Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008

ΑΠΑΤΗ ΚΑΙ ΑΥΤΑΠΑΤΗ...



Μ’ αρέσει να πιστεύω στον κεραυνοβόλο έρωτα και στην αιώνια αγάπη. Δακρύζω πάντα στις ρομαντικές ταινίες και τα παραμύθια. Θυμάμαι, η πιο αγαπημένη μου σκηνή από την ταινία «ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ» ήταν εκείνη που σε μια κουκέτα την ώρα της βύθισης ένα ζευγάρι υπερηλίκων περιμένουν το θάνατο αγκαλιασμένοι, νικώντας με τη συντροφικότητά τους ακόμη και τον προαιώνιο φόβο του τέλους.
Όσο ρομαντική κι αν είμαι ωστόσο, κι όσο κι αν θέλω να συντηρήσω αυτό τον ρομαντισμό έστω και ως εργαλείο για τη συγγραφική μου δράση, δυστυχώς πολλές φορές απογοητεύομαι. Ζούμε στην εποχή του καταιγισμού των διαζυγίων, των περιστασιακών σχέσεων που διαρκούν πολλές φορές μονάχα λίγες ώρες και οι συνευρισκόμενοι δεν προφταίνουν να ανταλλάξουν ούτε τα ονόματά τους ώστε μόλις ξημερώσει να χαθεί η μνήμη της βραδιάς μες στην ανωνυμία των πρωταγωνιστών της. Ζούμε στην εποχή της απάτης και της αυταπάτης. Γιατί τι άλλο από αυταπάτη μπορεί να είναι όταν νομίζουμε ότι απατώντας το σύντροφο ή σύζυγο που έχουμε διαλέξει, δεν απατούμε τον εαυτό μας, «επαιτώντας» την αγάπη εκεί που εκ προοιμίου δεν θα τη βρούμε. Στο ψέμα, την υποκρισία, την ψευδαίσθηση.
Δεν θέλω να γίνω δογματική. Αλλά εφόσον διακρίνω μια διάθεση για εποικοδομητική κουβέντα ας σκαλίσουμε λίγο τις σημερινές ανθρώπινες σχέσεις, τις επιφανειακές πολλές φορές, τις περιστασιακές, τις ανώριμες, τις ληξιπρόθεσμες. Κι ακόμη ας δούμε πόση ζημιά προκαλούν οι άρρωστες σχέσεις που συνεχίζουν να δένουν ανθρώπους που δεν αγαπιούνται.
Οι σύγχρονοι άνθρωποι είμαστε μόνοι. Η μοναξιά έχει γίνει δεύτερη φύση μας. Φοβόμαστε να εκφραστούμε. Να δεθούμε. Πρόχειρο φαγητό, πρόχειρο ντύσιμο, πρόχειρες σχέσεις. Η προχειρότητα έχει παρεισφρήσει σε κάθε τομέα της ζωής μας. Και μόνο όταν προκύψει ένα παιδί κι ένας γάμος βρισκόμαστε προ των ευθυνών μας και τότε αρχίζουν τα δύσκολα γιατί η σοβαρότητα και η υπευθυνότητα δεν έρχεται πατώντας κουμπιά αλλά κατακτάται με μακροχρόνια παιδεία και άσκηση.
Η θρησκεία είναι αλήθεια όσο κρατούσε πιο κοντά της το σύγχρονο άνθρωπο κάτι κατάφερνε όσον αφορά τη διατήρηση υγιούς του θεσμού του γάμου. Απ’ την ώρα που αμφισβητήθηκε όμως αυτός καθεαυτός ο θεσμός οι σχέσεις έχουν δεχτεί ακόμη χειρότερο πλήγμα καθώς δεν υπάρχει πια ως η ύψιστη απόδειξη αγάπης και αφοσίωσης μεταξύ δύο ανθρώπων. Κυρίαρχη λέξη η φθορά και η ασυμφωνία χαρακτήρων ως αιτίες διάλυσης των γάμων.
Θα πρόσθετα και την ανία, που δεν καταγράφεται βέβαια στα διαζευκτήρια. Γιατί τα ζευγάρια χωρίζουν επειδή βαριούνται να είναι μαζί. Επειδή δεν κάνουν τίποτε τις περισσότερες φορές για να διασώσουν το γάμο τους. Όταν φθαρεί ένας γάμος ή μια σχέση δεν ενδιαφέρονται πώς να τη συντηρήσουν αλλά την ακυρώνουν και την αλλάζουν. Σαν παλιά τρύπια κάλτσα…
Η γιαγιά μου αντιθέτως και η μητέρα μου σπάνια πετούσαν πράγματα. Την τρύπια κάλτσα την μπάλωναν και τη σχέση … που έμπαζε νερό, έβρισκαν τους κατάλληλους ηθικούς φραγμούς και … έτσι έκλειναν ερμητικά τις ρωγμές και αποκαθιστούσαν την ισορροπία. Αυτό εξάλλου επιβάλλει η προαιώνια συμπαντική οικονομία.
Μήπως τελικά έχουμε γίνει πολύ επιπόλαιοι; Μήπως οι αιτίες διαζυγίου και οι αιτίες μοιχείας «μπάζουν» και πρέπει να σταθούμε απέναντι στα φαινόμενα με περισσότερο σκεπτικισμό και αυστηρότητα ώστε να βρούμε στεγανά; Μήπως και το κίνημα του φεμινισμού έριξε τη χαριστική βολή στην οικογένεια;
Ας δούμε λοιπόν το θέμα εφ’ όλης της ύλης, για να μην παρασυρθώ και γράψω βιβλίο στο ιστολόγιο επί του θέματος.
Όσοι πιστοί της συζήτησης προσέλθετε. Σας περιμένω.

33 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Να τολμήσω να αφήσω το πρώτο σχόλιο; Ένα νέο post και προβλέπω μια νέα φωτιά στο ιστολόγιό σας. Ανοίγεται ένα ακόμη θέμα που καίει και που πολλές μπορούμε να θεωρήσουμε ότι μπορεί να είναι οι αιτίες που δημιουργούν ανάλογα προβλήματα στις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Οι πολλές ώρες ουλειάς, ο υπερκατανλωτισμός στα υλικά αγαθά και η ολοένα μεγαλύτερη απομακρύνσή μας από τα πνευματικά, η απομόνωσή μας από τον έξω κόσμο και η ολοένα μεγαλύτερη προσήλωσή μας στην τηλεόραση. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι εύκολο να αντιστρέψουμε την πορεία αυτή προσωπικά δηλώνω απαισιόδοξος. Εκεί που θα διαφωνήσω μαζί σας ίναι ότι παλαιότερα η θρησκεία κρατούσε τα άτομα μακρυά από τα διαζύγια, ο λόγος που δεν υπήρχαν τόσα πολλά είναι κατά τη γνώμη μου η υποκρισία, καθώς υπήρχε ο φόβος του κουτσομπολιού, ιδίως όταν οι κοινωνίες ήταν πιο κλειστές σε σχέση με την σημερινή.

EKT είπε...

