με ποια έννοια ακριβώς??????

Ταραντούλα είπε...

με την ίδια έννοια που το λέει και η κ. Τζιρίτα λίγο πιο πάνω. εκείνη πρώτη μίλησε για λόξα!!! μπορεί να ξέρει καλύτερα μια και είναι στο χώρο αυτό
Τα σέβη μου κ. Τραυλού

Maria Kat είπε...

Ναι με τις εξής διαφορές.
Η Μαρία καταρχήν είναι η ίδια συγγραφέας επομένως μιλά πρώτα για τον εαυτό της και δεν προσβάλει τους άλλους.
Κατα δέυτερον είναι τελείως διαφορετικό το ύφος το δικό σας από της Μαρίας. Μια βασική διαφορά? Το δικό της είναι χιουμοριστικό το δικό σας ειρωνικό.
Αυτό τα λέει όλα.

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα κι από εμένα
με χρονικη απόσταση μεγάλη από όλους σας,που με τον καιρό θα μεγαλώσει κι άλλο,αφου λόγοι υγείας θα με κρατήδουν μακριά από όλους σας,αλλά που θα πάει?θα τα καταφέρω κι αυτή τη φορά.Θα ευχαριστήσω τις Κα. Πασχαλία Τραυλού(γιατί είναι Μεγάλος Ανθρωπος και είναι τυχεροί όσοι είναι φίλοι της)
την Κα. Λένα Μαντά(μ' ένα μεγάλο ευχαριστώ,κι ας μην αναρτηθηκε στο blog της το σχολιό μου /καλή επιτυχία Λένα και καλή δύναμη/λυπάμαι που δεν θα είμαι στην Πάτρα)
την Κα.Ελένη Τσαμαδού(είναι λίγα ότι και να πει κανείς,το ξέρετε Κα. Ελένη)
και φυσικά όλους εσάς.
Τώρα στο θέμα μας:
θεωρώ αστεισμό να θεωρείται ένας συγγραφέας "λοξος".Σε ποιά εποχή ζούμε?Των ρακένδυτων "τρελών" και "αιρετικών¨"?
Για όνομα του Θεού!
Είναι άνθρωποι όπως όλοι μας,με ένα ιδιαίτερο χάρισμα:να πλάθουν τις λέξεις και να φωτίζουν σκοτάδια,είναι ταξιδευτές.Η καλύτερα,είναι σαν τους εξερευνητές,που ανακαλύπτουν για χάρη όλων εμάς των αναγνωστών,νέους τόπους.Θα συμφωνήσω ότι ένας λογοτέχνης πρέπει να αποτελεί ένα είδος προτύπου για το ευρύ κοινό,αλλά ως εκεί.Λοξός ,τρελός η παράλογος,είναι επίθετα μεσαιωνικά κατά την αποψή μου,κι ας σταματήσουμε να κοιτάμε γύρω μας ψάχνοντας να βρούμε ψεγαδια να φορτώσουμε στους άλλους,έχει κι η δική μας καμπούρα αρκετά.Ας αφήσουμε τους ανθρώπους αυτούς να ζουν την ζωή τους όπως κάνουμε κι εμείς με τις δικές μας,κι ας πούμε αυτή τη μαγική λέξη¨"ευχαριστώ" που φωτίζουν με το έργο τους τα σκοτάδια και τις σκιές μας.
Πασχαλία,για μια ακόμα φορά μπράβο,με την ανάρτηση του συγκεκριμένου θέματος,δείχνεις ακόμα μια φορά πως ξέρεις να φτάνεις το μαχαίρι στο κόκκαλο.
Επίσης,για να τελειώσω,θα πω πως καλό είναι,όποιος αναρτά ένα κείμενο,καλό είναι να έχει κατοχυρώσει τα πνευματικά δικαιώματα,προς αποφυγήν παρεξηγήσεων(ευχαριστώ τον άνθρωπο που μου το συμβούλευσε)γιατί το πιό εύκολο είναι να δημιουργηθούν προ΄βλήματα .
Σας ευχαριστ΄ω πολύ όλους
Περικλής Γρίβας

Maria Kat είπε...

Περικλή μια χαρά τα είπες!!!
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι, συγγραφείς και συγγραφείς. ΑΛλά πρώτα πρέπει να είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ και μετά όλα τα υπόλοιπα...
Σχετικά με το μπλόγκ της Λένας έίχε κάποια προβλήματα αλλά πάντα να τσεκάρεις πριν κλέισεις το παράθυρο, γιατι καμιά φορά, όταν αργείς να γράψεις κείμενο, πρέπει να ξάναβάλεις τον κωδικό στο κάτω μέρος. Το χω πάθει κι εγώ!!!
Αυτό είναι ΛΟΞΑ!!!!!!!.... του μπλογκ δηλαδή :P

Ταραντούλα είπε...

Φίλοι μου εδώ και πάλι. Λοιπόν βλέπω σταθήκατε σε μια λέξη που χρησιμοποίησα παίρνοντάς της από το κείμενο της Κ. Τζιρίτα. Άρα δεν είνα πρωτοτυπία δική μου!
Δεύτερον θέλησα έτσι να επισημάνω τη διαφορά με αυτό που θα έπρεπε να είναι στ αλήθεια οι πνευματικοι άνθρωποι στις μέρες μας.
Είναι οι σημερινοί συγγραφείς αντάξιοι των προκατόχων τους ή αναλώνονται σε ανούσια πράγματα τύπου, εδώ τα καλά τάπερ ή τι χρώμα πουκάμισο να φορέσω;
Όσο για την κ. Τραυλού που εκτιμώ τη φιλοξενία της, λόξα δεν είναι να σου κλέβουν ασυστόλως κομμάτια από το πιο επιτυχημένο μυθιστόρημα των τελευταίων ετών και να τα αναρτούν ως δικά τους κι εσύ να μη λες τίποτα και να κατορθώνεις να διατηρείς την ψυχραιμία σου λόγω γενικότερης παιδείας και ευγένειας;
ας ανοίξει τα μάτια της και θα δει καλύτερα πόσοι ΄και πως αντιγράφουν το έργο της. Τα παραδείγματα πολλά και μπορώ να γίνω πιο συγκεκριμένος παραθέτοντας αποσπάσματα από το Ήθελα ένα Αντίο που ανενδοίαστα κλάπηκαν και μάλιστα πολύ πρόσφατα.
φιλικά και πάλι και συγνώμη αν στενοχώρησα κάποιους
Ταραντούλα

Ταραντούλα είπε...

χρωστάω ένα ευχαριστώ στην κ. Τραυλού γιατί παρά τις απόψεις μου που μπορεί να την στενοχώρησαν δεν μου έκλεισε πεισματικά την πόρτα του ιστολογίου της, όπως λόγου χάρη η κ. Τζιρίτα που δεν αναρτά τα σχόλιά μου, ούτε κλείνει το θέμα αμέσως όπως η κ. Μαντά όταν ο λόγος ενοχλεί ή καλύτερα καυτηριάζει τα τεκταινόμενα.
καλή συνέχεια
Ταραντούλα

Τέσυ Μπάιλα είπε...

αγαπητή Ταραντούλα, λίγο απότομα μας τα είπες

Ανώνυμος είπε...

Tαραντούλα, είσαι κάπως αιχμηρή αλλά θα θυμίσω τη φράση του Βολταίρου;"Δεν πιστεύω ούτε μια λέξη απ' όσα λες, αλλά θα δώσω ως και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, για να μπορείς ελεύθερα να λες όσα πρεσβεύεις" Καθένας είναι υπεύθυνος για τα λεγόμενά του. Και μια διευκρίνιση: Επειδή θεωρείς ότι είμαι άτομο που δεν περιφρουρώ τα δικαιώματά μου, σε διαβεβαιώ ότι ποτέ έως τώρα στη ζωή μου δεν άφησα άνθρωπο να με αδικήσει. Άρα δικηγόρους του διαβόλου δεν χρειάζομαι. Στο ιστολόγιο θα είσαι πάντα ευπρόσδεκτη. ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

Ανώνυμος είπε...

