Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008

ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΥΠΕΡΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ

Μη σας φανεί παράδοξη η κάτωθι ανάρτησή μου. Ήθελα μόνο να σας προσφέρω ένα απτό παράδειγμα ότι η ποίηση μπορεί να βρίσκεται παντού ολόγυρά μας σαν τον Θεό. Ακόμη και σε πράγματα που φαινομενικά δεν μπορεί να έχουν ίχνος ποιητικής ουσίας μέσα τους. Κι όμως, ακόμη και το τρέξιμο, ακόμη και η ρουτίνα μπορούν να εμπεριέχουν κάτι από ποίηση στη φλέβα τους. Ο δεύτερος λόγος που αναρτώ το κείμενο αυτό, είναι ότι είναι δια χειρός Τέσης Μπάϊλα. Ομολογώ ότι δεν ήξερα αυτή τη σχέση της με τις υπεραποστάσεις κι όταν έπεσε το κείμενο συμπτωματικά στα χέρια μου, είπα να κάνω κι εγώ κάτι για μια πένα που γνώρισα μέσα από το ιστολόγιό μου και που τη θεωρώ ιδιαίτερα ελπιδοφόρα για όποιο είδος γραφής αγγίξει. Σας αφήνω να απολαύσετε αυτό το πρωτότυπο κείμενο. Τέσυ σ' ευχαριστώ που μου επέτρεψες αυτή την ανάρτηση.