Μεγάλο και καυτό θέμα έπιασες, αγαπητή Πασχαλία.
Θα συμφωνήσω με το φίλο Ακάμα, η θρησκεία μπορεί να ενεργούσε ως αποτρεπτικός παράγοντας μόνο σε εκείνους που πραγματικά πιστευαν και είχαν κάνει σκοπό της ζωής τους την τήρηση των ηθικών κανόνων που τους επέβαλε η θρησκεία τους. ΄Ομως πόσοι πραγματικά ήταν αυτοί που στέκονταν στην ουσία και όχι στον τύπο; Για πόσους η πίστη και δέσμευση σε ένα γάμο ήταν ηθική επιταγή και όχι κοινωνική συνθήκη; Και αν θέλουμε να μιλήσουμε για όσα συνέβαιναν λίγα χρόνια μόλις πριν στην Ελλάδα, μια και για άλλες χώρες δε διαθέτω στοιχεία, έχω την εντύπωση ότι εκείνος ο παράγοντας που απέτρεπε τα πολλά διαζύγια δεν ήταν η θρησκεία. Υπήρχαν πράγματι στο παρελθόν γάμοι που διαρκούσαν χρόνια είναι η αλήθεια, όμως αυτό που έδενε τους ανθρώπους τις πιο πολλές φορές δεν ήταν η αγάπη, η ανεκτικότητα, η συγνώμη, η πίστη σε ηθικές αξίες, αλλά η συνήθεια και οι κοινωνικές συνθήκες. Πολλές φορές ένας γάμος λειτουργούσε επιφανειακά, ενώ παράλληλα λειτουργούσαν και άλλες καταστάσεις, κάθε άλλο παρά ηθικές και ωραίες. Ας μη ξεχνάμε επίσης ότι η νομοθεσία ήταν αρκετά αυστηρή. Οι λόγοι διαζυγίου ήταν ελάχιστοι και παρείχαν δικαίωμα λύσεως του γάμου μόνο στο ΅θύμα΅. Το διαζύγιο κοινή συναινέσει ήταν άγνωστο. Τα ζευγάρια που συμφωνούσαν να χωρίσουν κατέφευγαν σε κάθε είδους τερτίπια για να το επιτύχουν. Αντιθέτως αν το ΅θύμα΅δε συμφωνούσε, η άλλη πλευρά ήταν καταδικασμένη να μένει εσαεί σε ένα γάμο που είχε πεθάνει. Είσαι πολύ νέα για να γνωρίζεις το μεγάλο δράμα που παιζόταν κάποτε με αυτούς που δεν μπορούσαν να πάρουν διαζύγιο. Οι ΅αλύτρωτοι΅όπως αποκαλούσαν τους εαυτούς τους, είχαν κάνει μέχρι σωματείο και προσπαθούσαν με κάθε μέσο να βρούν λύση στο πρόβλημά τους. Πολλοί είχαν δημιουργήσει νέες οικογένειες, εκτός γάμου, ενώ τυπικά έμεναν παντρεμένοι με άλλο πρόσωπο.
Θυμάμαι ακόμη κάποιες κυρίες που ο σύζυγός τους ήθελε να χωρίσει για να παντρευτεί άλλη, να ασκούν πιέσεις και οικονομικά ανταλλάγματα για να το δώσουν, ή και να το αρνούνται λέγοντας ΅ας κάνει ότι θέλει εγώ θα είμαι η κυρία τάδε ...΅ Θυμάμαι επίσης και άλλες περιπτώσεις ανδρών που η γυναίκα τους είχε πάψει να τους αγαπά και είχε αγαπήσει άλλον, να υποβάλλουν την γυναίκα τους στην ταπείνωση της ποινικής δίκης για μοιχεία, μόνο και μόνο για να μη μπορεί να παντρευτεί αυτόν που αγαπούσε.
Για αυτή την ηθική μιλάμε; Για την ηθική του κουκουλώματος και της υποκρισίας, της κοινωνικής συμβατικότητας. ΄Οχι,ο γάμος δεν είναι παλιά κάλτσα που μαντάρεται, είναι μια διαρκής και οδυνηρή πολλές φορές άσκηση αγάπης, για αυτό και δε νοσταλγώ αυτή την εποχή. Δε θέλω να βλέπω τα πράγματα πίσω από ένα ρόδινο πέπλο και να εξωραίζω καταστάσεις σάπιες. Προτιμώ τη σημερινή εποχή, μπορεί να είναι σκληρή, αλλά τουλάχιστον υπάρχει ειλικρίνεια και για να πω και κάτι ακόμη πιο τολμηρό, χαιρετίζω με αισιοδοξία το ΅σύμφωνο συμβίωσης΅. Να προχωρούν οι σύντροφοι ελεύθεροι και χωρίς ψευδαισθήσεις στο μέλλον. Σας τρομάζω;

Ανώνυμος είπε...

Ίσως να μην το διατύπωσα σωστά. Σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ τη θρησκεία ως πανάκεια και "ομπρέλα" του γάμου. Απλώς θεωρώ ότι οι άνθρωποι οι προσκολλημένοι σ' ένα δόγμα είχαν την τάση να προσπαθούν περισσότερη για τη διατήρηση του θεσμού εν αντιθέσει με όσους έχουν αποδεσμευτεί από αυτή την κατά κάποιον τρόπο φραγή και είναι πιο "άνετοι" στο στις αποφάσεις και τις επιλογές τους, ενεργώντας πιο παρορμητικά. Η όποια θρησκεία προωθεί την έννοια της αυτοπειθαρχίας και του αυτοελέγχου και βάζει σε δεύτερη μοίρα την παρόρμηση και τα συναισθήματα. Ως εκ τούτου έχει μια βάση η άποψή μου χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η θρησκεία είναι "προστάτιδα" του γάμου. Κατά την ταπεινή μου γνώμη εκείνο που προέχει σ' ένα γάμο είναι να λέγονται τα πράγματα με το όνομά τους και να αφήνουν οι σύντροφοι ο ένας στον άλλο χρόνο και χρόνο για να εξελιχθεί. ΑΝ καταστρατηγείται η ελεύθερη βούληση οδηγούμαστε σε καταπίεση και η καταπίεση οδηγεί σε ακρότητες.
Αγαπητή μου κ. Τσαμαδού, σαφώς έχω δρόμο μπροστά μου για εντρυφήσω στη ζωή όμως τη ζωή από την πλευρά της γενιάς μου, όπως κι εσείς από τα βιώματα της δικής σας γενιάς.Κατανοώ την αγανάκτισή σας για την ομηρία των ανθρώπων της εποχής σας σε γάμους που δεν τους εξέφραζαν, αλλά από την άλλη, στην ηλικία που είμαι ζω και με το επάγγελμα που εξασκώ έχω διαπιστώσει ότι τα όρια της ελευθερίας έχουν παραβιαστεί. Γιατί έχω την ακράδαντη πίστη ότι και η ελευθερία έχει όρια. Είναι ομολογουμένως πολύ δυσάρεστο να με κυκλώνουν γάμοι αστραπές, γάμοι του εξαμήνου που διαλύονται με την αιτιολογία της ανίας, όπως επίσης και φαύλες εξωσυζυγικές σχέσεις παντρεμένων που επιδιώκουν περιστασιακά ένα σαρκικό και μόνο σμίξιμο με κάποιον/α για να καταπολεμήσον αυτή την ανία ρισκάροντας πολλές φορές μια σταθερή και τρυφερή σχέση, η οποία μπορεί να μην διαθέτει τη γοητεία του καινούργιου και το πάθος του άγνωστου και του ευκαιριακού, όμως προσφέρει την ασφάλεια που βοηθάει έναν άνθρωπο να ζει ήρεμα και δημιουργικά. Αυτό το θέμα ήθελα να θίξω και ας μην πάμε στην αντίπερα, ακραία όχθη ότι αφορίζω τα διαζύγια. Αντίθετα, είμαι υπέρ τους και το έθιξα όταν αναφέρθηκα στις "άρρωστες σχέσεις" και στις αρνητικές συνέπειες που επιφέρουν.
Θα συμφωνήσω με την παρατήρηση του κ. Ακάμα ότι έμμεσα μια αιτία του κακού είναι η τάση να αλλάζουμε ή να πετάμε τα πάντα, ό,τι παλιό, ακόμη και τις σχέσεις αναζητώντας πιο φρέσκιες, πιο δυνατές. Πόσο όμως θα αντέξει αυτή η γενιά, με τόση δουλειά και συνάμα με τόση εσωτερική μοναξιά; Ένα καμπανάκι στη γενιά μου ήθελα να χτυπήσω. ΦΙΛΙΚΑ, ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

Ανώνυμος είπε...

Ξέχασα να τοποθετηθώ υπέρ του συμφώνου συμβίωσης. ΄Θα πω ότι κι εγώ είμαι υπέρ και μάλιστα φανατικά γιατί αφήνει το περιθώριο της ελεύθερης βούλησης έχοντας καλύψει τις κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες μιας μακροχρόνιας συμβίωσης. Εξάλλου, το θέμα μας είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και όχι ο θεσμός του γάμου με την στενή έννοια ενός ορισμού ή μιας κοινωνικής σύμβασης. Το πρόβλημα είναι γιατί διαλύονται ή είναι σαθρές οι ανθρωπινες σχέσεις και όχι οι γάμοι. Η ρίζα του κακού είναι οι άνθρωποι και οι επιλογές τους και όχι οι θεσμοί.Προαισθάνομαι ότι και σ' αυτό το θέμα θα πούμε πολλά, κι αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα, γιατί κάτι καλό θα βγει πάλι απ' την κουβέντα μας. Φιλικά, ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

Ταραντούλα είπε...