Από την πρώτη στιγμή που θέσατε το θέμα ήθελα να συμμετάσχω στη συζήτηση, αλλά διαρκώς το ανέβαλα. Κατ΄ αρχάς οι συγγραφείς, όπως και όλοι οι καλλιτέχνες, είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, όπως όλοι μας, με μόνη τη διαφορά ότι έχουν το χάρισμα να εκτείθενται και να εκφράζουν μέσα από την τέχνη τους, αυτό που δεν μπορούμε να εκφράσουμε οι υπόλοιποι. Εκείνοι που προσπαθούν να διαφέρουν είναι αυτοί οι οποίοι δεν έχουν να πουν κάτι το ουσιαστικό και θέλουν να επιβληθούν με άλλο τρόπο.

Smaragdenia είπε...

Καλημέρα, Πασχαλία μου, πιστεύω κι εγώ πως ο συγγραφέας (και γενικότερα ο δημιουργός) πρέπει πάνω απ' όλα να'ναι ο εαυτός του, να'ναι αυθεντικός. ΚΙ εσύ δόξα τω Θεώ είσαι κι από τα δυο!
Σμαραγδένια

Χριστίνα Γεωργαλλή είπε...

Σχετικά με το θέμα που θέσατε, νομίζω πως με καλύπτει απόλυτα αυτό που γράφτηκε παραπάνω απ'τον χρήστη "akamas":
"οι συγγραφείς, όπως και όλοι οι καλλιτέχνες, είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, όπως όλοι μας, με μόνη τη διαφορά ότι έχουν το χάρισμα να εκτείθενται και να εκφράζουν μέσα από την τέχνη τους, αυτό που δεν μπορούμε να εκφράσουμε οι υπόλοιποι."
Αυτός είναι και ο δικός μου ορισμός.

ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ είπε...

Παρακολούθησα την συζήτηση χωρίς να έχω τον χρόνο (εξαιτίας του νέου βιβλίου) να συμμετέχω, αλλά νομίζω οτι αφού αναφέρθηκε και το όνομά μου, οφείλω να το κάνω. Πρώτα απ' όλα Περικλή, δεν έχω ευθύνη για το σχόλιό σου που δεν αναρτήθηκε, πέρασε και μια φουρτούνα το ιστολόγιο. Ξέρεις πως πάντα τα σχόλιά σου και τα κείμενά σου είναι ευπρόσδεκτα.(Περιμένω και mail με τα νέα από την υγεία σου όμως!)
Όσο για τον ή την ταραντούλα, θα πω οτι έκλεισα το θέμα γιατί δεν μου άρεσε το ύφος που χρησιμοποίησες και δεν το διέγραψα, αφού δεν είχε χυδαιότητα. Είχε όμως ειρωνεία και απαξίωση οι οποίες όταν δεν συνοδεύονται από ονοματεπώνυμο, μ' ενοχλούν. Έίναι εύκολο αλλά όχι "λεβέντικο" να κρυβόμαστε πίσω από ψευδώνυμα που μας δίνουν την δύναμη να λέμε ότι και όπως θέλουμε, ενώ όλοι οι υπόλοιποι χρησιμοποιούμε το όνομα, το επίθετο αλλά και την ιδιότητά μας!
Όσο για το θέμα που έθεσες Πασχαλία, η λέξη προσωπείο με στέλνει σε εποχές σκοταδισμού, δεν ξέρω γιατί. Ο Λάκης με κάλυψε πλήρως κι εμένα στην απάντηση που σου έδωσε. Τα πράγματα έχουν αλλάξει πια, οι μύθοι εκλείπουν και στις μέρες μας οι συγγραφείς οφείλουν να είναι και προσιτοί και αυθεντικοί γιατί το "δήθεν" και σαν έννοια και σαν πράξη, ενοχλεί τον αναγνώστη που τον ξεχνάμε (κάποιοι) παραγνωρίζοντας οτι σ' εκείνον οφείλουμε την όποια επιτυχία μας.Ευχαριστώ για την φιλοξενία και λυπάμαι αν υπήρξα λίγο περισσότερο αυστηρή απ' όσο συνηθίζω.
ΥΓ: Πασχαλία μου, αυτό το θέμα που έχεις ν' ανάβεις φωτιές με τις αναρτήσεις σου, πρέπει να το προσέξεις! Φιλιά πολλά και να 'σαι καλά που μας....ανάβεις τα αίματα!

Ταραντούλα είπε...

Στην προκειμένη περίπτωση κ. Μαντά η κ. Τραυλού αν δεν καταλάβατε κατάφερε να σβήσει τη φωτιά που είχε αρπάξει στο δικό σας ιστολόγιο και απειλούσε να το καταστήσει μια άλλη Σμύρνη, σαν αυτή που "ενέπνευσε" τη συγγραφέα του διηγήματος που υπέγραφε η Αφροδίτη.
ένας σκεπτόμενος αναγνώστης

Ταραντούλα είπε...

Αναρωτιέμαι πως τόσο αβίαστα ορίζουμε τον πνευματικό άνθρωπ ως δήθεν; Ποιός είπε ότι ο πνευματικός άνθρωπος είναι στημένος, δήθεν και απρόσιτος;
Οι πιο πνευματικοί άνθρωποι είχαν την περηφάνια της γνώσης κάτι που αυτομάτως τους έκανε να είναι ταπεινοί, σκυμμένοι μέσα στα προβλήματα του τόπου τους, γνήσιοι και αληθινοί.
ένα είναι σίγουρο κ. Μαντά που εσείς πολύ σωστά επισημάνατε. Σήμερα έχουν αλλάξει τα πράγματα και οι μύθοι δεν υπάρχουν. Κι αυτοί που διεκδικούν τα πρωτεία στους πνευματικούς θώκους σιγά σιγά, από τις ίδιες τις πράξεις τους, απομυθοποιούνται.

Ανώνυμος είπε...

Λένα μου, καλώς όρισες και στη γειονιά μου. Είναι γεγονός ότι από παιδί μου άρεσε να παίζω με τα σπίρτα. Μου βγαίνει αυθόρμητο αυτό που επισημαίνεις, ότι δηλαδή βάζω φωτιές. Το βρίσκω διασκεδαστικό συγχρόνως να θέτω ζητήματα που έχουν πολύπλευρη προσέγγιση. Η λέξη προσωπείο δεν αναφέρεται στην υποκρισία του συγγραφέα, αλλά στην εικόνα που θέλει πολλές φορές να έχει γι' αυτόν ο αναγνώστης χωρίς να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Δεν σου έχει τύχει ποτέ να γνωρίσεις άνθρωπο που θαυμάζεις και να σε απογοητεύσει, επειδή μέσα από τα βιβλία του έχεις φτιάξει μια άλλη εικόνα για εκείνον, πιο "μυθική"; Θεωρώ ότι πολλές φορές από τους συγγραφείς και γενικά τους ανθρώπους που θαυμάζουμε έχουμε την απαίτηση να υπηρετούν τον τρόπο που εμείς θέλουμε να τους φανταζόμαστε. Κι αυτό είναι άδικο. Το δικαίωμα στην αυθεντικότητα ήθελα να επισημάνω, επομένως συμφωνούμε. Τώρα, όσον αφορά το δεύτερο ρόλο, αυτόν του πνευματικού ανθρώπου, αυτό που επεσήμανα, ήταν ακριβώς ότι οι σημερινοί συγγραφείς οφείλουν κατά την ταπεινή μου γνώμη, να έχουν περισσότερη κοινωνική δράση μιας και υποτίθεται ότι η οξυδέρκειά τους τους προσφέρει τη δύναμη να αντιδρουν. Συνεπώς, το προσωπείο δεν είναι σκοταδισμός, αλλά η προκατάληψη με την οποία μπορεί να αντιμετωπίσει κάποιες φορές και ο αναγνώστης το συγγραφέα και όχι μόνο ο συγγραφέας τον αναγνώστη του. Κάποια στιγμή αυτοί οι δυο πρέπει να ισορροπήσουν χωρίς εξιδανικεύσεις και συμβιβασμούς εκατέρωθεν.
Ταραντούλα, πάντα είσαι ευπρόσδεκτη και το ξέρεις. Αλλά θα παρακαλέσω να δείχνεις περισσότερο σεβασμό και στους υπόλοιπους φιλοξενουμένους μου ιδίως όταν σαφέστατα στου δείχνουν ότι τους ενοχλείς. Δεν είναι κόσμια τα "προσωπεία" σε μια συζήτηση που οι άλλοι αφήνουμε ακάλυπτο το αληθινό κι αυθεντικό μας πρόσωπο.
ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ είπε...

