Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2008

Ένα τελευταίο, απλό αντίο…

Σήμερα σε αποχαιρετούμε, Αρχιεπίσκοπε Χριστόδουλε και να μου συγχωρήσεις τον ενικό. Φταίει που εγώ τον ενικό τον χρησιμοποιώ τιμητικά σε εκείνους που νιώθω οικείους και δικούς μου ανθρώπους. Δεν θέλω να σταθώ μια τέτοια μέρα στο ιερατικό σου έργο επειδή γνωρίζω λίγα πράγματα γι’αυτό, όσα έχω ακούσει σποραδικά από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και από συζητήσεις με ιερείς της ενορίας μου. Εξάλλου, αυτό το έργο ανέλαβαν άλλοι να το εξυμνήσουν.
Αλλού επιθυμώ εγώ να σταθώ. Σε ό,τι για μένα είναι το απόσταγμα και η ουσία. Σε όσα στέκονται μες στο σουρωτήρι του μυαλού και δεν πρόκειται ποτέ να εξαφανιστούν στο χωνευτήρι της λήθης.
Θέλω να θυμάμαι τα δάκρυά σου που δεν ήταν ψεύτικα, τότε που από το κρεβάτι του πόνου στην Αμερική, μίλησες κλαίγοντας για τις φωτιές που αφάνιζαν το καλοκαίρι τη φύση της Ελλάδας, πονώντας διπλά, από πόνο σωματικό και ψυχικό.
Θέλω να θυμάμαι τη γλύκα της κουβέντας σου για τα παιδιά τα αλλιώτικα, με τα μακριά μαλλιά, τα σκισμένα τζιν, τα σκουλαρίκια και τα απορημένα μάτια που τους άπλωσες με αγάπη το χέρι κάνοντάς τα να αισθανθούν ότι η Εκκλησία δεν είναι δικαστήριο αλλά το σπιτικό όλων των πονεμένων.
Θέλω να θυμάμαι τα πολύτιμα λόγια σου. Όχι εκείνα που επέβαλαν τα πρωτόκολλα κάποιων περιστάσεων ούτε εκείνα που έπρεπε να πεις αναλύοντας τις Γραφές και τα κείμενα των αγίων και των αποστόλων. Θέλω να θυμάμαι τα αποκλειστικά δικά σου λόγια, τα καθόλου ξύλινα, εκείνα που απολάμβανες να μοιράζεσαι με τους ανθρώπους, διδάσκοντάς τους με τη δική σου απλότητα και αμεσότητα. Τα ανέκδοτά σου που τα έλεγες τόσο ζεστά και τις συμβουλές σου στα δύσκολα, που τις έλεγες πάντα με φωνή που έσπαζε από ένα λυγμό που μόνο ο ειλικρινής πόνος θα μπορούσε να έχει προκαλέσει.
Είναι αλήθεια – κι ίσως αυτό να μην είναι και τόσο θετικό για όσους αποκαλούνται ηγέτες, πνευματικοί ή πολιτικοί – ότι ήσουν απ’ τους ελάχιστους που με καθήλωνε όποτε τύχαινε να σε ακούσω σε κάποιο από τα μέσα ενημέρωσης. Δεν θα ξεχάσω μια συνέντευξή σου στον Νίκο Χατζηνικολάου που με άφησε άυπνη ως αργά κι ας έπρεπε να ξυπνήσω αξημέρωτα το άλλο πρωί. Χαλάλι σου όμως. Τέτοιες στιγμές και τέτοια επαφή με ανθρώπους λαμπερούς και φωτισμένους δεν έχουμε την ευκαιρία να ζούμε κάθε μέρα έστω και μέσα απ’ το γυαλί της τηλεόρασης που έχει και τούτη τα καλά της.
Πρώτη φορά ύστερα από αιώνες ακούστηκαν απ’ τα χείλη σου ιδέες παλιές με μια φρεσκάδα πρωτόγνωρη, σχεδόν όμοια σ’ ένταση μ’ εκείνη που είχαν τα λόγια των αποστόλων και των παλιών μαρτύρων και με μια αμεσότητα που – ας μου συγχωρεθεί αυτό το είδος της κριτικής – λείπει δυστυχώς από τις αυστηρά παραδοσιακές και κάποιες φορές πεπερασμένες συμπεριφορές των κληρικών μας.
Τολμώ να πω ότι καλώντας τους νέους στην Εκκλησία χωρίς ίχνος δογματισμού και λογοκρισίας, με μια αγάπη τόσο όμοια επιτέλους μ’ εκείνη την ολοφώτεινη αγάπη που δίδαξε ο Χριστός, άνοιξες επιτέλους το δρόμο για μια επαναπροσέγγιση των νέων ανθρώπων προς τις αγνές αξίες του Χριστιανισμού.
«Σε πάω» κι εγώ λοιπόν – θα μείνει αξέχαστη κι αυτή η φράση σου - γιατί «μας πήγες» κι αυτή η σχέση θα είναι πάντα βαθιά, ουσιαστική, αμοιβαία και ντόμπρα..
Και τέλος, Μακαριότατε, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ για ένα λόγο καθαρά προσωπικό και παιδικά αθώο. Όταν σε πρωτοείδα, λίγες μέρες πριν από την εκλογή σου, όσο ακόμη γίνονταν συζητήσεις για την διαδοχή του Μακαριστού Σεραφείμ, τράβηξες την προσοχή μου γιατί το πρόσωπό σου είχε τη γλυκύτητα του πιο αγαπημένου αγίου των παιδιών, του Άι Βασίλη. Και κατά κάποιον τρόπο αυτό ήσουν για όλους τους νέους. Ένας Αι Βασίλης που μας χάρισες άφθονη αγάπη, συμπαράσταση και ελπίδα.
Δεν ήρθα στην κηδεία σου. Κάθισα εδώ. Αντίκρυ στον υπολογιστή μου που είναι για μένα πάντα κάτι σαν τον μαγικό καθρέφτη όπου τολμάει η γυμνωθεί η ψυχή μου. Καθένας νιώθει τον πόνο και τη χαρά με το δικό του τρόπο. Μέσα απ’ αυτόν θέλησα να σε αποχαιρετίσω. Σ’ ευχαριστώ για όλα. Αιωνία η μνήμη σου…