γεια σου κοριτσάκι με τα σπίρτα! την καλημέρα μου και πάλι και στ αλήθεια πολύ μ αρέσει το νέο θέμα! έχει δίκιο όπως τα λέει η κ. Τσαμαδού αλλά κυρία μου που ζείτε; Στη σημερινή εποχή το κέρατο, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, πάει σύννεφο!!! Και μιλάω εκ πείρας γιατί μη μου πείτε ότι όλοι δεν έχουμε φάει κέρατο! Ότι υπάρχει κάποιος ανάμεσά μας που δεν έχει απατήσει και δεν έχει απατηθεί γιατί θα είναι κανένα ούφο από τον Άρη!

Τέσυ Μπάιλα είπε...

Στις μέρες μας είναι αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι ο άνθρωπος κουβαλά στις πλάτες του τη χειρότερη κατάρα: την ανικανότητα του να φτιάξει και να διατηρήσει μια πετυχημένη σχέση, τόσο μέσα στο πλαίσιο ενός γάμου όσο κι έξω από αυτόν.
Μια σχέση υγιή που στην πάροδο του χρόνου θα είναι ικανή να χαρίσει ζεστασιά, ενθάρρυνση, υποστήριξη, συναισθηματική ασφάλεια.
Οι σύγχρονες κοινωνίες και ο τρόπος ζωής, που μοιραία όλοι ακολουθούμε σήμερα μας οδηγούν στη φθορά που η ταχύτητα μας υπαγορεύει. Σε όλα τα επίπεδα. Και στις σχέσεις μας επίσης που παραμένουν επιδερμικές κι εναλλάσσονται κάθε τόσο. Προϊόν ελευθερίας ή άκρατης μοναξιάς;
Γιατί είναι αλήθεια ότι θέλει πολύ κουράγιο για να αφεθεί κανείς σε μια σχέση ζωής. Ίσως γιατί υπάρχει πάντα ο εξαιρετικός φόβος να σου φανερωθεί στο βάθος της ο δικός σου εαυτός, κι όχι του άλλου, συχνά δύσμορφος και ανεπαρκής και γι αυτό δραπετεύουμε.
Η ερωτική σχέση και συνταύτιση είναι επίκτητες δεξιότητες που μαθαίνει κάποιος όπως μαθαίνει να αναπνέει. Χρειάζεται όμως να εκπαιδεύσει ταυτόχρονα και τη λογική έτσι ώστε να μπορεί να ξεδιαλύνει τις ανάγκες ως μάταιες ή απαραίτητες. Με ιδιαίτερη διαύγεια αφού λογική δε σημαίνει πάντα ότι κρίνεις αλλά ότι βγαίνεις από τα δικά σου όρια για να συναισθανθείς τον άλλο, να τον νιώσεις να συντονιστείς στη δική του συχνότητα, « να ανταλλάξεις τη θέα του κόσμου σου με εκείνη που βλέπει αυτός που αγαπάς» όπως γράφει κάπου η Πασχαλία.
Σήμερα, όλα ένα ποτάμι που κυλά χωρίς κανείς να μπαίνει στον κόπο να στήσει τα φράγματά του. Ρέει, κυλά και χάνεται στο βάθος του ορίζοντα!
Κανείς δεν κάνει την παραμικρή προσπάθεια να σταματήσει τη ροή του. Να σώσει κάτι από αυτό που έχει.
Υπάρχουν γάμοι νεκροί που κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να αναστήσει. Απλώς αποχωρεί. Μέσα ή έξω απ΄αυτόν.
Σύζυγοι που ανταλλάσσουν περιστασιακά μόνο κάποιες κουβέντες όταν τυχαία συναντηθούν μέσα στο σπίτι αλλά το βλέμμα τους δεν στέκεται καθόλου σε ό,τι κάποτε αγάπησαν.
Παράλληλες ματιές που δεν τέμνονται πουθενά, όταν και τα δύο μέρη έχουν παραιτηθεί από την ελπίδα να τα ξαναβρούν κι έχουν συμβιβαστεί σε μια χλιαρή σχέση καλογυαλισμένης βιτρίνας κοινωνικής προβολής, αποδεικνύοντας περίτρανα το βαθμό της προσωπικής τους συναισθηματικής αναπηρίας. Μισοβουλιαγμένες βάρκες που σαπίζουν δεμένες στη πλήξη του λιμανιού.
Γρήγορα αναζητούν την όαση, για να πιουν νερό σα διψασμένοι οδοιπόροι. Τι γίνεται όμως όταν κι αυτή στερέψει; Πόσες οάσεις κρύβονται στην άνυδρη έρημο και πόσες είναι απλώς οφθαλμαπάτες;
Κι αρχίζει ένα ανελέητο κυνηγητό! Αναζητούν τον επόμενο άλλο. Για να λειτουργήσει ως καθρέφτης της προσωπικής τους επιβεβαίωσης. Ερωτευόμαστε κάποιον στα μάτια του οποίου είναι γοητευτική η δική μας εικόνα. Τον επιβραβεύουμε που μας κοίταξε.
Οι θρησκείες πράγματι, με εξαίρεση αυτή των αρχαίων Ελλήνων, όρισαν κανόνες ζωής που περιόρισαν αρκετά την ηθική συμπεριφορά των ανθρώπων και ιδιαίτερα των γυναικών. Ισορροπίες που καλώς ή κακώς η φεμινιστική επανάσταση ανέτρεψαν με πρώτο θύμα το θεσμό του γάμου.
Η ζωή όμως πάντα έχει τις ίδιες ανάγκες για συνοδοιπορία. Κι η ανάγκη να βασίζεσαι σε κάποιον περισσότερο απ΄ότι στην προσωπική σου μοναξιά είναι πολύ πιο σημαντική από το φόβο για την εξάρτηση που παραμονεύει. Γιατί σήμερα ο μέγιστος φόβος του ανθρώπου είναι αυτός. Τρέμουμε στην ιδέα της συναισθηματικής εξάρτησης. ΚΙ η ζή μας παραμένει ουσιαστικά ανέραστη.
Σχέση όμως σημαίνει ελευθερία. Για να σχετιστείς με κάποιον πρέπει να απελευθερωθείς από τον εαυτό σου, Να μετέχεις εμπειρικά και νοηματικά σε μια άλλη πραγματικότητα. Να γίνεις αντάξιος της αγάπης πριν έρθει η απώλεια.
Η Αλκυόνη Παπαδάκη κάπου γράφει ότι « η αγάπη θέλει να της στρώσεις μέσα σου να χουχουλιάσει!»
Γιατί αν ισχύει η άποψη ότι ο έρωτας δίνει τη δυνατότητα στους ερωτευμένους να συλλάβουν την αίσθηση των προσωπικών τους ορίων για να πετύχουν την ευτυχία, τότε είναι αλήθεια ότι στις μέρες μας η ικανότητα αυτή των ανθρώπων είναι εξαιρετικά σπάνια.
Πασχαλία μου σ ευχαριστούμε που μας δίνει την ευκαιρία να συνομιλούμε πάνω σε τόσο ουσιαστικά πράγματα και να ανταλλάσσουμε απόψεις.
Ταραντούλα αν και πάντα γράφεις με ένα ισοπεδωτικό τρόπο(ίσως αυτό είναι το δικό σου στυλ) δυστυχώς στις μέρες μας έτσι έχουν τα πράγματα.
Τέσυ Μπάιλα

Μαρία Πόντη είπε...

πολύ ωραίες συζητήσεις κ. Πασχαλία
Συμφωνώ σε όλα με τη Κ. Μπάιλα. Τα είπε όλα πολύ ωραία. ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ. Διάβασα το τελευταίο σας βιβλίο. Μου άρεσε πολύ.Πότε θα κάνετε κάποια ομιλία μαζί όλοι να σας ακούσουμε;

Ανώνυμος είπε...

Η αποξένωση που αρατηρείται τα τελευταία χρόνια είναι κατά την ταπεινή μου άποψη στον υπερκαταναλωτισμό που διαθέτουμε ως κοινωνία και από την αμετροεπή χρήση της τηλεόρασης. κ. Τραυλού οι άνθρωποι της γενιάς μας έχουμελίγο πολύ ξεχάσει να σκεφτόμαστε και να προσπαθούμε να πλησιάσουμε τον άλλο, κλεινόμαστε όλο και περισσότερο στο καβούκι μας και δε νιωθουμε την ανάγκη της επικοινωνίας η οποία ήταν αρξετά εντονή τις προηγούμενες γενιές.

Ανώνυμος είπε...