Ταραντούλα, για μια ακόμα φορά δεν κατάλαβες τι ήθελα να πω! Πρώτα απ' όλα καμιά φωτιά δεν άναψε στο ιστολόγιό μου απο το κείμενο μιας φίλης για το οποίο όμως δεν έχω καμιά ευθύνη. Το πιο σπουδαίο όμως, που δεν κατάλαβες, είναι άλλο: Οι πραγματικά πνευματικοί άνθρωποι, οι λογοτέχνες που αυτή η χώρα έχει πολλούς και αξιόλογους δεν μπορεί να είναι δήθεν και δεν αναφερόμουν σ' αυτούς. Μιλούσα για κάποιους που έχουν ανάγκη το προσωπείο στο οποίο αναφερόταν η Πασχαλία. Το γεγονός οτι προσπάθησες να με θίξεις, το αφήνω ασχολίαστο αλλά θα σου πω αυτό που λέω σε όλους. Δεν θίγω κανέναν, αλλά ούτε και θίγομαι....
Επανέρχομαι στο θέμα σου Πασχαλία μου που ήταν τόσο ενδιαφέρον, έστω και αν βάζει φωτιές! Ο συγγραφέας νομίζω οτι πρέπει να είναι προσιτός, να γνωρίζει καλά τους ανθρώπους και τα συναισθήματά τους, αφού στην ουσία γι αυτά γράφει, αυτά προσπαθεί να δώσει μέσα από την δουλειά του. Αν ζει απομακρυσμένος από καθημερινότητα και εμπειρίες, κλεισμένος σ' ένα δικό του κόσμο πόσο γρήγορα θ' αρχίσει να "στερεύει" ή πόσο πολύ θ' αρχίσει να τρέφεται από τα κομμάτια του για ν' αποδώσει κάτι στον κόσμο που να καταφέρει να τον αγγίζει; Η αυθεντικότητα λοιπόν, αποδίδει και προς τις δύο πλευρές και ωφελεί τόσο τον αναγνώστη όσο και τον ίδιο τον συγγραφέα που δεν αναλώνεται προσπαθώντας να πείσει οτι είναι κάτι άλλο....

Ανώνυμος είπε...

Αυτό το διάλογο ήθελα να πετύχω!!! Επιτέλους ξυπνήσαμε! Πράγματι, ο,τιδήποτε δεν είναι αληθινό δεν πείθει. Οι αναγνώστες σήμερα είναι ιδιαίτερα ευφυείς. Όποιος δημιουργός αγαπιέται από τους αναγνώστες σημαίνει σαφώς ότι διαθέτει πέρα άπό ταλέντο, και αυτή την ιδιαίτερη ικανότητα να συντονίζεται με την καρδιά του αναγνώστη, κι αυτό επίσης είναι χάρισμα.
Το ερώτημα το ευρύτερο είναι αν οι σημερινοί συγγραφείς συγκαταλέγονται στη χορεία των "πνευματικών ανθρώπων". Προβληματίζομαι από το γεγονός ότι σε παλιότερες εποχές οι καλλιτέχνες, οι συγγραφείς, οι ποιητές, όλοι όσοι τέλος πάντων τολμούσαν με όπλο την έκφραση να κάνουν τέχνη,ήταν οι πρωτοστάτες των μεγάλων κοινωνικών και πνευματικών αλλαγών και παραδείγματα φωτεινά για τους υπόλοιπους.
Σήμερα αυτό το γεγονός έχει εντελώς εκφυλιστεί. Ως δημιουργός νιώθω ότι δεν αντεπεξέρχομαι στο διττό ρόλο που επιβάλλει η έννοια "συγγραφέας". Γράφω απλά, όπως νιώθω, αγγίζω όσα προβλήματα νομίζω ότι απασχολούν την εποχή μου. Αλλά νομίζω ότι αυτό που κάνω είναι λίγο και για τους αναγνώστες και για την κοινωνία στην οποία ζω. Μήπως όλοι μαζί οι συγγραφείς, οι καλλιτέχνες, οι ζωγράφοι κλπ με την ιδιαίτερη ευαισθησία που πιστεύω ότι μας διακρίνει, θα μπορούσαμε να βελτιώσουμε με τη δική μας φωνή, λίγο καλύτερο τον κόσμο; Μήπως η πένα δεν φτάνει και η δύναμη της σκέψης μας μένει μονάχα στις σελίδες των βιβλίων; Ο αληθινός άνθρωπος του πνεύματος δεν είναι δήθεν. Είναι προσιτός, είναι άνθρωπος και κυρίως, όχι μόνο στα λόγια. Εμείς, οι σημερινοί συγγραφείς, μήπως περιοριζόμαστε μόνο στις λέξεις;

Ανώνυμος είπε...

κ. Τραυλού δε νομίζω ότι χρειάζεται να ανυσηχείται, ο τρόπος γραφής σας πιστεύω ότι είναι ο απλός καθημερινός λόγος που χρειάζεται για να γίνει ένας συγγραφέας σαφής και κατανοητός σε ότι θέλει να πει, ο λόγος που οι σημαντικοί συγγραφείς χρησιμοποιούσαν ανέκαθεν. Από εκεί και πέρα δεν θα διαφωνήσω ότι θα πρέπει οι καλλιτέχνες θα πρέπει να είναι ένα βήμα πιο μπροστά από την κοινωνία, στους προβληματισμούς της, κάτι που κατά την ταπεινή μου άποψη δεν συμβαίνει σήμερα σε μεγάλο βαθμό.

Maria Kat είπε...

Ταραντούλα εγώ εκείνο που δεν έχω καταλάβει αφενός είναι το που είδες τη φωτιά στο blog της Λένας και αφετέρου τι προσπαθείς ακριβώς να παραστήσεις????
Καταρχήν όσον αφορά το blog δεν είδαμε καμιά...φωτιά.. ούτε καν καμια προσπάθεια να σβήσει. Σχολίασες πολύ καυστικά, ειρωνικά, και απαξιωτικά ένα κείμενο που ανάρτησε η Λένα, χωρίς να έχει καν διαβάσει όπως σου είπε το "Ήθελα μόνο ένα αντίο", εκείνη σου απάντησε και νομίζω πολύ πιο ευγενικά από ότι άξιζε στο ύφος σου, κι εσύ με τη σειρά σου δεν μπήκες καν στο κόπο να κάνεις διάλογο, απλά προσπάθησες να την θίξεις και να την εκθέσεις μέσω του ιστολογίου της Πασχαλίας. Καθόλου αντρίκιο αυτό.
Κατα δεύτερον το πρόβλημά σου δεν το έχω καταλάβει ακόμα. Έχεις κάποιο πρόβλημα με τους σημερινούς συγγραφείς γενικότερα; Έχεις κάποιο πρόβλημα με τις συγκεκριμένες; Τότε πολύ απλά μην ασχολείσαι. Δεν είναι δυνατόν να μπαίνεις, όπως πολύ σωστά παρατήρησε η Λένα ανώνυμα, και να "πουλάς τσαμπουκά" για να εκφραστώ πιο... καθημερινά και να ειρωνεύεσαι χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Και ουσιαστικά κάποια απάντηση στο θέμα που έθεσε η Πασχαλία δεν πήραμε.
Από εκεί και πέρα οι απόψεις σου είναι όντως καλόδεχούμενες από όλους, και φαντάζομαι κυρίως από τις ίδιες τις κατόχους των μπλογκς αλλά εγώ εκείνο που δεν μπορώ να εμπεδώσω πραγματικά είναι το ύφος με το οποίο τις εκφράζεις. Μήπως ο σκοπός σου τελικά είναι να ανάψεις εσύ φωτιές και να θίξεις εμμέσως πλην σαφώς τις ίδιες; Αν ναι.. απλά σταμάτα να το προσπαθείς γιατί δεν θα καταφέρεις και πολλά. Και πάνω απ’ όλα σεβάσου τον χώρο της Πασχαλίας όπως λες και ο ίδιος ή ίδια τέλος πάντων, σε σεβάστηκε κι εκείνη.

