Τετάρτη 16 Απριλίου 2008

KΟΡΙ ΡΑΣΕΛ - ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΠΟΤΕ!

Ήταν μόλις 23 ετών. Το ουράνιο τόξο της ελπίδας έβγαινε ακόμη στα μάτια της μετά από κάθε δάκρυ. Όχι μονάχα δάκρυ από έρωτες νεανικούς, όπως συμβαίνει με τις συνομήλικές της αλλά και δάκρυ για την οδύνη όσων πονούν.
Η ψυχή της ήταν μια τούφα ακατέργαστο βαμβάκι, αγνό, λευκό και πεντακάθαρο.
Απ’ το κορμί της άνθιζαν έρωτες που σκορπούσαν άρωμα αθωότητας σε όσους άγγιζε η αύρα της.
Τα μαλλιά της συναγωνίζονταν το χρώμα του ήλιου και το γέλιο της πλημμύριζε χυμούς ζωής όσους είχαν την τύχη να είναι φίλοι της.
Και οι ολοστρόγγυλες φακίδες που στόλιζαν το πρόσωπό της θύμιζαν ευτυχώς την όψη της σε μία παιδική φωτογραφία όταν ακόμη έπαιζε με τις κούκλες και δεν είχε προφτάσει να σκεφτεί ότι ίσως να μπορούσε αυτή να βάλει ένα χεράκι για να σωθεί ο κόσμος.
Αν το είχε φέρει αλλιώτικα η τύχη, ίσως να άφηνε πίσω της το αποτύπωμα της σπάνιας ομορφιάς της πάνω στη γλύκα της φατσούλας ενός δικού της παιδιού. Αλλά δεν ήρθαν έτσι τα πράγματα.
Την έλεγαν Κόρι Ράσελ. Διάβαζε, έκανε όνειρα παίζοντας κιθάρα, τραγουδούσε κάπως φάλτσα αλλά ακόμη και το φάλτσο είχε μια ομορφιά ιδιαίτερη απ’ τα δικά της χείλη, και πάνω απ’ όλα, όσο μεγάλωνε όλο και περισσότερο άρχισε να πιστεύει ότι οι νέοι αυτού του κόσμου πρέπει να λένε και να κάνουν ακριβώς αυτό που σκέφτονται χωρίς στολίδια, λοβιτούρες, διπλωματίες και υπεκφυγές.
Η ταυτότητά της έλεγε ότι ζούσε στην Ολυμπία της Καλιφόρνιας αλλά η αλήθεια ήταν ότι ο τόπος διαμονής της ήταν η πατρίδα του Πήτερ Πάν όπου τα πάντα μπορούσαν να συμβούν. Και ως κόρη του ονείρου που ήταν, δεν βρήκε ποτέ της άλλη γη να κατοικήσει.
Ένα πρωί βαρέθηκε να ονειρεύεται και είπε να κάνει το όνειρο πραγματικότητα. Ετοίμασε ένα σακίδιο, έβαλε μέσα το όνειρο και τα απαραίτητα κι έφυγε για τη λωρίδα της Γάζας ενταγμένη σε μια ειρηνευτική ομάδα μαζί με κάποιους φίλους που πίστεψαν στην ίδια ιδέα. Πήγε να ανταμωθεί με τον πόνο από κοντά. Πήγε να αναμετρηθεί με το όνειρό της σώμα με σώμα.. Πήγε να αποδείξει ότι αυτή τις αλήθειες που πιστεύει, τις προστατεύει και τις υπηρετεί και δεν αντέχει να μένει αδρανής απέναντι στο άδικο. Πήγε να αποδείξει ότι είναι μάνα της αλήθειας και του δίκιου.
«Οι Ισραηλινοί γκρεμίζουν τα σπίτια των Παλαιστινίων ακόμη κι αν υπάρχουν άνθρωποι μέσα. Δεν σέβονται τίποτα και κανέναν» έστειλε ένα βράδυ ένα μήνυμα σε κάποιο φίλο της στην Ουάσιγκτον αλλά κανείς δεν είχε δει τον πόνο και το θυμό που κολυμπούσαν μέσα στο βλέμμα της την ώρα που τα έγραφε όλα αυτά. Δεν έκλαιγε πια. Πονούσε και θύμωνε. Έπρεπε να κάνει κάτι. Μα τι; Μάτι δεν έκλεισε εκείνη τη νύχτα. Έψαχνε ένα τρόπο να μιλήσει πάλι για την αδικία που σαν αόρατη θηλιά την έσφιγγε..