Ομολογώ ότι την ευθύνη της τηλεόρασης στην διάτρηση των ανθρωπίνων σχέσεων δεν την είχα αναλογιστεί, αλλά με έβαλε σε σκέψη ο κ .Ακάμας. Δεν έχει καθόλου άδικο. Προσωπικά διαπιστώνω σημαντική επιρροή. Αφενός με τα πρότυπα που προβάλλει (αντρικά και γυναικεία) τα οποία υποβάλλουνς τους ανθρώπους σε ένα συνεχή, μάταιο αγώνα για μια εξωτερική τελειότητα που δεν φέρνει την ευτυχία αφετέρου, καθώς οι άνθρωποι μετά από την κουραστική τους καθημερινότητα, μαγνητίζονται μπροστά σε μια οθόνη και αποχαυνώνονται, προτιμώντας τη νωχέλεια από την ανθρώπινη επικοινωνία, κατανοούμε ότι όντως παίζει και η τηλεόραση ένα ρόλο, χωρίς φυσικά να είναι ο κύριος φταίχτης.
Αγαπητή Τέσυ, άγγιξες για άλλη μια φορά το πρόβλημα πολύπλευρα και αυτό αποδεικνύει την ευέλικτη σκέψη σου. Σ' ευχαριστώ που επισκέπτεσαι το ιστολόγιό μου.
Ταραντούλα, για άλλη μια φορά με εξέπληξες. Νομίζω ότι η γενίκευση ότι όλοι έχουν απατήσει και απατηθεί και υπερβολικά απαισιόδοξη εκδοχή και δεν θέλω να την δεχτώ, ακόμη και αν μου αποδείξουν ότι ισχύει. Έχω ανάγκη να πιστεύω ότι ακόμη και σήμερα υπάρχουν σ' αυτό τον τομέα εξαιρέσεις. Βέβαια, είναι αλήθεια ότι η μοιχεία εκατέρωθεν είναι σε έξαρση. Ας σκαλίσουμε λίγο αυτό το "γιατί". ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

Ανώνυμος είπε...

Μαρία Πόντη,
δεν είναι καθόλου άσχημη ιδέα να συναντηθούμε δια ζώσης κάποια στιγμή για συζήτηση. Θα το προσπαθήσουμε, αν καταφέρουμε να εναρμονίσουμε τα προγράμματά μας.
Σ' ευχαριστώ

Ανώνυμος είπε...

Και γιατί να μη προσπαθήσουμε να εναρμινίσουμε τα προγράμματά μας για να υπάρξει μια συνάντηση; Μάλιστα στο blog μου υπάρχει μαι ενδιαφέρουσα πρόταση, πρόκειται για την πρωτοβουλία που έχουμε αναλάβει μια μικρή ομάδα ανθρώπων. Από εκεί και πέρα θα συμφωνήσω και εγώ με τη τέσυ, αλλά θα πρέπει να δούμε και τρόπους αντιμετώπισης του προβλήματος.

Ταραντούλα είπε...

ελπίζω η πρόσκληση να ισχύει και για μένα.

Ανώνυμος είπε...

Φυσικά και ισχύει ταραντούλα.

Maria Kat είπε...

Καλησπέρα κι από εμενα!
Καθυστερημένη λίγο αλλά τελικά ήρθα να εκθέσω την ταπεινή μου άποψη για το επόμενο καυτό θέμα που έθεσε η Πασχαλία (και στο είπε η Λένα κυρία μου...να το προσέξεις!!!!χιχχι)!!!!
Λοιπόν δεν έχω ιδιαίτερη εμπειρία από σχέσεις, για διάφορους λόγους, όμως θα πω τα πράγματα όπως τα βλέπω "απ'εξω". Εκείνο που διαπιστώνω καθημερινά είναι πως οι σύγχρονοι άνθρωποι έχουν πέσει σε μια παγίδα. Λειτουργούν πολύ αυθόρμητα όταν είναι ερωτευμένοι, και όταν ο έρωτας κάποια στιγμή ... "καταλαγιάζει" αμέσως πελαγώνουν, πανικοβάλλονται, και ψάχνουν να νιώσουν ξανά τα ίδια συναισθήματα. Συχνά προχωρούν σε γάμο χωρίς να λάβουν ύποψιν τους όλες τις παραμέτρους. Για να πεις ότι φτάνω στο σημείο, που αποφασίζω ότι μ' αυτόν τον άνθρωπο θέλω να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου, πρέπει να τον έχεις δει με τα μάτια της λογικής, να τον έχεις "μετρήσει", να δεις.. αντέχεις τα ελαττώματά του; τις παραξενιές του; είστε ικανοί να αντιμετωπίσετε μαζί μια κρίση η στην παραμικρή δυσκολία "ξενερώνετε?". Όταν είσαι ερωτευμένος, τα πάντα σου φαντάζουν τέλεια, είσαι πρόθυμος να κάνεις ΤΙΣ θυσίες για τον συντροφό σου και ούτω καθ' εξής. Περνάει όμως η περίοδος αυτή, άλλες φορές γρήγορα, άλλες αργά... και αντιλαμβάνεσαι , πως αυτό που έβλεπες κάποτε... τώρα πια δεν μπορείς να το δεις. Κάποια πράγματα που ανεχόσουν, τώρα πια σε ξενίζουν. Κι αντί να αγαπήσεις τον άλλον περισσότερο, και με διαφορετικό τρόπο, αποχωρείς, έτσι απλά.
Επίσης τα περισσότερα σύγχρονα ζευγάρια δεν έχουν μάθει να συζητάνε. Τους φοβίζει η ειλικρίνεια, τους φοβίζει το γεγονός ότι θα ακούσουν παράπονα από το σύντροφό τους, το βλέπουν εγωιστικά πολλές φορές και δεν κάθονται να ψάξουν να βρουν λύσεις στα διάφορα προβλήματα που προκύπτουν. Δεν συμβιβάζονται, δεν μαθαίνουν να κρατήσουν τον άλλον από το χέρι και να πουν; «Έλα μαζί είμαστε, μαζί θα το περάσουμε αυτό», παρά προτιμούν να το αντιμετωπίσει ο καθένας με το δικό ΤΟΥ τρόπο. Τα σύγχρονα ζευγάρια δεν μαθαίνουν να λειτουργούν με το «εμείς» παρά με το «εγώ» και το «εσύ». Επίσης, ένα ακόμα λάθος είναι ότι έχουμε μάθει να δικαιολογούμε τον εαυτό μας για τα πάντα. Τι εννοώ; Αν το ζευγάρι βρεθεί σε αδιέξοδο, έχει φτάσει σ’ ένα σημείο που έχουν συσσωρευτεί τα προβλήματα και δυσχεραίνεται η εύρεση σωστής λύσης, η απιστία είναι πολλές φορές μια διέξοδος δικαιολογημένη για τους περισσότερους. Θα πουν: «συγχώρεσέ με, είχα ανάγκη να ξεφύγω». Μα αυτό είναι ο γάμος… να μην ξεφεύγεις. Σου θέτει όρια, σου θέτει φραγμούς. Αν εσύ στη παραμικρή δυσκολία καταφεύγεις σε… προσωρινές λύσεις απλά για να ξεσπάσεις, δεν είσαι ικανός να διατηρήσεις μια σχέση, ή ένα γάμο.
Σχετικά με τους άλλους παράγοντες όπως η τηλεόραση, ο υπερκαταναλωτισμός που αναφέρθηκε παραπάνω και άλλα, σίγουρα ασκούν μια επιρροή, αλλά αν η σχέση είναι υγιείς δεν μπορούν να κάνουν μεγάλο κακό.
Αυτά!!! :P
(είπα δεν έχω ιδιαίτερες εμπειρίες...αυτό που έχω δει λέω!!!)

Ανώνυμος είπε...