Ανώνυμος είπε...

Για να βάλω τα πράγματα στη θέση τους, κι επειδή έγινε πολύς ντόρος που για να πω την αλήθεια σήμερα με το κείμενο που έβαλε το "aeraki" κατάλαβα μάλλον τι συμβαίνει και σήμερα μπήκα στην ανάρτηση με το "γλυκό βύσσινο" της Λένας, θα πω τα εξής:
1. Στην ανάρτηση αυτή έγραψα από τις πρώτες εγώ η ίδια και παρατήρησα ότι μου θύμισε σε κάποια σημεία το Ήθελα μόνο ένα αντίο. Τα ονόματα των ηρωίδων (Ισμήνη και Άννα), η εποχή της δράσης (Σμύρνη), η αδερφική φιλία που συνδέει τις δυο γυναίκες η οποία "σπάζει" στην πορεία της ζωής τους, το βύσσινο γλυκό που έχον έθιμο να φτιάχνουν κάθε Σεπτέμβρη και κάποιες φράσεις από το κείμενο. ΌΜΩΣ ΑΝ ΕΙΧΑ ΕΝΟΧΛΗΘΕΙ, ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΔΗΛΩΝΑ ΕΥΘΑΡΣΟΤΑΤΑ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΟΤΑΝ ΘΥΜΩΝΩ. ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΠΩ ΑΠΛΑ, "ΚΑΘΑΡΙΖΩ" ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΣΥΝΗΓΟΡΟΥΣ.
2. Το κείμενο δεν το έγραψε η κ. Μαντά αλλά η Αφροδίτη (προφανώς αναγνώστρια) η οποία επίσης είναι προφανές ότι είχε διαβάσει το βιβλίο και εμπνεύστηκε το διήγημα.
3. Η Αφροδίτη το έστειλε στη Λένα που έτυχε να μην έχει διαβάσει το βιβλίο και ανέρτησε ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΑ το κείμενο, όπως κάνουμε όλοι οι blogerς συγγραφείς όταν οι αναγνώστες μας στέλνουν κάποια ενδιαφέρουσα δουλειά τους. Άρα αν είχα πρόβλημα, θα το είχα με την Αφροδίτη και όχι με τη Λένα η οποία και σε μένα είχε πει στην Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης ότι δεν έχει διαβάσει αυτό το βιβλίο μου και ήταν στα "προσεχώς". Εξάλλου, βάλτε λίγο το μυαλό σας να δουλέψει: ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ;
4. Σε καμία περίπτωση, όσο λάδι και να πέσει στη φωτιά, δεν θα καταφέρει κανείς τη Λένα και μένα να μας φέρει σε ρίξη, καθώς οι συγγραφείς των Εκδόσεων Ψυχογιός έχουμε αλληλεγγύη και συναδελφική συνείδηση τόσο ισχυρή που σε καμία περίπτωση ούτε εκείνη ούτε εγώ θα τολμούσαμε ποτέ να βλάψουμε η μία την άλλη. ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΦΙΛΙΑΣ, ΗΘΟΥΣ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗΣ.
5. Όλο αυτό το περιστατικό εμένα με διδαξε ένα βασικό πράγμα. Πλέον στο ιστολόγιό μου θα αναρτώ κείμενα άλλων τα οποία θα έχουν κατοχύρωση πνευματικών δικαιωμάτων προς αποφυγή παρόμοιων περιστατικών.
6. Προσπαθώ ακόμη να καταλάβω γιατί κάποιοι δίνουν συνέχεια σε ένα περιστατικό με το οποίο εγώ δεν ασχολήθηκα. Τι σκοπιμότητες υπάρχουν και από ποιους;
7. Εξάλλου, το Ήθελα μόνο ένα αντίο είναι ένα βιβλίο που έχει κυκλοφορήσει προ επταετίας, έχει κατοχυρωμένα πνευματικά δικαιώματα και Δόξα τω Θεώ αγαπήθηκε πολύ και είναι γνωστό. Ακόμη κι αν προκύψει κάτι παρακάτω, εγώ έχω τα απαιτούμενα στοιχεία για να αποδείξω την πατρότητα του κειμένου. Δεν έχω κανένα λόγο ανησυχίας συνεπώς, όταν αποτελεί πηγή έμπνευσης για ένα κείμενο μη κατοχυρωμένο πνευματικά ούτε έχω διάθεση να εμπλακώ σε ανούσιες πελαγοδρομίες.
8. Μια αναγνώστρια που της άρεσε, έγραψε ένα διήγημα στηριγμένη σ' αυτό. ΚΑΙ ΤΙ ΕΓΙΝΕ; Ας μην κάνουμε την τρίχα τριχιά. Ακόμη κι έτσι, τιμή μου είναι, ένα βιβλίο να συνεχίζει να ζει, να εμπνέει, να αρέσει.
9. Θεωρώ ότι είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα η συζήτηση για το θέμα μας, και για την εικόνα που θέλει εντέλει να έχει ο αναγνώστης για το συγγραφέα που θαυμάζει.
ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

Ταραντούλα είπε...

Γ. Αντωνίου, μαθηματικός
Για να μη λέτε ότι δεν έχετε την ταυτότητά μου. Ευχαριστημένοι τώρα άπαντες;
Λοιπόν για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους δεν είχα καμιά πρόθεση να προσβάλλω κανέναν γράφοντας την άποψή μου την οποία μόνο με αυτό τον τρόπο ξέρω να εκφράζω. Ούτε και μένα μου αρέσουν οι μάσκες αγαπητή Τέσυ, που βλέπω ότι το ειρωνικό υφάκι που με κατηγορείτε δεν το εχω μόνο εγώ.
Αεράκι βλέπω συγχύστηκες!Μόνο τσαμπουκά δεν πουλάω δεν ΄ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία μου. Βλέπω όμως τα παλαβά και τα παίρνω!
Θέλεις τη γνώμη μου για το θέμα της Πασχαλίας; λοιπόν την έχω εκφράσει λίγο πιο πάνω. Πνευματικοί άνθρωποι στις μέρες μας πάπαλα!! Μας τελείωσαν.I am very sory! Άνθρωποι που γράφουν καλά ναι ευτυχώς υπάρχουν αλλά κι αυτοί λίγοι και μετρημένοι.
Λενάκιδεν ήθελα να σε θίξω κι αν το έκανα ζητώ συγνώμη αλλά επιμένω και θα το λέω συνεχώς ότι το κείμενο ήταν από το βιβλίο της Τραυλού.
¨οσο για σένα Πασχαλία( ο πληθυντικός πια μόνο μάσκα μπορεί να είναι) τι να σου πω τώρα. Εγώ προσπάθησα να σε προειδοποιήσω και να επισημάνω τον κίνδυνο κι εσύ μιλάς για συνηγόρους του διαβόλου και άλλα τέτοια σαχλά!Κι ευθαρσώς μου δείχνεις την αντιπάθειά σου στα λέγόμενά μου! Καθάρισε μόνη σου λοιπόν αφού δεν ενοχλήθηκες!!! εγώ ΄μάλλον αποχωρώ γιατί και πολύ ασχολήθηκα μαζί σας. Φοβάμαι ότι δεν αξίζει να σου ξαναπώ τη γνώμη μου. Καθάρισε μόνη σου!
Χαιρετώ σας!
Ταραντούλα

Ανώνυμος είπε...