Όταν ξημέρωσε η 15η του Μάρτη βρήκε ένα τρόπο μονάχα για να αντιδράσει σ’ εκείνο το κακό. Είπε να κάνει μια καθιστική διαμαρτυρία μπροστά σε μια μπουλντόζα που ετοιμαζόταν να γκρεμίσει άλλο ένα σπίτι και μαζί του τις ελάχιστες εναπομείνασες ελπίδες λίγων ανθρώπων να ζήσουν όμορφα κάποτε και ειρηνικά.
Το είπε και το έκανε. Ο οδηγός την είδε να στέκεται μπροστά του αγέρωχη, με τα μαλλιά λυτά να τα χαϊδεύει ο αέρας της Γάζας και ο άνεμος της αισιοδοξίας ότι μπορούσε ακόμη ν’ αλλάξει τον κόσμο. Αλλά δεν σταμάτησε. Πάτησε γκάζι. Πέντε μέτρα ακόμη είχαν απομείνει. Τα μάτια του οδηγού διασπαθίστηκαν με τα δικά της. «Φύγε!» της φώναζε το βλέμμα του οδηγού.
«Σταμάτα, είναι κρίμα!» του έλεγε το δικό της.
Τα σίδερα είναι δυνατά, βαριά και ασήκωτα. Η δύναμη είναι μέλι στα δάχτυλα μερικών που τα γλείφουν κι ας ξέρουν δίπλα τους ότι τους κοιτούν άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε.
Οι φίλοι της που έβλεπαν το περιστατικό είχαν μείνει άφωνοι. Άρχισαν να κουνούν τα χέρια τους και να φωνάζουν.
«Σταμάτα. Είναι κρίμα» φώναζαν κι εκείνοι στον οδηγό. «Το κορίτσι…. Είναι κρίμα… Άσ’τη να ζήσει και θα φύγουμε. Δεν ξέρουμε, δεν είδαμε ποτέ μας τίποτε. Θα φύγουμε…».
Εκείνη δεν έφυγε απ’ τη θέση της. Δεν ήταν εκεί για να φύγει. Είχε ήδη μετακομίσει σ’ ένα δικό της ουρανό, είχε σπίτι της ένα σύννεφο με παράθυρα που έβλεπαν στον ηλιόλουστο κήπο της αλήθειας. Ούτε άκουγε τις φωνές. Και η μπουλντόζα λες και ήξερε ότι δεν υπήρχε αυτό το πλάσμα σ’ αυτό τον άδικο κόσμο πια, δεν σταμάτησε. Βαθιά της, ακόμη και κατοικώντας σ’ εκείνο το σύννεφο, αιώνια ήταν γραφτό της να πιστεύει ότι μπορούσε ν’ αλλάξει τον κόσμο. Ότι οι μπουλντόζες δεν μπορούν να σκοτώσουν τα όνειρα. Όσο μεγάλες και βαριές κι αν είναι.
Η μπουλντόζα έφτασε σε απόσταση αναπνοής, κι έπειτα πέρασε από πάνω της. Ένα κόκκινο αποτύπωμα στο χώμα απόμεινε κι ένα γαλάζιο κασκόλ, σημαία της αλήθειας που είχε πιστέψει ανάδευε απ’ τον αέρα της Γάζας εκείνη τη μέρα.
Οι γιατροί είπαν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε. Δεν είχε μείνει τίποτε γερό απ’ το λιγνό κορμάκι της αλλά δεν είχαν δίκιο.
Ανέγγιχτη είχε μείνει η ελπίδα της. Άπιαστο και το φως που είχαν τα μάτια της και φώλιασε έκτοτε στις ψυχές όλων των φίλων της που έγιναν πολλοί, αμέτρητοι αφότου όλοι οι μάρτυρες εκείνου του περιστατικού διαδίδουν μ’ όποιο τρόπο μπορούν τη δικιά της αλήθεια και τη δικιά της θυσία, κι ας προσπάθησαν οι Ισραηλινές αρχές να την καταχωνιάσουν σε πρόχειρα σενάρια για ατύχημα, για λάθος, για αβλεψία.
Η Ράσελ Κόρι έγινε αστέρι στο σύμπαν των ευτυχισμένων. Όλων όσων αποδεικνύονται πιο δυνατοί απ’ το φόβο. Σαν κάποια άλλα αστέρια, δικά μας, που σκοτώθηκαν για την ειρήνη και το δίκιο στις 17 Νοέμβρη 1973 από ένα τανκς....
Μήπως οι νέοι όλου του κόσμου είναι αδέρφια;
Μήπως η ιστορία τελικά στ’ αλήθεια επαναλαμβάνεται με άλλους πρωταγωνιστές; Και μήπως τελικά η ζωή είναι μονάχα ένα απλό παιχνίδι θάρρους και αλήθειας;