Στην ποιητική των Υπεραποστάσεων
της Τέσης Μπάϊλα- Βενετούλη
Ποίηση και υπεραποστάσεις. Μπορεί να έχουν κάποια σχέση μεταξύ τους δύο έννοιες τόσο διαφορετικές, άσχετες και ασυναφείς φαινομενικά, ικανές ωστόσο να συστήσουν ένα γλυκύτατο καταφύγιο σε όλους όσοι προσκολληθούν με προσήλωση σ' αυτές. Να γίνουν ένα όχημα μηνύματος που φιλοδοξεί να φέρει ρήξη στον ανελέητο ορθολογισμό της ζωής και να βρεθεί σ' ένα νέο σύμπαν εκεί όπου όλα καθορίζονται από την εσωτερική αρμονία.
Μια μυστική, μεθεκτική σχέση φαίνεται να υπάρχει κρυμμένη σε ό,τι απαιτεί τη μέγιστη προσπάθεια ενός ανθρώπου να βγάλει απ' το νεφέλωμα ένα άστρο. Τον άθλο να φτάσει κανείς αυτό που τον υπερβαίνει, το αναγκαίο, θριαμβικό άκρο που προκλητικά ορθώνεται μπροστά του, κορωνίδα της προσωπικής αναζήτησης και μέσο εκλέπτυνσης των συναισθημάτων του.Ο δρομέας μεγάλων αποστάσεων χρειάζεται να κυριαρχήσει στον εαυτό του, κάποτε να τον συντρίψει, για να μπορέσει να τον ξεπεράσει και να καρπωθεί τις ηδονές μιας άλλης πραγματικότητας. Μια οδυνηρή αλλά ταυτόχρονα ευφρόσυνη διαδικασία που διαμορφώνει τον ορίζοντα της προσπάθειας.
Η ποίηση από την άλλη, απαιτεί κι αυτή με τη σειρά της μια δωρική τακτική ασκητισμού, αντιδονεί πάθος και αισθητική επιδεικτικότητα, αγωνίζεται να διεγείρει την ερωτική διάσταση των πραγμάτων.
Αν ο πολιτισμός ενός τόπου φαίνεται στα συστήματα αγωγής που επιλέγει και η ποίηση όπως ο αθλητισμός ακμάζουν πάντα εκεί που δημιουργούνται μεγάλοι πολιτισμοί, πόσο τυχαίο είναι το γεγονός ότι γεννήθηκαν από την ίδια μήτρα του ελληνικού πολιτισμού και διαχρονικά κατόρθωσαν να γίνουν η κιβωτός που τον διασώζει;
Από τη Σαπφώ έως τον Ελύτη και την Κική Δημουλά και από τον Φειδιππίδη μέχρι τους σύγχρονους υπερμαραθωνοδρόμους ένας ολόκληρος πολιτισμός αγωνίζεται να παραμένει η διαρκής επανάσταση ενάντια σε ό,τι φθοροποιεί τη ζωή.
Με κοινό παρονομαστή την πειθαρχία σε όσα η ευαισθησία υπαγορεύει, τόσο οι υπεραποστάσεις όσο και η κατανόηση της ποίησης, απαιτούν την ίδια υπέρβαση ορίων για να μπορέσει κανείς να φτάσει και να διαβεί την Παρμενίδεια οδό προς την ουσία του κόσμου.Κοινός κώδικας επικοινωνίας η μακρά θητεία στην προσπάθεια. Η δημιουργία μιας νέας βιωματικής κατάστασης, μιας άλλης αισθητικής, ενός καίριου συστήματος αξιών ζωής που αναγνωρίζονται μόνο από όσους δομούν τις συνθήκες μέσα τους γι' αυτό.
Όλοι, όσοι είναι κάτοχοι του προμηθεϊκού μυστικού της ζωής και κόβουν το νήμα που συνδέειτην πραγματικότητα από τη φυγή για να αποκαλύψουν έναν νέο ηδονοφόρο ορίζοντα.Ένα πολύ ιδιωτικό καταφύγιο, μια καταγάλανη θάλασσα που περιμένει πολύπαθο τον Οδυσσέα της να την ταξιδέψει.
Ένας Παρθενώνας αισθήσεων χτίζεται και προσκομίζει το παρθενικό του κάλλος λάφυρο, αντίδωρο και αντιστύλι στη μοναξιά που θάλλει στο απαραβίαστο καταφύγιο.
Ερωτισμός που διογκώνεται, κατακλύζει το νου και μεθάει την καρδιά που ολοένα αναζητεί ένα άνοιγμα στον κόσμο. Τη νέα Μινωική αυγή των πραγμάτων. Οι θιασώτες μαθαίνουν ν' αγαπούν απ' την αρχή τον κόσμο. Να βλέπουν ολόγυρά τους τα πράγματα με νέα μάτια, με την παρθενική ματιά των συγκινησιακών αποθεμάτων που ως προϋποθετική αρχή δημιουργούν. Ένα νέο άνοιγμα ζωής. Αυτό που σου επιτρέπει να ραγίσεις την αράγιστη επιφάνεια της καθημερινότητας και ν' ακούσεις χορδές ευαισθησίας ν' αντηχούν μια νέα, αρμονικότερη μελωδία στο πεντάγραμμο της ζωής.
Να γίνεις ταξιδευτής στον ωκεανό των αισθήσεων. Εραστής μιας σειρηνικής καλλίσωμης σιωπής που συνοδεύει αναπότρεπτα το ταξίδι σου. Να γευτείς στο αγνό της σώμα τη γόνιμη γαλήνη που σαγηνεύει το νου κι αφήνει ν' ακούς την προσωπική σου φωνή ή τον ηχηρό δρασκελισμό των βημάτων σου.
Μια μελωδία από σκορπισμένες νότες που συντελεί στο γνωστικό αυτοπροσδιορισμο. Είναι η αιολική μουσική των κυμάτων όταν συνομιλούν ερωτικά, αργοσαλεύοντας στη θαλασσινή τους συμφωνία ή τα βήματα ενός δρομέα που δίνουν μορφή στο μουσικό δρόμο μιας νέας νοηματοδότησης της ζωής;
Και στις δύο περιπτώσεις, η διαρκής, επίπονη κι επίμονη αναζήτηση του θαύματος είναι διάχυτη και μοιραία οδηγεί στην ανάγνωση του βαθύτερου εαυτού και των ορίων εκείνων που σηματοδοτούν την υπέρβαση για να συντελεστεί το θαύμα.
Αν υπάρχει ένας ιδιαίτερος τρόπος για τον καθένα μας να συνδιαλέγεται μ' ένα όνειρο κι ένα ρεύμα αόρατο ρέει και διαπερνά πάντα τους συνδιαλεγόμενους, διαμορφώνοντας τον ηθικό ορίζοντα αυτού του διαλόγου, τότε ο τρόπος που επιλέγουμε για να συμπορευτούμε με ό,τι το όνειρό μας προστάζει, προσδιορίζει τη δική μας συνέπεια και το βαθμό αφοσίωσης στον οποίο μπορούμε να φτάσουμε.
Γιατί καμιά δωρεά δεν προσφέρεται αν δεν έχεις έτοιμη γι' αυτήν την ψυχή σου, είχε γράψει κάποτε ο Ελύτης. Απομένει σε μας να ετοιμάσουμε την ψυχή μας.Το ταξίδι, ανεξερεύνητο, μοναχικό ίσως αλλά πάντα συγκλονιστικό, μας περιμένει.