Η ωριμότητα Μαράκι μου δεν είναι μόνο θέμα εμπειριών αλλά κυρίως θέμα διαπαιδαγώγησης και ικανότητας να γίνεσαι κάποιες φορές παρατηρητής και κριτής των ίδιων σου των συναισθημάτων. Κι εσύ διαπιστώνω με χαρά ότι διαθέτεις αυτή την ικανότητα και είμαι σίγουρη πως όταν θα συμπληρωθεί το παζλ της τρυφερής ακόμη νιότης σου και με την εμπειρία, θα είσαι από εκείνες που μπορούν να κάνουν μια ευτυχισμένη σχέση γιατί ξέρεις πώς να την "κρατήσεις" και να την "δουλέψεις". Συμφωνώ απόλυτα κι εγώ με όσα έγραψες. Τις γενιές των δύο τελευταίων δεκαετιών (τη δική σου και δική μου) τις χαρακτηρίζει μια βιασύνη και συνάμα μια φοβία να δεθούν και να αγωνιστούν να διατηρήσουν μια σχέση. Τι φταίει γι' αυτό; Η απαίδευτη συνείδηση ίσως. Η απουσία της μητέρας που βγήκε στον εργασιακό χώρο και ανέθεσε το μεγάλωμα του παιδιού στην κουβερνάντα και δεν συζήτησε μαζί του. Φταίει η υπερπροσφορά σαρκικού έρωτα ώστε καθένας δεν παλεύει να διατηρήσει αυτό που έχει επειδή βρίσκει εύκολα υποκατάστατα, προσωρινές λύσεις για να παρηγορηθεί και να θρέψει όπως όπως τον εγωισμό του. Επειδή καταρρίφθηκαν τα σύνορα και τα όρια, κι έκτοτε το καθεστώς μιας στοιχειώδους ηθικής που περιφρουρούσε τους ανθρώπους από τις πληγές των ανορθόδοξων ερώτων, καταλύθηκε. Και οι άνθρωποι, κυρίως οι ευαίσθητοι που βλέπουν τον έρωτα ως σοβαρή υπόθεση, έγιναν ιδιαίτερα επιφυλακτικοί και δεν ανοίγονται.
Έτσι, έχουμε ανθρώπους δυο ... ταχυτήτων: Εκείνους που επιδίδονται σ' ένα ατέλειωτο κυνήγι σαρκικών και ξέβαθων απολαύσεων στον σύγχρονο παράδεισο της κραιπάλης και του αμοραλισμού και σ' εκείνους που φοβούνται την προδοσία, τον πόνο, την έκθεσή τους στον καυτό ήλιο ενός έρωτα. Τι θα κάνουμε αγαπητοί φίλοι, αν ακόμη και ο έρωτας ξεφτίσει στις μέρες μας; Και κυρίως, τι θα γίνει αν οι σύγχρονοι άνθρωποι κάνουμε σχέσεις με εκ προοιμίου δεδομένη την ημερομηνία λήξης; ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

Ταραντούλα είπε...

Χαιρετώ και πάλι. Ωραία τα λέτε αλλά γιατί δε λέτε ότι το κέρατο στις μέρες μας πάει σύννεφο, γιατί οι γυναίκες με την περίφημη χειραφέτηση έγιναν πιο χύμα και δε κολλάνε πουθενά; κι οι άντρες τρέχουν απο πίσω και απολαμβάνουν ένα αποτέλεσμα του φεμινισμού και της εποχής μας;
αυτά και φιλιά και κ. Ακάμα δυστυχώς ανωτέρα βία, δε θα μπορέσω να έρθω. θα τα πούμε μια άλλη φορά

Ανώνυμος είπε...

Ταραντούλα για τα προβλήματα στις σχέσεις φταίνε μόνο οι γυναίκες; Εμείς οι άντρες δεν έχουμε ποσοστό ευθύνης;

Ανώνυμος είπε...

Ταραντούλα, θα συμφωνήσω με τον κ. Ακάμα. Σαφώς, ο κακώς εννοούμενος φεμινισμός έγινε αιτία να αλλάξουν τα δεδομένα και να διεκδικήσουν και οι γυναίκες κάποια δικαιώματα ακόμη και στον ερωτικό τομέα που ήταν αδιανόητα παλιότερα. Όμως ας μη λιθοβολούμε αμέσως αυτή τους τη στάση γιατί ίσως είναι επακόλουθη αντίδραση μιας μακραίωνης καταπίεσης, όταν πολλές φορές, δεν γνώριζαν ποτέ την έξαρση του έρωτα, καθώς αντιμετωπίζονταν ως όντα χωρίς δικαιώματα, ανταλλάξιμα είδη σε αντρικές συναλλαγές που γνώριζαν τον ερωτικό τους δια βίου σύντροφο την πρώτη νύχτα του γάμου. Όπως συμβαίνει με κάθε μορφή ελευθερίας που ακολουθεί μακρόχρονη καταπίεση, οι καταπιεσμένοι περνούν μια περίοδο αποπροσανατολισμού έως ότου να βρουν καινούργιο ιδεολογικό οχυρό. Ζούμε θεωρώ σε μια μεταβατική περίοδο. Κι εδώ είναι που παίζει ρόλο η στάση του αντρικού φύλου. Θεωρώ ότι δεν ενδιαφέρθηκε να είναι αρωγός σ' αυτή τη μάχη για ισότητα, αλλά νοιάστηκε μόνο να αποκομίσει μόνο προσωπικά οφέλη από τη χειραφέτηση της γυναίκας κρατώντας όσο γίνεται απείραχτα τα φαλλοκρατικά του οχυρά. Για να το πω, απλά επιδόθηκαν σε μια ... ελεύθερη βοσκή ηδονών δράττοντας την ευκαιρία απ' την απειρία της γυναίκας να χειριστεί και να αξιοποιήσει την ελευθερία της. Πιστεύω ότι οι άντρες βάζουν κατά πολύ το χέρι τους σ' αυτή την ηθική κατηφόρα του γυναικείου φύλου, καθώς την ενισχύουν ασύστολα. ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

Maria Kat είπε...

Πασχαλία μου καταρχήν σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Η αλήθεια είναι πως, όσο είμαι απ' έξω έχω σίγουρα κάποια "πλαίσια" στα οποία θα ήθελα να λειτουργήσω σε μια σχέση, όμως η πράξη με φοβίζει η αλήθεια είναι. Δεν είναι λίγες οι φορές που αναρρωτιέμαι αν θα καταφέρω να σταθώ στο ύψος και στις απόψεις μου, ή αν θα παρασυρθώ κι εγώ και θα κάνω αυτά που δεν μ' αρέσουν. Σχετικά με την σαρκική απόλαυση έχεις δίκιο. Αυτό το είχα ξεχάσει. Για λίγα λεπτά θυσιάζουν πολλά πράγματα δυστυχώς

Ταραντούλα... ωμός όπως πάντα. Νομίζω πως δεν σ' ενδιαφέρει να συμμετέχεις στη συζήτηση αλλά να προκαλείς εντυπώσεις. το καταφέρνεις αλλα σου επισημαίνω ότι δεν προκαλείς τις καλύτερες.
Σχετικά με το θέμα που έθεσες και μονο το ότι επιρρίπτεις τις ευθύνες μόνο στις γυναίκες μου λέει πολλά για το σκεπτικό σου. ΑΠο εκει και πέρα με κάλυψε η Πασχαλία απόλυτα σε όσα είπε.

Ταραντούλα είπε...

παρεξηγημένος και πάλι! τελικά ότι και να πω ενοχλω απ ότι φαίνεται. ωραία όλα όσα λέτε αλλά η πραγματικότητα είναι μία. φταίνε και οι άντρες και οι γυναίκες εξίσου αλλά μη μου πείτε ότι δεν είναι αλήθεια ότι πρώτη απ΄ όλους η γυναίκα έχασε τον μπούσουλα. ή ότι δεν ειναι γεγονός ότι οι άντρες αιφνιδιάστηκαν απ΄όλη αυτη την εξέλιξη της γυναίκας και πολλοί από μας το έβαλαν στα πόδια για να μην τους καταπιουν γυναίκες ταραντούλες. Νομίζετε ότι είναι τυχαίο το ψευδώνυμό μου; κάτι ξέρω κι εγώ απ΄αυτά!

Ανώνυμος είπε...

Σίγουρα η συζήτηση ενός τέτοιου θέματος απαιτεί και εμπειρίες και η Ταραντούλα φαίνεται ότι τις διαθέτει. Δεν μπορώ να διαφωνήσω ότι οι γυναίκες με τον τρόπο που χειραφετήθηκαν μπορεί να τρόμαξαν τον ανδρικό πληθυσμό. Όμως, καλή η ψυχανάλυση, αλλά και οι άντρες ολοκληρωμένοι άνθρωποι είναι και μπορούν να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους. Δεν μπορεί αιωνίως αυτοί να έχουν το ελαφρυντικό ότι παρασύρονται και οι γυναίκες ποτέ. Αυτό κι αν είναι ανισότητα! ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

Τέσυ Μπάιλα είπε...