Αληθινό περιστατικό. Η Ράσελ Κόρι, φοιτήτρια του Πανεπιστημίου Ολύμπια της Ουάσιγκτον δολοφονήθηκε την ώρα που έκανε καθιστική διαμαρτυρία για το άδικο να γκρεμίζουν οι Ισραηλινοί τα σπίτια των οικογενειών των Καμικάζι Παλαιστινίων στη λωρίδα της Γάζας.
.

14 σχόλια:

Γιώτα Φώτου είπε...

Πρέπει να σε συγχαρώ για την επιλογή του σημερινού σου θέματος. Με είχε και μένα συγκλονήσει η θυσία του νεαρού κοριτσιού που έγινε σύμβολο θυσιάζοντας τη ζωή της για να σώσει σπίτια των Παλαιστινίων. Χαίρομαι που υπάρχουν άτομα που δεν ξεχνουν τη θυσία της.
ΥΓ.Ελπίζω να πέρασες καλά στην Κύπρο.

Ανώνυμος είπε...

Γιώτα μου,χαίρομαι που επικοινωνούμε και πάλι. Να με συγχωρείς που ακόμη δεν αξιώθηκα εγώ να επικοινωνήσω αλλά μιλάμε για πολύ... τρέξιμο. Στην Κύπρο πέρασα εκπληκτικά. Η αποδοχή του κόσμου ήταν συγκινητική και έκανα πολύ ραδιόφωνο, έντυπα και τηλεόραση. Μάλιστα είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα ραδιοφωνική κουβέντα με την εξαίρετη δημοσιογράφο του ΡΙΚ κ.Έλενα Χαραλάμπους την οποία σύντομα θα την αναρτήσω και στο blog. Περιμένω "ΤΑ ΒΙΟΛΙΑ ΣΤΗ ΧΑΡΑΔΡΑ" με πολύ ανυπομονησία και εύχομαι σύντομα να τα πούμε πάλι από κοντά. Φιλιά.ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

Maria Tzirita είπε...

Πασχαλία, τι να πω; Υποκλίνομαι... Ο τρόπος που γράφεις και περιγράφεις αγγίζει την καρδιά μου μοναδικά. Ίσως είναι ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει από σένα, μπράβο σου!

Ανώνυμος είπε...

Γλυκιά μου Τέσυ, χαίρομαι ιδιαίτερα που επικοινωνούμε και πάλι. Είναι αλήθεια ότι χάθηκα λίγο λόγω υποχρεώσεών μου για το βιβλίο και επιπλέον επειδή προσπαθώ να συγκεντρωθώ στο νέο βιβλίο που ετοιμάζω μ' ένα θέμα πολύ απαιτητικό. Προσπαθώ να μυηθώ και στο facebook αλλά δεν τα πολυκατάφέρνω. Θα τα πούμε και πάλι. Χαίρομαι που σου άρεσε το κείμενο μιας και έχει ως προορισμό του να μην ξεχνάμε τέτοιες ενέργειες.ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

Μαρία (Τρίπολη) είπε...

Πασχαλία μου καταπληκτικό το κείμενό σου!!! και πολύ πρωτότυπο το θέμα.
Όσο για το facebook συνήθεια είναι!!! Όλοι στην αρχή δυσκολεύομαστε!!!!Ότι απορία έχεις ρώτα με , γιατί κοντεύω να κάνω διδακτορικο με δαύτο!!!! :P
χιχιχιχ
Φιλάκια πολλά

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ για την προσφορά βοήθειας Μαρία μου. Θα την χρειαστώ. Νιώθω σαν να βρίσκομαι στην έρημο με το facebook. Πατάω κουμπιά στην τύχη και θα με βρει καμιά συμφορά! Φιλάκια. ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

Μαρία (Τρίπολη) είπε...