Τέσυ στο βασικό κορμό του σχολίου σου σαφέστατα και συμφωνώ, αλλά θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω σε δυο λεπτομέρειες. Μεγάλο μέρος της συζήτησης αφορούσε το δηλητήριο που έριξε κάποιος εδώ μέσα, ελπίζω τώρα που δήλωσε ότι έφυγε να συνεχιστεί απρόσκοπτα η συζήτηση. Η δεύτερη διαφωνία μου είναι στο θέμα της ψευδωνυμίας που έθεσες και που εχθές το είχε θέσει και η Λένα. Προσωπικά χρησιμοποιώ ψευδώνυμο, αλλά έχω γνωριστεί με αρκετούς συγγραφείς και εκδότες, δεν κρύβομαι πίσω από το ψευδώνυμο μου. Από εκεί και πέρα σε καλύπτει ένα ονοματεπώνυμο; Έχεις σκεφτεί ότι ακόμη και το ονοματεπώνυμο μπορεί να είναι ψεύτικο; Για εμένα δεν έχει σημασία αν χρησιμοποιείς ή όχι ψευδώνυμο, αλλά αυτά που έχεις να πεις, για τον λόγο αυτό δν κρύφτηκα ποτέ πίσω από το ψευδώνυμο ου χρησιμοοιώ, αλλά φροντίζω να γίνεται γνωστή και η ταυτότητά μου. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να δηλώσω την πραγματική μου ταυτότητα, η οποία είναι έτσι και αλλιώς γνωστή στη κ. Τραυλού. Από εκεί και πέρα πιστεύω ότι θα ήταν καλή μια συνάντηση bloggers, για να μπορούμε να ξέρουμε την ταυτότητα των ανθρώπων με τος οποίους συζητάμε, ένα όνομα ή ένα ψευδώνυμο δεν είναι το πρόβλημα, αλλά αυτά που έχουμε να πούμε.
Ρουσιάς Γιάννης

Χριστίνα Γεωργαλλή είπε...

Αγαπητή μου Πασχαλία,
Σ'ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Πραγματικά η απόψη σου έχει ισχύ για μένα. Σίγουρα θα συνεχίσω τώρα που ξεκίνησα, τώρα που γνώρισα αυτή την δύναμη που δεν ήξερα πως είχα. Σε πρώτο επίπεδο, θέλω να αναζητήσω αυτό που με εκφράζει, να βρω τον δικό μου τρόπο γραφής και να κατασταλλάξω σ'αυτόν. Όπως κατάλαβες έχω πολύ χρόνο μπροστά μου, μιας και είμαι πολύ μικρή ακόμα και ευελπιστώ να βελτιωθώ μέσα από την πορεία μου στο χρόνο, κοιτάζοντας προσεκτικά τα χνάρια που αφήνω πίσω μου. Επιπλέον, έχω ένα πρόβλημα. δεν ξέρω αν είναι όντως δηλαδή... Π.χ,σήμερα δεν θέλω να γράψω. Ενώ την προηγούμενη εβδομάδα ένιωθα πως το είχα ανάγκη.. Ελπίζω λοιπόν να με πιάνει πιο συχνά!!
Τέλος, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για ακόμη μια φορά που είδες αυτό που έγραψα. Και θα ήθελα στο μέλλον να με συμβουλεύεις και να με διορθώνεις όταν βλέπεις κάποιο λάθος, ακόμα και ορθογραφικό που λέει ο λόγος, ή να μου λες όταν κάτι δε σου αρέσει. Θα με βοηθούσε πάρα πολύ.
Σε ευχαριστώ και πάλι,
Χριστίνα

Ανώνυμος είπε...

Χριστίνα, είπα μόνο την άποψή μου και δεν χρειάζεται να μ' ευχαριστείς. Μετά χαράς θα συνεχίσω να σου τη λέω αν νομίζεις ότι θα σε βοηθήσει. Χαίρομαι πάντα όταν συναντώ "ψαγμένους" νέους ανθρώπους που λαχταρούν να εκφραστούν με τη γραφή. Το γεγονός ότι δεν έχεις ασταμάτητα την επιθυμία της γραφής είναι απολύτως φυσικό. Το αντίθετο θα ήταν το περίεργο. Η γραφή είναι μία παράμετρος της ζωής ενός συγγραφέα. Υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα στην καθημερινότητα και τη ζωή του. Εξάλλου, χρειάζεται απαραίτητα εμπειρίες για να γράφει. Αξίζει ίσως περισσότερο να δει μια ωραία παράσταση στο θέατρο, παρα να γράφει επί δύο ώρες χωρίς να έχει μια φρέσκια ιδέα να εκφράσει.
Τέσυ μου, καιρό είχαμε να τα πούμε. Την καλημέρα μου.
κ. Ακάμα, ευχαριστώ για την ευγενική πάντα συμμετοχή σας στο ιστολόγιο.Έχετε απόλυτο δίκιο ότι ένα όνομα δεν λύνει το πρόβλημα της κακής προαίρεσης μερικών γιατί μπορεί να είναι ψεύτικο. Όμως καλώς ή κακώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε γι' αυτό πέρα από το να αγνοούμε τις κακές προθέσεις. Σας ευχαριστώ όλους. ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

Γιώτα Φώτου είπε...

Τι κάνεις Πασχαλία;Δεν είχαμε πει ότι θα συναντηθούμε το Σεπτέμβρη;
Τι ερωτήματα είναι αυτά που θέτεις και προβληματίζεις τον κόσμο;
Λοιπόν εσύ συνέχισε να κυκλοφορείς με μίνι και με εκείνα τα πολύ ωραία νεανικά συνολάκια που έχεις. Σου πάνε! Οι συγγραφείς δεν ξέρω αν είναι στις μέρες μας πνευματικοί άνθρωποι. Είναι πάρα πολλοί!Αν ήταν όλοι αυτοί πνευματικοί άνθρωποι, με την έννοια ότι θα μπορούσαν να δώσουν κάποια κατεύθυνση στην κοινωνία, μάλλον αυτή θα έπρεπε να πηγαίνει αλλού.
Φιλιά

Ανώνυμος είπε...

Γιώτα μου, γεια σου. Είμαι αδικαιολόγητη ομολογώ που χάθηκα πάλι αλλά τρέεεεχω... Το νέο βιβλίο, η σχολική χρονιά που άρχισε και η ενοποίηση των ασφαλιστικών Οργανισμών (μην ξεχνιόμαστε πέρα από τα βιβλία έχω και ένα επάγγελμα) εξαφανίστηκα από το σύμπαν. Θα επανορθώσω όμως. Τα νεανικά συνολάκια δεν τα αποχωρίζομαι με τίποτα εννοείται. Αλλά ως γράφοντες, ότι οφείλουμε να κάνουμε κάτι παραπάνω για να βοηθήσουμε τον κόσμο γύρω μας, θα επιμείνω ότι είναι χρέος μας. Ξεχασμένο μεν, αλλά χρέος που πρέπει να το αναλάβουμε κάποια στιγμή. Την Τετάρτη θα ανέβω Θεσσαλονίκη επειδή συμμετέχω στις εργασίες του 14ου Συνέδριου Εφαρμογών Πληροφορικής της HELEXPO. Ελπίζω, αν μη τι άλλο, να προλάβω λίγο να ξεκουραστώ και να δω φίλους- συγγραφείς όπως η Έλενα Αρτζανίδου και ο ΓΙώργος Πολυράκης του οποίου περιμένω με ιδιαίτερη χαρά το νέο του βιβλίο "ΟΙ ΑΊΤΟΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ. Kαι μια που το θέμα που έχω θίξει άπτεται του ήθους των συγγραφέων, θα ήθελα να πω κάτι που χρόνια αισθάνομαι για τον κ. Πολυράκη. Ήταν ο πρώτος που με καλοδέχτηκε από τους συγγραφείς του Εκδοτικού Οίκου Ψυχογιός και όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, όσες επιτυχίες κι αν έχει κάνει, συνεχίζει να είναι ο ίδιος, ατόφιος, σεμνός και μετρημένος άνθρωπος. Έστω κι αργά, ένα ευχαριστώ για το παράδειγμα που δίνει στους νεώτερους.
ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ είπε...