το θέμα δεν είναι τόσο απλό Ταραντούλα. Δηλαδή ποις φταίει οι άντρες ή οι γυναίκες. Ας μη μείνουμε εκεί.
Αλήθεια στην εποχή που ζούμε πόσο μπορεί ο έρωτας να αντισταθεί στην αγριότητα της φθοράς και πόσο να γίνει η Άνοιξη στη δική μας ζωή; Καταφέρνει να οικοδομήσει σχέσεις αληθινές; Πόσο μπορούν τα δύο μέλη του ζευγαριού να αναπτυχθούν μέσα σ αυτές, ως ελεύθεροι άνθρωποι, κι έτσι να εξελιχθούν; ή τελικά συμπαρασύρονται στο τρελό χορό της φθοράς που παραμονεύει να σαρώσει τα πάντα γύρω μας στην ανέραστη εποχή που ζούμε;
Τέσυ Μπάιλα

Χριστίνα Γεωργαλλή είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Χριστίνα Γεωργαλλή είπε...

Να' μαι κι εγώ! Αρχικά, μου κάνει πολύ εντύπωση το γεγονός ότι στα θέματα που θέτει η Πασχαλία έχουμε ποικίλες απαντήσεις και από όλες τις ηλικίες.
Μαράκι, σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατί κι εγώ έχω βραχυκυκλώσει και δεν μπορώ να καταλάβω αν θέλω ή δεν θέλω να κάνω πράγματα και τι θέλω. (και να φανταστείς νόμιζα ότι ήμουν μόνο εγώ)Δυστυχώς αλλά δεν έχω να σου δώσω τη δική μου απάντηση για πιο λόγο συμβαίνει αυτό. Μακάρι να ήξερα.
Πασχαλία μου, από τα λεγόμενα σου με τράβηξε αυτό που είπες για τους "ανθρώπους δύο ταχυτήτων". Πράγματι έτσι είναι. Εγώ μάλλον ανήκω στους 2ους. Όλη αυτή η κατάσταση που περιέγραψες κι εσύ στο κείμενό σου, με τις σχέσεις σήμερα, τις σαρκικές απολαύσεις κτλ, είναι αυτή που με προβληματίζει και με "μπλοκάρει". Και θα σας δώσω την εξής εικόνα: όταν ήσασταν εσείς στην ηλικία μας θυμάστε ποτέ τον εαυτό σας να μην ήθελε να ερωτευτεί; Ή ήθελε και να μην μπορούσε να το κάνει; Και τώρα για ελάτε στη θέση μας. Πως είναι να ψάχνεις πράγματα, να έχεις απογοητευτεί και να ξέρεις πως μπορεί να μην τα βρεις ποτέ. Δεν είμαι απαισιόδοξη, ποτέ δεν ήμουν, απλά είναι η απόρροια της σημερινής αυτής κατάστασης.
Να σας πάω κάπου αλλού τώρα; Έχετε αποδοκιμάσει ποτέ, ως μεγαλύτεροι και πιο έμπειροι, την σημερινή νεολαία να ερωτευτεί και να νιώσει κάποια πράγματα; Αν όχι, θα εκπλαγείτε αλλά σας λέω ότι ανέκαθεν γνωρίζω ανθρώπους που συμβουλεύουν να μην ερωτευτούμε και να μην αγαπήσουμε. Ότι θα πληγωθούμε γιατί αυτά δεν υπάρχουν στ' αλήθεια. Και ξέρετε τι σημαίνει αυτό... Ότι είχαν πληγωθεί κι αυτοί κάποτε. Θέλω να καταλήξω στο ότι είναι ένας φαύλος κύκλος. Πληγώνουμε κάποιους και μετά εκείνοι κάνουν το ίδιο σ' όλους τους υπόλοιπους. Και μετά κι εκείνοι με τη σειρά τους το ίδιο. Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο η παιδεία σ' αυτό.
Εγώ ξέρω ότι όσο κι αν έχω απογοητευτεί δεν μπορώ να κάνω αυτά που δεν μ' αρέσουν στους άλλους. Ξέρω τι θέλω, τουλάχιστον τώρα, κι ας αλλάξει μετά από 1 μήνα, 1,2,5,10 χρόνια... Θέλω να κρατήσω μια σχέση, αν αγαπάω πραγματικά κάποιον, ότι κι αν γίνει, γιατί ξέρω πως υποκατάστατα υπάρχουν, αλλά ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός... Θέλω να υπάρχει ισότητα ανάμεσα σε δύο ανθρώπους και ο ένας να αγαπάει τον άλλον γι’ αυτά που προσφέρει και για τίποτα άλλο.
Κάτι τελευταίο: δεν είναι μόνο ότι προσπαθούν να μας αποτρέψουν να νιώσουμε πράγματα, αλλά είναι προκατειλημμένοι πως δεν πρέπει να έχουμε άποψη γιατί ήμαστε «μικρά». Προφανώς επειδή είναι «μεγάλοι» και ξέρουν ότι μπορεί να αλλάξουμε γνώμη. Αξίζει όμως να μην ψάχνεις τον εαυτό σου, τα θέλω σου, επειδή κάποια στιγμή μπορεί να αλλάξουν; Αυτά παθαίνεις αν δεν έχεις παιδεία και κάνεις πως τα ξέρεις όλα… Δεν είμαστε 5χρονα να μην καταλαβαίνουμε τι γίνετε στον κόσμο. (που και τα 5χρονα σήμερα έχουν άποψη δηλαδή)

Ανώνυμος είπε...

Ο Herbert Shipman έγραψε κάποτε το εξής;
"Έγραψα στην καρδιά μου "απαγορεύεται η διέλευση" μα πέρασε ο έρωτας γελώντας και μου είπε "εγώ μπαίνω παντού".
Ποιος μπορεί ποτέ να δώσει μια τέτοια συμβουλή, να μην ερωτευόμαστε όταν ο έρωτας είναι κάτι που έρχεται αυτόκλητα σαν επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Είναι μια μαγική διαδικασία που όλοι ευχόμαστε να την ζήσουμε στη ζωή μας "έστω μια φορά" όπως θα τιτλοφορείται και το νέο μου βιβλίου που καλώς εχόντων των πραγμάτων θα κυκλοφορήσει το 2009.
Η μόνη υπόδειξη που μπορεί να γίνει από κάποιον πιο έμπειρο (και όχι πιο μεγάλο, γιατί η ηλικία δεν συνεπάγεται πάντα και ερωτική εμπειρία) είναι να προσπαθούμε, όσο αυτό είναι εφικτό, να μην εκπλειστηριάζουμε την αξιοπρέπειά μας για έναν έρωτα. Γιατί ο έρωτας είναι λιγάκι "μπερμπάντης" και δεν εκπληρώνει όσα υπόσχεται στην αρχή. Προσωπικά, πιστεύω ότι όσο κι αν είναι το τίμημα ενός έρωτα, άλλη τόση είναι η συναισθηματική ανταμοιβή όταν τον βιώνεις. Αρκεί στο πίσω μέρος του μυαλού σου να ξέρεις τι προσφέρεις στον άλλο και γιατί. Σημασία έχει να χαρίζεις και όχι να σε ληστεύουν με απατηλούς τρόπους, αν με εννοείτε. ΦΙΛΙΑ ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

stella είπε...