ΚΩΝ. Δ. ΣΑΜΙΟΥ
"ΔΡΟΜΕΙΣ ΚΑΙ ΔΡΟΜΟΙ"

Ο ρόλος και η πορεία τους στην Αθλητική - Κοινωνική εξέλιξη από την Μυθολογία μέχρι σήμερα.

ΚΩΝ. Δ. ΣΑΜΙΟΥ
"ΔΡΟΜΕΙΣ - ΘΡΥΛΟΙ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΟΣ"

Μυθιστορηματική αφήγηση της ζωής 24 αρχαίων Ολυμπιονικών Δρομέων
Αθλητικός Πολιτιστικός Σύλλογος "ΑΠΟΛΛΩΝ" Δυτικής ΑττικήςΕγγραφή Συχνές ερωτήσεις Όροι χρήσης

8 σχόλια:

Τέσυ Μπάιλα είπε...

Πασχαλία μου, ένα μεγάλο ευχαριστώ για την ανάρτηση αυτού του κειμένου. Η τιμή που επιφύλαξες τόσο για μένα όσο και για τους λίγους ακαταπόνητους δρομείς μεγάλων αποστάσεων είναι ιδιαίτερη και εκ μέρους τους σε ευχαριστώ ειλικρινά¨.
Όσο για τα καλά λόγια που γράφεις για μένα τί να πω;

Η Κική Δημουλά έχει γράψει ότι η Ποίηση είναι μια παυσίλυπη σταγόνα σε έναν ωκεανό λύπης!
είναι όμως κι έρωτας!
Κι αν είναι αλήθεια ότι η ποίηση βρίσκεται παντού και φτάνει να ανοίξουμε τα μάτια μας για να τη δούμε δίπλα μας να μας χαμογελάει και να ομορφαίνει τον κόσμο μας, τότε χρειάζεται να αγαπήσεις κάτι με πάθος, να αφοσιωθείς με πείσμα σ΄ αυτό και να αφήσεις τον έρωτα ως κινητήριο δύναμη, ζωής να σου καταδείξει απ΄την αρχή τον κόσμο και όλη την ποίηση που κρύβεται μέσα του.
γιατί ό,τι κι αν είναι αυτό που κάνεις, αν δεν το αγαπήσεις με πάθος, αν δεν το λατρέψεις, αν δεν κάνεις τη προσωπική σου υπέρβαση για να ξεπεράσεις τα δικά σου όρια, τους δικούς σου φραγμούς για να το αγγίξεις τότε κανένα ποιητικό χάδι δεν θα σου επιστραφεί ως αντίδωρο!
Δυστυχώς στον καιρό μας τόσο η ποίηση όσο και το τρέξιμο αυτού του τύπου απευθύνεται σε λίγους, σε όσους υπερβαίνουν τα όριά τους, για να αντλήσουν μέσα από αυτήν την ιδιότυπη υπέρβαση την προσωπική τους ευδαιμονία.Κι όσο κι αν ακούγονται ασύμβατά και διαφορετικά πράγματα, η ουσία είναι ότι αποτελούν ένα πιο ποιητικό τρόπο ζωής.
Αυτό ήταν όλο που ήθελα να πω.
και πάλι σ΄ευχαριστώ πολύ
Τέσυ Μπάιλα