Πρώτα απ' όλα θα μιλήσω σ' εσένα Πασχαλία που με το σχόλιό σου έβαλες πολύ ωραία τα πράγματα στη θέση τους. Όσο κι αν ο κύριος Αντωνίου προσπάθησε πραγματικά να βάλει υπόνοιες για την ανάρτηση στο blog μου, ξέρεις και ξέρω οτι είμαστε συνοδοιπόροι σ' έναν δρόμο αναζήτησης, κάθε τι που έχουμε κατακτησει ήταν αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και ποτέ μα ποτέ δεν θα κάναμε κακό η μία στην άλλη. Εγώ θα συνεχίζω να κάνω ανάρτηση κειμένων των φίλων κι αν το "Ήθελα" δίνει έμπνευση, ακόμα καλύτερα! Η διαχρονικότητα τώρα των βιβλίων είναι κάτι που θα κρίνει ο αρμόδιος. Δηλαδή ο χρόνος, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι βασικό. Σε παγκόσμιο επίπεδο πια λείπουν οι μύθοι. Και η υπερ-προσφορά της δεκαετίας που διανύουμε δεν ευννοεί. Όταν κάθε χρόνο, μόνο στην Ελλάδα κυκλοφορούν πάνω από 9.000 τίτλοι καταλαβαίνεις τι εννοώ. Επιπλέον σε όλα τα επίπεδα και τα καλλιτεχνικά και τα πολιτικά, οι μεγάλες επαναστάσεις παραμερίστηκαν ή αν θέλεις έχασαν την επιρροή τους πάνω στον κόσμο. Κάποτε διάβασα οτι η δεκαετία του 60 ακόμα μελετάται από επιστήμονες γιατί ήταν μια δεκαετία που υπήρχε γενική άνθιση σε όλα τα επίπεδα της τέχνης, ενώ οι δεκαετίες που ακολούθησαν, δεν μπόρεσαν ν΄' αγγίξουν την ποιότητα αυτής της δεκαετίας.Οι σύγχρονοι λοιπόν συγγραφείς (για να πάμε στα καθ' ημάς) προσπαθούν ν' αφήσουν το στίγμα τους στην λογοτεχνία, με την ελπίδα οτι τα πνευματικα΄τους παιδιά θα "παραδοθούν" στην αιωνιότητα. Θέλω να πιστεύω οτι έντιμες προθέσεις έχουμε όλοι και το έχω ξαναπεί οτι στο χώρο μας δεν χωράνε ταμπέλες και εύκολοι χαρακτηρισμοί. Το χάρισμα που μας δόθηκε, δεν μας κάνει διαφορετικούς από τον απλό κόσμο παρά μόνο όσο γράφουμε ένα βιβλίο. Αν πιστέψουμε κάτι τόσο πλάνο, τότε μπορούμε ίσως να μιλάμε για...προσωπείο.

Θάλεια Ψαρρά είπε...

Καλησπέρα σε όλους και από εμένα. Παρακολούθησα με προσοχή την συζήτηση αλλά λόγω υποχρεώσεων δεν μπόρεσα να γράψω νωρίτερα όσο και αν το ήθελα!!Πασχαλία, έθεσες θέμα που …καίει. Και όχι μόνο σχετικά με τους συγγραφείς αλλά γενικότερα σαν φιλοσοφία. Ο ορισμός του πνευματικού ανθρώπου είναι ένα θέμα που αξίζει γενικά συζήτηση. Επιτρέψτε μου λοιπόν να το πάρω λίγο από την γενική του διάσταση και μετά να το ειδικεύσω και στους συγγραφείς! Τι είναι πνευματικός άνθρωπος καταρχήν και από πού βγαίνει αυτός ο ορισμός? Από ποια χαρίσματα απαρτίζεται αυτός που ορίζουμε ως πνευματικό? Είναι η μόρφωση? Η παιδεία? Ο τρόπος ζωής? Ο τρόπος σκέψης? Οι πράξεις του? Το ταλέντο του (για τους συγγραφείς)? Ο τρόπος που αντιμετωπίζει τους γύρω του? Τι είναι? Φυσικά τα ερωτήματα είναι ρητορικά και δεν περιμένω κάποια απάντηση, απλά τα θέτω για να δούμε λίγο τις παραμέτρους. Συνδυάστε όλα αυτά μαζί και μετά αρχίστε να τα αφαιρείτε ένα ένα από το σύνολο να δούμε πού καταλήγουμε. Μόρφωση χωρίς παιδεία ψυχής και χαρακτήρα είναι άχρηστη. Μόρφωση και παιδεία, «ανοίγουν» το μυαλό και βοηθούν στον τρόπον σκέψης. Ο τρόπος σκέψης επηρεάζει τις πράξεις. Και οι πράξεις, σου χαράζουν το δρόμο για τον τρόπο ζωής. Πού θέλω να καταλήξω? Ότι το πνεύμα είναι κάτι άυλο αλλά και πολυσύνθετο! Απαρτίζεται από πολλά πράγματα αλλά είναι θέμα του χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου πώς θα το εξωτερικεύσει. Εδώ μπαίνει στη μέση η φιλοδοξία και κυρίως η ματαιοδοξία του κάθε ένα από εμάς. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν γεμίσει τοίχους με κάδρα από τα πτυχία τους και έχουν και χίλια άλλα ταλέντα…άνθρωποι του πνεύματος λοιπόν…Τους πλησιάζεις, πας να τους μιλήσεις, να ανοίξεις κουβέντα μαζί τους και σε σνομπάρουν ή χρησιμοποιούν τις γνώσεις τους για να σε εντυπωσιάσουν, να σε μειώσουν…να σου κάνουν ξεκάθαρο ότι ανήκεις σε…κατώτερη κλίμακα! Χάνουν την ουσία και την ανθρώπινη επαφή, που αν το καλοσκεφτούμε αυτή έχει την περισσότερη σημασία στην ζωή μας. Χρησιμοποιούν τις γνώσεις τους και το…βάρθρο στο οποίο τους έχουν ανεβάσει τα πτυχία τους, για να μιλήσουν με ειρωνεία και πικρία απέναντι στους άλλους και κρατούν άμετρες αποστάσεις. Και όλο αυτό για να αποδείξουν τι? Δεν έχω ακόμη καταλάβει. Μπορεί λοιπόν ένας τέτοιος άνθρωπος να θεωρηθεί πνευματικός? Προσωπικά πιστεύω πως όχι. Πνευματικός θα έπρεπε να θεωρείται κάποιος που οι γνώσεις, η παιδεία, οι σκέψεις και ο χαρακτήρας του τον έχουν απαλλάξει από τα κόμπλεξ του. Εκείνος που χρησιμοποιεί τα χαρίσματα του για να κάνει τα πράγματα στην ζωή του και στην ψυχή του ποιο απλά. Τις σχέσεις του ποιο αληθινές. Εκείνος που πραγματικά μαθαίνει από τα βιβλία μπορεί να έχουν περάσει από τα χέρια του αλλά και από τα βιώματα του και που δεν παπαγαλίζει θεωρίες που έμαθε για να εντυπωσιάσει. Εκείνος που έχει ψάξει τον εαυτό του, τα έχει βρει μαζί του και πλέον ψάχνει να έρθει κοντά με τους υπόλοιπους και όχι να τους απομακρύνει. Εκείνος που την γνώση του την θέλει για να νιώθει καλά με τον εαυτό του και όχι για να διαχωρίσει την θέση του από τους άλλους! Ένας δάσκαλος που είχα κάποτε μας έλεγε ότι στα μαθήματα και στην ζωή, τα πράγματα… «όσο πιο καλά τα ξέρεις, τόσο ποιο απλά τα λες». Άρα λοιπόν, ας αφήσουμε όλοι το πνεύμα να συνυπάρξει αρμονικά με την ψυχή μας και ας προσπαθήσουμε να απεγκλωβίσουμε τον καλό μας εαυτό από μέσα μας. Αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους, άρα συμπερασματικά και για τους συγγραφείς. Τους έχει δοθεί ένα ιδιαίτερο ταλέντο, να εκφράζουν, σκέψεις, απόψεις και θέσεις, δημιουργώντας ιστορίες που ταξιδεύουν όλους εμάς. Παραμένουν όμως άνθρωποι σαν κι εμάς. Με τις ίδιες ανησυχίες, αγωνίες και ανασφάλειες….και ίσως και λίγα περισσότερα ακόμη λόγω…καλλητεχνικής φύσης. Γιατί λοιπόν να φτιάξουμε άλλη μια κατηγορία ΚΑΙ για αυτούς και να μην τους αφήσουμε να είναι απλά άνθρωποι με τα καλά, κακά τους και ΚΥΡΙΩΣ τον αυθορμητισμό τους? Γιατί να πρέπει να ορίσουμε το πώς θα έπρεπε να είναι ένας συγγραφέας και να μην τον αφήσουμε να είναι ο εαυτός του? Και για ποιο λόγο εκείνος να καθίσει σε αυτή την θέση που εμείς τον βάζουμε και να μην επιλέξει να έρθει πιο απλά και ποιο κοντά σε όλους? Στο κάτω κάτω, ιστορίες ανθρώπων γράφουν. Τις ψυχές των ανθρώπων στοχεύουν να κερδίσουν και αυτό θα το κάνουν μόνο αν τους πλησιάσουν. Χωρίς μάσκα, χωρίς προσωπεία. Με αυθεντικότητα. Πλάθουμε πάντα εμείς χαρακτήρες τον ανθρώπων στο μυαλό μας σύμφωνα με το πώς θα θέλαμε να είναι..πολλές φορές αυτό το επιβάλλουμε κιόλας και μετά κατηγορούμε τους άλλους και από πάνω για έλλειψη ειλικρίνειας και αυθεντικότητας. Όλοι…πνευματικοί ή μη, πέρα από οποιονδήποτε τίτλο που μπορεί να μας ακολουθεί είμαστε άνθρωποι. Ας συμπεριφερθούμε λοιπόν απλά ανθρώπινα και αληθινά, χωρίς τα πρέπει που μπορεί να περιέχονται στις πρόσθετες ιδιότητες μας. Ας τολμήσουμε λοιπόν απλά να είμαστε αυθεντικοί χωρίς να περιπλέκουμε τα πράγματα!!
Συγχωρέστε με για το μακροσκελές σχόλιο μου…αλλά είναι ένα κακό συνήθειο που με ακολουθεί. Ζητώ συγγνώμη αν σας κούρασα και σε περίπτωση που κάποια πράγματα τα έγραψα κάπως έντονα, ξεκαθαρίζω πως δεν είχα καμία πρόθεση ειρωνείας και ότι έγραψα το έγραψα με την καλύτερη διάθεση. Την πικρία μου και τον εκνευρισμό μου για την συμπεριφορά και τις κακεντρέχειες του κ. Αντωνίου που προκειμένου να εκφράσει τις απόψεις του «έστησε στον τοίχο» όλους τους υπόλοιπους, δεν θα την σχολιάσω λόγω σεβασμού προς τους συμμετέχοντες στης συζήτησης αλλά και προς την Πασχαλία που θεωρώ πως δεν θα ήθελε να συνεχιστεί κάτι τέτοιο για το ιστολόγιο της.
Για να συνοψίσω λοιπόν, είμαι οπαδός της ειλικρίνειας και της απλότητας σε όλα τα επίπεδα και χαίρομαι που οι συγγραφείς που εξέφρασαν την άποψη τους σε αυτήν την συζήτηση, είναι όντως απλοί, αληθινοί και ειλικρινείς και εύχομαι να παραμείνουν έτσι. Πάντα χαίρομαι να γνωρίζω τέτοιους ανθρώπους . Καλό απόγευμα σε όλους.
Θάλεια Ψαρρά.