Καλησπέρα.
Με τράβηξε κοντά σας αυτό το θέμα γιατί το έζησα πριν το καλοκαίρι.Έχω μία σχέση 4 χρόνια και από τον Μάιο είμαστε πλέον αρραβωνιασμένοι.
Μέσω Internet (θα καταλάβετε μάλλον σε ποιο site συγκεκριμένα)συνάντησα παλιούς συμμαθητές και συμμαθήτριες.
Βρήκα λοιπόν έναν παλιό συμμαθητή από την πρώτη γυμνασίου, τον οποίο από τότε δεν τον είχα ξαναδεί.
Μιλήσαμε, είπαμε τα νέα μας και απλά χαρήκαμε που ξαναβρεθήκαμε.
Όντας κι οι δυο αρραβωνιασμένοι αρχίσαμε να συζητάμε τι προβλήματα έχουμε και να ανταλλάσουμε απόψεις για τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσαμε να τα λύσουμε.
Στο τέλος, αρχίσαμε να νιώθουμε κάτι περίεργο και οι δύο.Σα να ήρθαμε πιο κοντά (δεν είχαμε ακόμα συναντηθεί).
Πρώτος αυτός φανέρωσε αυτό το περίεργο σκίρτημα και στη συνέχεια το παραδέχτηκα κι εγώ.Μέχρι στιγμής, μου ήταν αρκετό το ότι πηγαίνοντας για την δουλειά μου τον έβλεπα στο μαγαζί που δουλεύει (πάντα από μακριά και μέσα από λεωφορείο).
Ήρθε η στιγμή βέβαια που ζήτησε να βρεθούμε.
Δυστυχώς εκείνο τον καιρό είχα κάποια προβλήματα στη σχέση μου, τα οποία με έκαναν πιο επιρρεπή.
Συμφώνησα να τον συναντήσω, σαν φίλοι να βρεθούμε κι από κοντά.Ακόμα κι αν ήθελα κάτι παραπάνω, σίγουρα δεν ένιωθα έτοιμη.Έτοιμη για τι θα ρωτήσετε!Έτοιμη για να παραδεχτώ ότι θα απατήσω τον σύντροφό μου (κάτι που δεν μου άρεσε ούτε να το ακούω, όχι και να το κάνω)και έτοιμη για να παραδοθώ σε έναν άντρα που δεν ήξερα καν.
Βρεθήκαμε σε μια καφετέρια(ο αρραβωνιαστικός μου το γνώριζε)και κάτσαμε απέναντι απέναντι με πάρα πολλή αμηχανία να μας περιβάλλει.Ήμασταν αρκετές ώρες μαζί, ώστε να καταλάβω ότι το μόνο που με τράβηξε σ'αυτόν τον άντρα ήταν το γεγονός ότι έδειξε ενδιαφέρον για μένα.
Γύρισα σπίτι μου με πάρα πολλές σκέψεις στο κεφάλι μου, αλλά μία μόνο κυριαρχούσε.Είχα ξεχάσει πόσο καλό σύντροφο στη ζωή έχω,πόσο μ'αγαπάει, με προσέχει και με νοιάζεται.Ξέχασα πόσο έχει μέσα του το σεβασμό για όλο τον κόσμο.Είχα μια χρυσή καρδιά δίπλα μου και ξεχνούσα να την αγκαλιάζω συχνά και να την τρέφω με αγάπη.
Τελικά το συναίσθημα για τον συμμαθητή μου δεν έφυγε. Έκατσα με τον εαυτό μου και σκέφτηκα γιατί μου συνέβη αυτό.Τι προβλήματα έχω στη σχέση μου, πώς μπορώ να τα λύσω και τι άλλα προβλήματα έχω με τον εαυτό μου.
Κατέληξα να τριγυρνάω στην παιδική μου ηλικία και σιγά σιγά να φτάνω μέχρι στην εφηβική. Εκεί είδα την απόρριψη από τα αγόρια και στη συνέχεια από τους άντρες.Δεν είχε ενδιαφερθεί κανένας για μένα, τουλάχιστον όχι φανερά.Παρόλο που βρήκα έναν άνθρωπο να με αγαπάει, το κενό εκείνο παρέμεινε κενό.Ήθελα στη ζωή μου να ζήσω αυτό το συναίσθημα που νιώθει ο κάθε άνθρωπος όταν γοητεύει.Να ενδιαφερθούν για μένα,να με κυνηγήσουν,να νιώσω ότι είμαι όμορφη για κάποιους(κάτι που δεν είχα νιώσει ποτέ ούτε από την οικογένειά μου, ένιωθα και νιώθω την αγάπη τους, αλλά αυτό δεν έχει σχέση με την ομορφιά,ούτε βέβαια η ομορφιά με την αγάπη).
Αυτά όμως στην παιδική μου ηλικία.Τώρα τι ζητούσα;Τι ήθελα να βρω;Να γυρίσω πίσω το χρόνο;Δεν μπορούσα.Έπρεπε να πάρω μια απόφαση.Ή να μείνω με τον άνθρωπο που είμαι και λατρεύω ή να καταστρέψω ότι δημιουργήσαμε μαζί 4χρόνια τώρα και να παίξω με τους άντρες όπως δεν μπόρεσα να παίξω στην εφηβεία μου.
Αποφάσισα να μείνω στον μοναδικό άντρα που με αγάπησε γι'αυτό που είμαι, που μου έδωσε όλη την αγάπη και τη φροντίδα του.Και είμαι σίγουρη ότι για μένα πήρα την καλύτερη απόφαση.Γιατί όπως λένε "το καινούριο είναι καλύτερο από το παλιό, αλλά το παλιό είναι διαχρονικά βιώσιμο". Τελικά στην δική μου περίπτωση, το καινούριο δεν ήταν καλύτερο από το παλιό και όντως το συγκεκριμένο παλιό είναι διαχρονικά βιώσιμο.
Από τότε λοιπόν που έζησα όλη αυτήν την, ας πούμε, περιπέτεια, ανακάλυψα πολλά πράγματα και για τον εαυτό μου και για τους ανθρώπους που με περιβάλλουν.
Ταυτόχρονα με τις ανακαλύψεις μου έμαθα ότι δεν πρέπει να κρίνουμε (παρόλο που για μας τους ανθρώπους δεν είναι εύκολο,ούτε για μένα) και στην τελική ότι ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικά προβλήματα στις σχέσεις του, στο γάμο του και διαφορετικό τρόπο να τα αντιμετωπίζει.Αν ο καθένας από εμάς έμπαινε στη θέση του άλλου, διαφορετικά θα σκεφτόμασταν και θα μιλούσαμε.Κανείς μας δεν είναι ίδιος και τέλειος, κι αυτή είναι η ομορφιά της ζωής.
Ευχαριστώ πάρα πολύ που με ακούσατε, που με δεχτήκατε στην παρέα σας και ελπίζω να μην ξέφυγα από το θέμα...
Με εκτίμηση προς όλους
Στέλλα

Ανώνυμος είπε...

Στέλλα σ' ευχαριστώ που μπήκες στη συντροφιά μας και κατέθεσες την υπέροχη ιστορία σου. Ίσως να αποτελέσει φωτεινό παράδειγμα για τις προτεραιότητες που πρέπει να βάζουμε όλοι μας όταν ερωτευόμαστε. Η εμπειρία που περιέγραψες είναι ένας πρώτης τάξεως μπούσουλας κάθε φορά που άντρες και γυναίκες αντιμετωπίζουμε κάποιον πειρασμό. Γιατί ποιος μπορεί να ισχυριστεί σε μια κοινωνία γεμάτη πειρασμούς και αδιέξοδα ότι όλοι λίγο ή πολύ έχουμε αντιμετωπίσει παρόμοια διλήμματα. Εκεί, αγαπητή Χριστίνα, μπαίνει ο παράγοντας "σκέφτομαι" στον έρωτα. Σκέφτομαι τι θα χάσω και τι θα κερδίσω αν παραδοθώ στον πειρασμό. Αν αξίζει τον κόπο. Καθένας έχει τα αντίβαρά του και τα κριτήριά του. Όμως πόσο πιο όμορφη θα ήταν η κοινωνία μας, αν είχαμε αναππτυγμένη περισσότερο αυτή την ικανότητα αντίστασης στον πειρασμό;

Χριστίνα Γεωργαλλή είπε...

Συμφωνώ. Αυτό είναι το "τίμημα" που "πληρώνουμε" οι σημερινοί νέοι. Πρέπει να ξέρεις να προστατεύεις τον εαυτό σου και να μην πέφτεις θύμα. Αλλά δεν είναι ευκολο γιατί αυτό θέλει μάλλον κόπο και χρόνο για να το αποκτήσεις, την αξιοπρέπεια που είπες. Και εμείς νομίζω πως βιαζόμαστε πάρα πολύ να κάνουμε πράγματα, επειδή είναι γύρω μας, επειδή είναι και πιο ανοιχτες τώρα οι κοινωνίες, δεν ξέρω, αλλά μετανιώνουμε και αυτό είναι τελικά που μας κάνει να μην μπορούμε να ξεχωρίσουμε το αληθινό από το ψεύτικο και κατ'επέκταση να "κολλάμε" και να φερόμαστε με τον χειρότερο τρόπο. Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που μας τα κάνουν συνειδητά επειδή ξέρουν την αντίδραση. Αν αυτό θες να πεις γιατί μπορεί να κατάλαβα κάτι αλλο και να πήγα πάλι αλλού. Δεν ξέρω αν έχω δίκιο... Πάντως μέχρι τώρα αξιοπρέπεια δεν είχα γι' αυτό έτρωγα τα μούτρα μου, για να λέμε την αλήθεια! Και δεν ξέρω και πως να φερθώ...

stella είπε...