χαχαχαχαχα
έλα βρε!!! θα το μάθεις! Ξεκίνα από τα απλά! Ρώτα και τη Λένα τη καημένη τι τράβηξε μέχρι που να το συνηθίσει!!Αλλά μια χαρά τα πάει!!(κι ας μην το πιστεύει!!! :P)
Α Πασχαλία μου ξέχασα να σου πω!
Εκανα στο blog μου ένα μικρό αφιέρωμα στο βιβλίο και στην παρουσίαση.
www.pinkblog.co.nr , ειναι το δεύτερο άρθρο από πάνω.
όταν έχεις χρόνο και μπορείς ρίξ του μια ματιά!! Φιλάκια πολλά!

clementine είπε...

Πραγματικά συγκλονιστικό περιστατικό και μπράβο σου Πασχαλία για τον τρόπο που το περιγράφεις. Αλλά τί λέω? Μόνο εσύ θα μπορούσες. Μίλησες στην καρδιά μας για μία ακόμα φορά. Μακάρι και η κοπέλα να μην ξεχαστεί. Δε λέω βέβαια να τη μιμηθούν και να ακολουθήσουν κι άλλοι το παράδειγμά της, αλλά ίσως να μπορούσε να γίνει εφαλτήριο έτσι ώστε να σταματήσει παντώς είδους βία.

Όσο για τα «Φτερά σου» τί να πώ... Το ανέφερα ήδη στο ιστολόγιο της Λένας, γιατί ήξερα ότι έτρεχες με τις παρουσιάσεις. Υποκλίνομαι στο μεγαλείο της γραφής σου ! Έχεις άστρο.
Και μην πείς ότι δεν είμαι αντικειμενική. Φιλιά

υ. γ. Σου είχα στείλει mail στο nomik, το έλαβες?

Ανώνυμος είπε...

Κλημεντίνη μου, γεια σου! Μου λείψατε ομολογουμένως όλοι τόσες μέρες που έλειπα και δεν είχα επαφή με το blog KAI ta Mail μου. Χαίρομαι που σας άγγιξε το κείμενο επειδή όταν έλαβα εγώ την είδηση με την ένδειξη να την μεταδώσω με όποιο τρόπο μπορώ, θεώρησα ότι η λογοτεχνία είναι το ασφαλέστερο όχημα για την ΄μετάδοση της ουσίας τέτοιων πράξεων. Φιλάκια και καλό Πάσχα. ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

Ανώνυμος είπε...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΠΑΣΧΑΛΙΑ,ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΠΙΑ.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΣΟ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ.ΚΑΙ ΤΟ ΛΕΩ ΑΥΤΟ,ΓΙΑΤΙ Η ΕΞΙΣΤΟΡΗΣΗ ΕΝΟΣ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ,ΘΕΛΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΜΑΕΣΤΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ,ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΔΡΑΜΜΑΤΙΚΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ.
ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΑ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ.
ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ ΜΠΡΑΒΟ.
ΕΙΝΑΙ ΤΙΜΗ ΜΑΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ
ΜΕ ΕΚΤΙΜΙΣΗ
ΠΕΡΙΚΛΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Περικλή μου, χαίρομαι που σε υποδέχομαι στο blog μου. Το θέμα - όπως και κατ' ιδίαν είχαμε συζητήσει - με συγκλόνισε όταν το πληροφορήθηκα και όπως συμβαίνει με ό,τι με αγγίζει βαθιά, νιώθω την ανάγκη να το εκφράσω με τον δικό μου τρόπο. Την Ράσελ δεν την φαντάστηκα. Απλώς την περιέγραψα όπως την είδα σε μια φωτογραφία. Να έβλεπες μόνο τα μάτια της... Μια φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις. Σ'ευχαριστώ ειλικρινά για τα καλά σου λόγια και ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα. ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα και καλή Μεγάλη Βδομάδα! Πρόσκληση στο ιστολόγιό μου - όχι για παιχνίδι...

Ανώνυμος είπε...

χρόνια πολλά, να χαίρεσαι την γιορτή σου. Χριστός Ανέστη!

clementine είπε...

Πασχαλία μου, χιλιόχρονη και γερή να είσαι...