Μαρία Πόντη είπε...

κυρία Πασχαλία, πολύ ωραίο το κείμενο. κυρία Τέσυ γράφετε πολύ καλά. το διάβασα με προσοχή. κυρία Πασχαλία διαβάζω τώρα το βιβλίο η Ματζίκα της αγάπης. μου αρέσει πάρα πολύ. μετά ποιο να πάρω;
καλή σας μέρα

Γιώτα Φώτου είπε...

Πασχαλία, συγχαρητήρια για την επιλογή σου.
Κυρία Μπάιλα, δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ στις δυνατότητές σας.Καταπληκτικό κείμενο τόσο θεματικά όσο και από πλευρά δομής.

Ανώνυμος είπε...

Μαρία μου, μόλις τελειώσεις τη Ματζίκα της Αγάπης δοκίμασε το Ήθελα μόνο ένα αντίο. Θα χαρώ να μου πεις τις εντυπώσεις σου.
Γιώτα, χαίρομαι που με επισκέπτεσαι. Ομολογώ ότι νιώθω περήφανη που αλληλοανακαλυφθήκαμε με την Τέσυ και αυτή η γνωριμία εξελίσσεται σε πολύ εποικοδομητική φιλία και για τις δυο μας όπως ομολογώ ότι αισθάνθηκα και μαζί σου, Γιώτα μου. Φιλιά πολλά. Να περνάς super!!ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

Τέσυ Μπάιλα είπε...

Σας ευχαριστώ πολύ τόσο για τα καλά σας λόγια όσο και για την υποδοχή που μου επιφυλάξατε
Τέσυ Μπάιλα

kostas είπε...

κυρία Τραυλού συγχαρητήρια για αυτήν την ανάρτηση σας!!!
πολύ καλό το εν λόγω κείμενο και αξίζουν συγχαρητήρια θερμά στην δημιουργό του.έχω ακούσει ξανά για υπεραποστάσεις, δηλαδή για δρομείς που μπορούν να τράχουν και 400 χμ όπως ο Κούρος αλλά ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι μπορεί κανείς να δει την ποίηση μέσα σε μια τέτοια πράξη!αλλά μάλλον έχετε δίκιο/ η ποίηση είναι σαν το Θεό
διαβάζω το τελευταίο σας βιβλίο. έχω ζήσει κοντά σε ΑΜΕΑ και ξέρω καλά τι θα πει να στερείσαι τα βασικά στη ζωή.
η επιλογή του θέματος σας πολύ καλή
ευχαριστώ για την προσοχή σας
Κώστας Μαρίδης

Ανώνυμος είπε...

Aγαπητέ Κώστα, σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη. Πράγματι το κείμενο είναι απόδειξη ότι η ποίηση μπορεί να υπάρξει σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Ό, τι κι αν κάνουμε, μπορεί να έχει μια πινελιά ποιητική και να φαίνεται ωραιότερο. Θα χαρώ να μου πεις τις εντυπώσεις σου από το Φτερά από μετάξι μόλις το ολοκληρώσεις. ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

clementine είπε...

Απλά τέλειο...
αλλά έτσι κι αλλιώς είχαμε γευτεί τη μαγεία της πένας της από διάφορα σχόλια σε δικές σου αναρτήσεις Πασχαλία μου.
ΜΠΡΑΒΟ ΤΕΣΥ