Δυστυχώς οι πειρασμοί εκεί έξω είναι πάρα πολλοί.Και ο μόνος λόγος που τους αφήνουμε να εισβάλλουν στη ζωή μας, στη σχέση μας και στο γάμο μας είναι γιατί ξεχνάμε να γινόμαστε εμείς πειρασμοί για τους δικούς μας συντρόφους.Το έχω ζήσει τραγικά πολύ όταν άφησα τον εαυτό μου να πάρει υπερβολικά κιλά και έχασα τη διάθεσή μου για κάθε τι που με ευχαριστούσε.Έπεσα ψυχολογικά τόσο πολύ που έριξα και τον σύντροφό μου.
Βέβαια στην δική μου περίπτωση δεν ήμουνα μόνη. Με συζήτηση,λογική και αγάπη τα λόγια του άγγιξαν τη ψυχή που έκρυψα μέσα μου βαθειά και της έδωσαν ένα χέρι βοήθειας να ξανασηκωθεί(πολύ ρομαντικό ακούγεται το ξέρω,αυτή είναι όμως η αλήθεια).
Γι'αυτό διαλύονται οι γάμοι και οι ανθρώπινες σχέσεις.Οι άνθρωποι είτε είναι ζευγάρια είτε όχι, δεν συζητάνε, δεν αγγίζονται,δεν υπάρχει πια ειλικρίνεια.Περιμένουμε ο άλλος να καταλάβει μόνος του τι ζητάμε από αυτόν να κάνει για να μας ευχαριστήσει.
Καιεκείνον τον καιρό ούτε εγώ είχα αξιοπρέπεια αφήνοντας τον εαυτό μου να μαραζώσει και να μιζεριάσει.Ούτε εγώ ήξερα πώς να του φερθώ για να ανανεωθεί,να αναζωογονηθεί και να επιστρέψει σ'αυτόν που υπομονετικά περίμενε κάτι να αλλάξει.
Αν δεν είχα αυτόν τον άνθρωπο δίπλα μου δεν ξέρω πώς θα είχα καταλήξει.
Και μαζί με μένα ανανεώθηκε και ο ίδιος και η σχέση μας.
Ναι μεν τα παλιά χρόνια οι γυναίκες ειδικά δεν τολμούσαν να χωρίσουν και γι'αυτό οι γάμοι δεν διαλύονταν τόσο εύκολα, είτε από φόβο είτε από συνήθεια είτε από άλλους παράγοντες, αλλά σήμερα που δεν φοβούνται δεν έχουν τη διάθεση να μιλήσουν με τον σύντροφό τους, ούτε οι γυναίκες, ούτε οι άντρες.Τσακωνόμαστε συνεχώς και συνήθως για ασήμαντους λόγους.Γιατί κάτι άλλο πιο σοβαρό μας τρέφει από μέσα μας και δεν έχουμε τα κότσια να εμβαθύνουμε και να το βρούμε, γιατί μετά θα πρέπει να ψάξουμε και για τη λύση του.
Πολλά ζευγάρια πάνε σε ειδικούς για να βρουν μια λύση.Όχι, δεν το θεωρώ κακό.Απλά θα ήθελα να ήξερα, δοκίμασαν ποτέ να κοιταχτούν στα μάτια και να ανοιχτούν μεταξύ τους;Δεν είναι τόσο δύσκολο όσο φαντάζει.
Έρχονται φίλες και φίλοι μου και μου λένε με ηρεμία τα προβλήματά τους στη σχέση και κάθε φορά η ερώτησή μου είναι:στον άνθρωπό σου τα είπες όλα αυτά έτσι όπως τα λες σε μένα;
Ο ένας από τους δύο μπορεί να έκατσε και να έβγαλε τα προβλήματα προς τα έξω.Ίσως όμως ο άλλος να μην δέχτηκε ούτε να ακούσει.
Μεγάλη μου απορία (αν και μας πάει σε άλλο θέμα νομίζω):αν δεν μπορείς να μιλήσεις με τον σύντροφό σου, πώς θα μιλήσεις αύριο με τα παιδιά σου;

Ανώνυμος είπε...

Άγγιξες ένα πολύ ευαίσθητο σημείο Στέλλα. Την εγκατάλειψη της σχέσης με προϋπόθεση προηγουμένως την εγκατάλειψη του εαυτού μας. Είναι αυτό που επεσήμανε με άλλα λόγια η Τέσυ πρωτύτερα. Πρέπει να κρατάμε το χώρο για την προσωπική μας ανάπτυξη που συμπεριλαμβάνει τα προσωπικά μας ενδιαφέροντα, τα χόμπι, την εμφάνισή μας. Αν τα όλα αυτά τα εγκαταλείψουμε όταν μπούμε σε μια σχέση και "κρεμαστούμε" από το έτερον ήμισυ, αργά ή γρήγορα θα βαρεθεί να κουβαλάει το φορτίο. Οι δυο σύντροφοι είναι οντότητες που εξελίσσονται και θέλουν τον προσωπικό τους χρόνο και χώρο. Αν τα όρια παραβιαστούν, αργά ή γρήγορα ασφυκτιούμε γυναίκες και άντρες. Παραβίαση είναι των όρων της σχέσης είναι ακόμη και η διαστρέβλωση της εικόνας που έχει ο σύντροφός μας για μας. Αν όμως μας αγαπάει πραγματικά, θα μας βοηθήσει και δεν θα μας εγκαταλείψει. Θα σκύψει στο πρόβλημα που προκάλεσε αυτή την εγκατάλειψη του εαυτού μας και θα μας ωθήσει να επανέλθουμε στον "καλό μας" εαυτό. Αυτό που εξαρχής επεσήμανα όμως είναι δυστυχώς το γεγονός ότι σήμερα "βαριόμαστε" γρήγορα και δεν είμαστε έτοιμοι για το τίμημα της υπομονής και τις μεγάλες θυσίες. ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

Τέσυ Μπάιλα είπε...

Τι ωραία συζήτηση!
νομίζω Πασχαλία μου αυτό είναι το μυστικό. Να μπορείς να εξελίσσεσαι σε μια σχέση συνεχώς ανατρέποντας πρώτα απ΄ όλους τον εαυτό σου κι όχι τον άλλο.
Γιατί είναι αλήθεια ότι όταν ανοίγεις την πόρτα για να μπεις μέσα σε μια σχέση, πρέπει να την κλείσεις γερά πίσω σου για να μη μπορέσει να μπει μετά από σένα κανείς ΄άλλος. Αν καταφέρει να μπει σημαίνει ότι βρήκε έστω και μια ελάχιστη χαραμάδα που δεν είχες φροντίσει να κλείσεις.
Τέσυ Μπάιλα

Ανώνυμος είπε...

Η γνώμη μου είναι ότι ζούμε σε μια καλή εποχή γιατί υπάρχει περισσότερη ελευθερία, απλώς δεν ξέρουμε να τη διαχειριστούμε σωστά. Θα έπρεπε να υπάρχει περισσότερη διάθεση για επικοινωνία και να μην κοιτάμε μόνο τις δικές μας ανάγκες ή να παρασυρόμαστε απο αυτή την πλασματική εικόνα που περνάει μέσα από τα ΜΜΕ της ιδανικής ευτυχίας.
Εγώ προσωπικά έκανα το λάθος να μην δέχομαι τον εαυτό μου όπως είναι και να προσπαθώ να παραστήσω ότι είμαι κάτι άλλο. Θα πρέπει να ξεφύγουμε απο τα πρότυπα της κατανάλωσης και να είμαστε περισσοτερο ανθρώπινοι. Η απιστία δεν είναι κατι κακό για εμένα, δεδομένου ότι μια σχέση δεν πρέπει να μοιάζει με φυλακή αλλά να είναι ένα σιγουρο λιμάνι. Αυτό που είναι κακό είναι να λειτουργείς εγωιστικά στις σχέσεις σου και να μην αναλαμβάνεις ποτέ τις ευθύνες σου.

Ανώνυμος είπε...

Θα ήθελα να συμπληρώσω οτι ενω ανήκω στη γενιά των 30 δεν έχω ούτε σταθερή δουλειά με προοπτική, ούτε μια σχέση σοβαρή και εμφανισιακά μοιάζω με 20χρονη. Σκέφτηκα ότι η ωριμότητα προκύπτει μεσα απο τις ευθύνες κι εγώ νοιώθω ότι ζω σε μια παρατεταμένη εφηβεία. Δεν μπορώ όμως να ξεφύγω απο αυτό γιατι αυτό είναι το πρότυπο της εποχής. Δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλές σοβαρές δουλειές, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ανώριμοι και εγώ η ίδια δυστυχώς δεν βλέπω καποια διέξοδο.