5 σχόλια:

Γιώργος_Κ είπε...

Ανάμεσα στις ιστορίες σου, προέκυψε μια δική μου ιστορία. Παρακαλώ να μου επιτρέψεις τον ενικό! Ομότεχνοι είμαστε άλλωστε με άλλο αντικείμενο συγγραφής!
Το κορίτσι που αγάπησα, μου χάρισε ένα βιβλίο που εκείνη διάλεξε, διάβασε και αγάπησε, σε ηλικία 19 ετών, τη Ματζίκα της αγάπης. Σε ένα από τα ραντεβού μας, μου το έδωσε για να το έχω μόνιμα στη βιβλιοθήκη μου και να το μελετήσω. Αν και έχουμε χωρίσει εδώ και 6 μήνες, δεν πρόλαβα ακόμα να το ανοίξω. Το έχω όμως στο ράφι μου για να θυμίζει την αγαπημένη μου και το προσέχω ως κόρη οφθαλμού, μιας και είναι δώρο ανεκτίμητης αξίας. Οι λόγοι του χωρισμού δεν έχουν καμία σημασία αυτή τη στιγμή. Αρκεί να σου πω πως ολοκλήρωσε την ανάγνωση του βιβλίου σου, μέσα σε ένα απόγευμα, ένα καλοκαίρι, σε ένα παραθαλάσσιο θέρετρο. Έκτοτε έμαθα πως κυκλοφόρησαν άλλα δύο βιβλία σου από τον ίδιο εκδοτικό οίκο και σου εύχομαι από καρδιάς καλή επιτυχία στις πωλήσεις τους! Δεν ξέρω γιατί, επειδή ακόμα δε σε διάβασα (που μυαλό μετά από έναν επεισοδιακό χωρισμό γεμάτο κλάματα;) πάντως είχε εντυπωσιαστεί από τις εικόνες και τις περιγραφές της Ματζίκας σου!

Γιώργος Κόκκινος

Πασχαλία Τραυλού είπε...