Ανώνυμος είπε...

Θάλεια μου, καλώς όρισες στη συντροφιά μας. Δεν θα διαφωνήσω ούτε με μια λέξη απ' όσα έγραψες. Τα πτυχία χωρίς κοινωνική συνείδηση και γενικώς χωρίς συνείδηση δεν αναγάγουν κανέναν σε πνευματικό άνθρωπο. Η ζύμωσή του με την κοινωνία στην οποία είναι ενταγμένος, το αλτρουιστικό του προφίλ και η προσφορά των γνώσεων και των ατομικών του επιτευγμάτων για την εξέλιξη και τη βελτίωση του κόσμου του είναι η ειδοποιός διαφορά που καθιστά έναν πεπαιδευμένο άνθρωπο, πνευματικό.
Σαφώς οι συγγραφείς δεν κατακτούν τον τίτλο του πνευματικού ανθρώπου επειδή γράφουν. ΑΥτό είναι το αγκάθι στο θέμα που έθεσα. Ότι ελάχιστοι συγγραφείς μπορούν να αναχθούν στη σφαίρα του αληθινού πνευματικού ανθρώπου. Και τα θέματα τίθενται για να προβληματιστούμε σε πρώτη φάση και σε δεύτερη, για να αναλογιστούμε, αν το θελήουμε, την ευθύνη να συμβάλλουμε ενεργά στη βελτίωση των κακώς κειμένων γύρω μας.
Σαφώς οι συγγραφείς είναι απλοί άνθρωποι σαν όλους, κι αυτό το δικαίωμα στην αυθεντικότητα είναι που επεσήμανα, γιατί κάποιες φορές η σχέση συγγραφέα-αναγνώστη γίνεται δυσχερής ακριβώς επειδή αντιμετωπίζεται ο συγγραφέας σαν κάτι διαφορετικό απ' την απλή, γεμάτη αδυναμίες ανθρώπινη υπόστασή του.
Θάλεια, να μας γράφεις συχνότερα. Και τώρα που θα έρθω στην Θεσσαλονίκη, αν θες τα λέμε και από κοντά. Στείλε μου με mail το κινητό σου. ΦΙΛΙΑ

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητοί φίλοι,
βάζοντας αυτή την ανάρτηση είχα δύο σκοπούς. (Όχι δεν ήθελα να βάλω φωτιές, μη γελάς Λένα). Ο ένας σκοπός ήταν να προβληματιστούμε πάνω στο θέμα της κοινωνικής δράσης του σύγχρονου συγγραφέα και ο άλλος, να ξεδιπλώσουμε λίγο τη μουδιασμένη μας έκφραση, διατυπώνοντας συγκροτημένα τις απόψεις μας. Αν εξαιρέσουμε το πειραχτήρι-Ταραντούλα, η συζήτηση υπήρξε ιδιαίτερα εποικοδομητική, καθώς μπορεί να απομονώσει κανείς πολύ καλά κείμενα επί του θέματος, όπως είναι της Τέσυς και της Θάλειας. (τους δόκιμους συγγραφείς δεν τους κρίνω). Είναι πολύτιμο για μένα, να έχω τέτοιες αξιόλογες καταχωρήσεις στο ιστολόγιό μου μιας και δίνω το έναυσμα να εκδηλωθούν ταλέντα στην έκφραση και την γραφή. (η ιδιότητα του εκπαιδευτικού δεν λέει να με εγκαταλείψει) ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΟΛΟΥΣ, ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

Maria Kat είπε...

Ταραντούλα ως απάντηση σου στο σχόλιο για τους πνευματικούς ανθρώπους σου δίνω την ανάρτηση της Θάλειας (φιλενάδα μπράβο!!!!...μετά εγώ λέω ότι γράφω κατεβατά!!!!:p). Πνευματικός άνθρωπος για τον καθένα είναι κάτι διαφορετικό. Είναι αυτός που τον καθοδηγεί σε προσωπικό επίπεδο. Εσύ μπορεί να θεωρείς πνευματικό κάποιον που εγώ τον βλέπω και μου φαίνεται εντελώς κενός ως άνθρωπος και δεν έχει να μου προσφέρει κάτι. Δεν μπορώ να θεωρήσω πνευματικό έναν άνθρωπο που είναι ψυχρός σαν πάγος και που με το που ανοίγει το στόμα του πρέπει να επιστρατεύσω λεξικά και κώδικα φιμπονάτσι για αποκωδικοποίηση.

Όσο για το πόσοι και ποιοι γράφουν καλά αυτό είναι επισης κάτι το εντελώς υποκειμενικό. Και πάλι ο καθένας κρίνει με δικά του κριτήρια το τι θελει και τι του αρέσει να διαβάζει. Για τα υπόλοιπα που ήθελα να πω με κάλυψε πλήρως η κυρία Θάλεια παραπάνω!!!!