Φίλε Γιώργο, είναι ιδιαίτερη τιμή για μένα να μου εμπιστευτείς μια τόσο προσωπική σου ιστορία και να έχω κι εγώ κατά κάποιον τρόπο μια θέση μέσα σ' αυτή. Χαίρομαι που υπάρχει στη βιβλιοθήκη ενός νέου άντρα η Ματζίκα της αγάπης γιατί αυτό σημαίνει ότι έχω την ελπίδα να διαβάσεις αυτή την ιστορία κάποτε και να καταλάβεις ότι τα μυθιστορήματα δεν κάνουν καλή παρέα μόνο στις γυναίκες όπως πιστεύουν δυστυχώς πολλοί άντρες στην Ελλάδα. Νιώθω ότι είσαι ένας ιδιαίτερα ευαίσθητος άνθρωπος από τη στιγμή που δεν διστάζεις να ομολογήσεις ότι έκλαψες για μια γυναίκα. Και συνάμα αυτό είναι δύναμη και μεγαλείο.

Γιώργος_Κ είπε...

Όχι μόνο έκλαψα, την έκλαιγα πάντα από τότε που την έχασα και την κλαίω ακόμα ... άσχετα αν εκείνη δεν είδε ποτέ τα μάτια μου να στάζουν δάκρυα, αγαπητή Πασχαλία! Ευχαριστώ για την τόσο άμεση απάντησή σου, τη γνώμη σου που για μένα είναι σημαντική, ακόμα κι αν έχω μεγαλώσει πια τόσο ώστε να μην πιστεύω σε ένα “δικό μου” παραμύθι, τώρα που έκλεισα τα 30 χρόνια ζωής!
Τα σέβη μου, καλή συνέχεια με το γράψιμο στην πεζογραφία και τη μαγεία της σκέψης! Χαιρετισμούς από έναν "εν δυνάμει" ποιητή και αναγνώστη σου!

clementine είπε...

Καλησπέρα, ήταν πολύ ευχάριστη έκπληξη για μένα, όταν σήμερα το μεσημέρι διάβασα το ποστ της φίλης Λένας Μαντά και διάβασα σχόλιο με υπογραφή Πασχαλία Τραυλού! Επιτέλους!...αναφώνησα (και ήμουν και στη δουλειά και όλοι κοιτούσαν περίεργα). Και η αλήθεια είναι ότι συγκράτησα τον ενθουσιασμό μου και ανυπομονούσα να έρθει τούτη η ώρα για να έχω ηρεμία και να μπορώ να διαβάσω και το ιστολόγιο, μα τώρα βρίσκομαι πάλι φορτισμένη και με δάκρυα στα μάτια και για άλλη μια φορά υποκλείνομαι στο μεγαλείο της γραφής σου. Τί να πώ? Δεν μπορώ να περιγράψω το τί αισθάνομαι κάθε φορά που διαβάζω κάτι δικό σου. Ίσως έχεις διαβάσει σχετικά σχόλια που έχω κάνει στην ιστοσελίδα του κ. Ψυχογιού για τα βιβλία σου. Εσύ και ο κύριος Πολυράκης είσαστε που μου κρατήσατε συντροφιά σε πολύ δύσκολες για μένα ατέλειωτες ώρες.
Ας με συγχωρήσουν οι νέες μου φίλες οι κ.κ. Λένα και Ελένη (που νομίζω ότι ξέρουν πλέον πόσο τις εκτιμώ), αλλά πραγματικά σήμερα νομίζω ότι βρήκα μία φίλη που την περίμενα να έρθει...από κάπου, έτσι απλά. Καλώς ήρθες λοιπόν και ελπίζω να με αφήσεις να μοιράζομαι κάποιες σκέψεις μαζί σου.
Το συγκεκριμένο ποστ σου για τον μακαριότατο είναι απλά όπως θα ήθελε εκείνος να ακούσει και πραγματικά είναι κρίμα που δεν σου δώθηκε η ευκαιρία να του το πείς από κοντά, γιατί ίσως να το είχε ανάγκη. Εύχομαι να τό ακούσει όμως μέσα από κάποιες προσευχές μας για την ανάπαυση της ψυχής του.
την καληνύχτα μου......

Ανώνυμος είπε...

poly oreo den exo ti na pw.