Χριστίνα Γεωργαλλή είπε...

Εγώ με τη σειρά μου θέλω να τονίσω κάτι που κράτησα από όσα είπε η κυρία Θάλεια Ψαρρά:
"Πλάθουμε πάντα εμείς χαρακτήρες τον ανθρώπων στο μυαλό μας σύμφωνα με το πώς θα θέλαμε να είναι.. πολλές φορές αυτό το επιβάλλουμε κιόλας και μετά κατηγορούμε τους άλλους και από πάνω για έλλειψη ειλικρίνειας και αυθεντικότητας."
Το έχω πάθει πολλές φορές. Ταυτίζω συχνά τη ζωή κάποιου που γνώρισα πρόσφατα με τη δική μου και την ερμηνεύω πάντα με μένα και με όσα προβλήματα είχα εγώ. Είναι πράγματι μεγάλο λάθος γιατί..κάνεις πάντα λάθος! Δεν κοιτάς τον άλλον στα μάτια, δεν τον αγαπάς γι' αυτό που είναι αλλά γι'αυτό που θα ήθελες να σου προσφέρει ή που βλέπεις ότι μπορεί να σου προσφέρει. Με λίγα λόγια γνωρίζεις κάποιον και λες ότι έχει όλα όσα θέλεις -κι ας μην ξέρεις ακόμα καλά καλά κι εσύ τι θέλεις- και τον βάζεις σε μια διαδικασία να σου αποδείξει αυτά που λες. Και φυσικά εκείνος δεν μπορεί γιατί δεν μπορεί να μαντέψει τι θες! Ψάχνεις να βρεις έναν ειλικρινή άνθρωπο και δεν τον βλέπεις επειδή δεν ακούς να σου λέει αυτά που θες να ακούς! Γενικώς πάντα καταλήγεις να πληγώνεσαι εσύ.. Που θα πάει, θα βρω ΚΑΠΟΤΕ τις ισορροπίες και σ'αυτό, δε θα τις βρω;!!!

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστούμε πολύ για την ωραία συζήτηση και περιμένουμε την επόμενη φωτιά που θα ανάψετε. Ελπίζω να μη πςράσυν πάλι δυο μήνες.

Ταραντούλα είπε...

είχα πει αποχωρώ αλλά τα σχόλια σας με έφεραν πίσω.Did you miss me?λοιπόν μια και μιλήσατε για κακία, για πειραχτήρια(μ΄αρέσει η λέξη κ. Τραυλού)και όλα αυτά τα καλά για μένα, επανέρχομαι να θέσω το εξής ερώτημα:
Δηλαδή μέση λύση δεν υπάρχει; Ή είσαι μεγάλη ψωνάρα που μιλάς με κώδικες και κάνεις τον καμπόσο ή είσαι μια λαικάντζα συγγραφέας που παίζεις πεντόβολα με τους αναγνώστες;
μήπως τελικά αυτό είναι το προσωπείο που ζητάει ο αναγνώστης να το φορέσει ο συγγραφέας;
φιλιά πολλά και κ. Ακάμα συγνώμη που επανήλθα΄.

Maria Kat είπε...

Δηλαδή... την επικοινωνία με τους αναγνώστες εσύ την θεωρείς....πεντόβολα και τους συγγραφείς που τους αρέσει και την επιδιώκουν....λαϊκάντζες;???
Αυτο προσπαθείς να μας πεις τώρα??
Για εσένα ποιο είναι το ιδανικό δηλαδή?

Θάλεια Ψαρρά είπε...

Καλησπέρα σε όλους...Ταραντούλα και πάλι από λάθος οπτική το πήρες το θέμα. Κανείς δεν είπε ούτε ότι οι συγγραφείς πρέπει να είναι ψώνια, ούτε να παίζουν πεντόβολα με τους αναγνώστες! Δεν καταλαβαίνω γιατί ψάχνεις τα άκρα λοιπόν! Είπαμε πως πέρα από συγγραφείς είναι άνθρωποι, όπως όλοι που έχουν το δικαίωμα να αποποιούνται κάθε προσωπείου! Τώρα το αν θα θελήσουν να παίξουν πεντόβολα ή ακόμη και σφαλιάρες με τους αναγνώστες τους είναι ένα θέμα καθαρά δικό τους και δεν μας αφορά! Και αν εμείς θέλουμε πάση θυσία να τους εντάξουμε σε μια κατηγορία που συνοδεύεται από κανόνες συμπεριφοράς, δεν είναι καθόλου υποχρεωμένοι να σταθούν εκεί! Μην πας σε λάθος κατευθύνσεις λοιπόν....επίσης το να θέλει κάποιος απαραίτητα να αποσπά την προσοχή, έστω και με αρνητικό τρόπο είναι κακό συνήθειο...να το προσέξεις!! Βρίσκεσαι σε μια δημόσια συζήτηση και οφείλεις σεβασμό προς τους συνομιλητές σου! Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να δείξουμε ανοχή στον αρνητισμό σου αλλά βέβαια ούτε και μπορούμε να σε αφήσουμε να μιλάς με τόση ειρωνεία ! Ψάξε βρες σε παρακαλώ λίγη καλοπροαίρετη διάθεση για να συμμετέχεις ήρεμα σε μια συζήτηση σεβόμενος τις απόψεις των συνομιλητών σου και τότε πολύ ευχαρίστως να αναπτύξουμε όποιο θέμα θέλεις! Όχι όμως με αυτό το ύφος και αυτόν τον τόνο!! Με παρέσυρες να μιλήσω κι εγώ ποιο έντονα απ’ότι συνηθίζω, ζητώ συγνώμη και από τους υπόλοιπους, και από την Πασχαλία αφού στο Blog της βρισκόμαστε και προσωπικά δεσμεύομαι, πως δεν θα σου ξαναδώσω προσοχή όσο την διεκδικείς με αυτόν τον τρόπο!!!
Καλό απόγευμα σε όλους και πάλι ζητώ συγνώμη για το έντονο της ομιλίας μου!

Ανώνυμος είπε...

Να ζητήσω και εγώ συγνώμη κ. Τραυλού, αλλά δεν μπορώ ε την σειρά μου να μην απαντήσω στην ταραντούλα. Εμένα δεν μου έλειψε καθόλου η ολιγόλεπτη απόχή του από την συζήτηση και είμαι ο μόνος που δεν αναφέρθηκα ούτε μια φορά στο πρόσωπό του. Από εκεί και πέρα εαν το συγκεκριμένο άτομο συνηθίζει να χαλάει με αυτό τον τρόπο μια συζήτηση είναι θέμα που θα πρέπει να το προσέξει ιδιαίτερα. Βρίσκω ότι είσασταν υπερβολικά ευγενική μαζί του και δεν αξίζει τον κόπο, ιδιως όταν σας προσβάλλει με τον τρόπο αυτό μέσα στο ιστολόγιό σας. Από εκεί και πέρα εαν διανοηθεί να μπει στο δικό μου θα σβήσω το οποιοδήποτε σχόλιο του, ακόμη και αν είναι ευγενικό, που δεν το πιστεύω.Από εκεί και πέρα κάναμε λίγο πολύ όλοι ένα λάθος, του δώσαμε μεγαλύτερη σημασία από ότι έπρεπε ενώ εαν δεν του απαντούσε κανένας δεν θα συνέχιζε την συζήτηση. Τέτοια άτομα τρέφονται όσο τους δίνεις προσοχή και αξία που δεν έχουν. Σας ζητώ και πάλι συγνώμη για τον τρόπο που αναγκάστηκα να εκφραστώ και να είστε σίγουρη οτι δεν θα επαναληφθεί. Ευχαριστώ πολύ.

ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ είπε...

Παρ' όλο που το θέμα έληξε, η Αφροδίτη σε ψάχνει γιατί θέλει να σου εξηγήσει κάποια πράγματα για το κειμενό της και παράλληλα να επικοινωνήσει μαζί σου που είσαι από τις αγαπημένες της συγγραφείς! Το mail που έχω όμως, δεν είναι σωστό. Μπορείς να μου στείλεις το νέο σου mail;